King Goat is een in 2013 geformeerde doomband uit Brighton. In tegenstelling tot de nogal clichématige bandnaam speelt deze vijfkoppige formatie doom met een frisse en vernieuwende insteek. De twee ep’s uit 2013 en 2014 brachten de groep al de nodige positieve reacties op. Met de eerste full-length Conduit geven de Zuid-Engelsen definitief hun visitekaartje af. In dit geval een visitekaartje met de genre-omschrijving progressieve doom. Hoewel je met zo’n term veel kanten op kunt, is deze omschrijving ditmaal behoorlijk accuraat. Het mag dan wel onder de noemer doom vallen, maar zelfs voor de casual- en niet-doomliefhebbers kan deze plaat namelijk genoeg leuks bieden.

Je hoeft geen kenner te zijn om de invloed van een grootheid als Candlemass uit de muziek van King Goat te halen. Bij vlagen lijken enkele passages van songs als twee druppels water op Candlemass, ten tijde van het album Nightfall. Een groot aandeel daarin heeft zanger Antony 'Trim' Trimming, die met zijn prachtige stemgeluid en brede bereik erg doet denken aan Messiah Marcolin. "Klinken als Candlemass, wat is daar nou vernieuwend aan?", hoor ik de sceptische lezer al zeggen. Toegegeven, net als veel groepen weten deze Engelsen heel goed waar ze de mosterd moet halen. De kern van de muziek van King Goat mag dan doom zijn, in de vijf composities is de muzikale verkenning behoorlijk ruim opgezet. Hierdoor klinkt geen enkele song hetzelfde en blijf je als luisteraar goed bij de les, ondanks de lange speelduur van de tracks.

De manier waarop King Goat de songs weet uit te bouwen, is bewonderenswaardig. De songs lopen erg vloeiend en nergens komen de muzikale uitstapjes geforceerd over. Zo klinken de gitaarpartijen en rustigere passages in Revenants als een perfect huwelijk tussen Mastodon en Opeth ten tijde van Blackwater Park. Het is misschien te kort door te bocht dat het slagen van dit album puur te danken is aan zanger Trim, maar wat vaststaat, is dat hij hier duidelijk de show steelt. Of hij nu zijn epische baritonstem opzet, of de songs grommend dan wel gruntend van vocalen voorziet, het is allemaal even imponerend. Sowieso heeft de band weinig aan het toeval overgelaten. Productioneel klinkt het allemaal erg goed en ook het feit dat er twee gitaristen te horen zijn, geeft de band de benodigde ruimte om nieuwe muzikale terreinen te verkennen.

Zoals bij zo veel platen die het label progressief hebben, kan het bij Conduit even duren tot het kwartje valt. Bij ondergetekende waren er een flink aantal luisterbeurten nodig om de muziek goed te doorgronden. In een aantal gevallen gaan de nummers net iets te lang door, bijvoorbeeld in het geval van Flight Of The Deviants. Buiten dat puntje van kritiek is Conduit een indrukwekkend werkje geworden, dat voelt als een verfrissende wind in het toch wat verstokte doomgenre van de laatste jaren. Al met al zeker een groep om nauwlettend in de gaten te houden de komende jaren!