Het nieuwe jaar begint goed voor de liefhebbers van power metal. Op 15 januari verschijnt namelijk Into The Legend, het nieuwe album van Rhapsody Of Fire. Het is alweer de elfde full-length van het gezelschap rondom zanger Fabio Lione en toetsenist Alex Staropoli (het in 2001 verschenen ‘tussendoortje’ Rain Of A Thousand Flames meegerekend). Tevens is Into The Legend het tweede album zonder meestergitarist Luca Turilli, die in 2011 onder de naam Luca Turilli’s Rhapsody zijn eigen weg vervolgt. De verschillen tussen beide groepen zijn duidelijk hoorbaar wanneer je de cineastische overdaad van Luca Turilli’s Rhapsody vergelijkt met het relatief sobere, songgerichte Dark Wings Of Steel (2013) van Rhapsody Of Fire.
Met het verschijnen van Into The Legend worden de redenen voor de vriendschappelijke split van destijds ineens weer een stuk onduidelijker. Het relatief uitgeklede Dark Wings Of Steel lijkt een eenmalig experiment te zijn geweest. Deze nieuwe full-length is namelijk Rhapsody Of Fire in optima forma, zoals we deze band inmiddels kennen. Dat betekent dus zeer orkestrale, volgepakte power metal met een groot aandeel voor koorzang, klassieke instrumentatie en zwaar aangezette zanglijnen. Het klinkt weer fantastisch, laat ik dat voorop stellen, maar de verschillen met Luca Turilli’s Rhapsody dienen met een vergrootglas gezocht te worden.
Het intro In Principio klinkt al direct enorm groots en meeslepend, met een koor dat vol dramatiek zingt en orkestratie die gerust overdadig genoemd mag worden. Maar het spektakel begint pas écht bij Distant Sky, een geweldig nummer vol flitsend gitaarwerk, voorzien van een hymnisch refrein dat er gewoon om vraagt om luidkeels, met gebalde vuist, meegezongen te worden. De eerste helft van deze plaat staat eigenlijk alleen maar vol eersteklas nummers. Ook het mysterieus en folkachtig beginnende Winter’s Rain is een kraker. Hier valt vooral op hoe de grootse zang en het machtige koor elkaar versterken. A Voice In The Cold Wind zal de fans van het oude werk aanspreken. De frivole fluitjes in dat nummer herinneren namelijk sterk aan het klassieke album Dawn Of Victory (2000). Het grootse en epische Valley Of Shadows is wat mij betreft het beste nummer. Wat een geniaal gitaarwerk!
Terwijl Luca Turilli zich op de laatste albums af en toe iets té veel liet meeslepen in alle opsmuk, stelt Rhapsody Of Fire nog steeds het nummer centraal. Hoewel het fantastische gitaarwerk vaak bijzonder technisch is, de vingervlugge riffs de luisteraar om de oren vliegen en het less is more-principe niet van toepassing is op deze band, slaagt Rhapsody Of Fire er toch steeds in om herkenbare songs te schrijven die direct beklijven. Toch is een rustpunt af en toe welkom. De ballad Shining Star zorgt dan ook voor een ademhalingspauze in al het muzikale voorwerk. Het is niet de fraaiste ballad die de band ooit schreef, maar het is desondanks een mooi stukje werk, waarin Fabio Lione een hoofdrol opeist met zijn geweldige zang. Toch hoor ik hem tijdens de ballads liever in het Italiaans zingen.
Het moge al duidelijk zijn dat Into The Legend wederom een uitstekende plaat is geworden van dit gezelschap. Bij vlagen neigt het materiaal richting het oudere werk, maar dan wel met een werkelijk loepzuivere productie en een majestueus klinkend orkest. De epische en bijzondere afsluiter The Kiss Of Life is de kroon op het album. Rhapsody Of Fire levert toch maar weer kwaliteit, keer op keer. Dat verdient niets dan respect. Verplichte kost voor iedere zichzelf respecterende powermetalfanaat.
Tracklist:
1. In Principio
2. Distant Sky
3. Into The Legend
4. Winter's Rain
5. A Voice In The Cold Wind
6. Valley Of Shadows
7. Shining Star
8. Realms Of Light
9. Rage Of Darkness
10. The Kiss Of Life
