Trevor Strnad, frontman van The Black Dahlia Murder, gaf in 2007 in een interview naar aanleiding van de release van het derde album Nocturnal, te kennen dat zijn band een duidelijk doel voor ogen had: de ultieme deathmetalplaat voortbrengen. Of die perfectie in ieder geval zo dicht mogelijk proberen te benaderen. En ik moet het de brulboei met het koddige uiterlijk nageven: de wijze waarop ze dit schijnbaar onbereikbare doel nastreven, heeft een aantal bijzonder knappe staaltjes extreme metal opgeleverd.

The Black Dahlia Murder weet al sinds het debuut Unhallowed (2003) op heel natuurlijk aanvoelende wijze de melodieën van de Zweese Gothenburg-deathmetalsound in brute composities te gieten die meer aan de Amerikaanse variant van death metal doen denken. The Black Dahlia Murder is derhalve interessant voor zowel liefhebbers van At The Gates en de vroegste platen van In Flames, als voor fans van bijvoorbeeld Suffocation.

Dit recept is in de veertien jaar dat de band nu bestaat aan weinig verandering onderhevig geweest en vooral geperfectioneerd. En laat dat nu net zijn waar de schoen wringt aangaande het nieuwe studioalbum Abysmal. Alles is weer tot in de puntjes verzorgd, tot aan het oogstrelende artwork toe. Maar voor degenen die The Black Dahlia Murder al sinds het eerste album volgen, is er zo weinig verrassing te horen dat zelfs een term als ‘een feest der herkenning’ niet meer relevant is.

Maakt dat Abysmal een slecht album? Natuurlijk niet! Objectief gezien is deze zevende full-length zelfs een van de beste die de band voortgebracht heeft. Er staan passages op die tot de snelste behoren die de band ooit vastlegde. Daarbij doet drummer Alan Cassidy niet onder voor zijn voorganger Shannon Lucas. Tevens kan men, juist op onverwachte momenten, vervaarlijk groovend voor de dag komen, zoals in het titelnummer. Met Ryan Knight hebben ze een geweldige sologitarist in huis, die dikwijls de kans krijgt om te schitteren. Strnad schakelt nog steeds tussen hoge screams en gore grunts alsof het niets is en zijn strot vertoont gelukkig nog geen enkel teken van slijtage.

Bovenal staan er op Abysmal ijzersterke nummers die heerlijk wegluisteren en je moeiteloos bij de les houden. De balans tussen brutaliteit en pakkende melodieën is wellicht nog nooit zo goed uitgewerkt geweest. Mij de gewenste portie kontschopperij verkopen doet het echter niet. Wel bevestigt Abysmal wat ik al langer wist: The Black Dahlia Murder is een van de leukere extreme metalbands die in de afgelopen tien jaar de kop opstaken in de Verenigde Staten. Wanneer je ze nog niet hebt leren kennen, is Abysmal een goede eerste kennismaking.