Het verschijnen van een Killing Joke-plaat is iets dat de nodige aandacht verdient. In de eerste plaats, omdat Killing Joke in haar bijna veertigjarig bestaan zoveel uiteenlopende artiesten beïnvloed heeft. In de tweede plaats, omdat deze Engelsen met hun laatste twee platen (MMXII uit 2012 en Absolute Dissent uit 2010) hebben aangetoond dat ze laat in hun carrière nog wel degelijk relevant zijn. Daarnaast zijn deze post-punk-/industrial-iconen nauwelijks te betrappen geweest op een echt slecht album. Al met al genoeg redenen om de vorig jaar verschenen plaat Pylon alsnog onder de loep te nemen.

Op de nieuwe plaat gaat Killing Joke in zekere zin verder waar het op de vorige twee albums gebleven was. Wat echter direct opvalt, is dat de vocalen van Jaz Coleman bijna continu clean van aard zijn. Hoewel het geluid nog steeds erg zwaar en bombastisch is, is Pylon veel meer een knipoog naar de new wave-/synthpop-periode van halverwege jaren tachtig. Het van MMXII-afkomstige In Cythera was al een teken aan de wand. Pylon gaat nog verder en is in zijn geheel behoorlijk toegankelijk. Euphoria en Big Buzz zijn hier expliciete voorbeelden van. Beide zijn sterke, poppy songs, met een herkenbare, melancholische Killing Joke-sfeer.

Qua riffwerk is Pylon helaas wat minder avontuurlijk. Autonomous Zone en Delete zijn bijvoorbeeld geen beroerde songs, maar qua gitaarriffs is het toch wat fantasieloos. Ook hebben enkele tracks een te repetitief karakter. Herhaling is iets wat bij Killing Joke hoort en kan vooral bij industrial een toegevoegde waarde hebben. Dat neemt niet weg dat in New Cold War, War On Freedom en I Am The Virus te veel de riffs en refreinen worden herhaald. Dawn Of The Hive is daarentegen weer ijzersterk, met zijn catchy, bombastische industrial. Op tekstueel gebied is Coleman weer ouderwets op dreef. Zoals zo vaak zingt hij over complottheorieën, de macht van multinationals, een potentiële Derde Wereldoorlog en hoe slecht 'het Westen' volgens hem is.

De Deluxe-uitvoering van dit album komt met een extra disc, met daarop vijf bonustracks, met Panopticon als meest interessante aanwezigheid. Hoewel de songs op Pylon onmiskenbaar het geluid van Killing Joke weerspiegelen, is het geheel toch wat teleurstellend ten opzichte van de vorige platen. De doorgewinterde fans zullen hier behoorlijk wat déjà vu-luistermomentjes hebben. Als band mag je best wat recyclen uit je eigen discografie, maar zelfs dan klinkt Pylon hier en daar iets te veilig.