Met Linnéa Olsson (ex-The Oath) en Uno Bruniusson (ex-In Solitude) zijn de gelederen weer aangevuld. Het mag geen wonder zijn dat met zo’n drastische line-upwijziging besloten is om ook de bandnaam te veranderen. Er is geopteerd voor Grave Pleasures. Dat een muzikale koerswijziging plaats heeft gevonden, is logisch, maar wel zeer spijtig. Op Dreamcrash is namelijk afscheid genomen van het dansbare en melodieuze aspect. In plaats daarvan worden veel songs gedragen door de zang van Mat. De melodielijnen missen daardoor een bepaalde energie.
Het resultaat is een wat zouteloos geheel. Ook laat Mat niet horen wat hij kan en klinkt hij soms zelfs wat zeurderig. Dit alles leidt tot inspiratieloze en repetitieve nummers als Crisis en Crooked Vein. Futureshock valt in positieve zin op. Bij het schrijven van dit nummer hadden de heren en dame duidelijk wat meer peper in hun reet. Dit is lekkere punk, die richting de stijl van Misfits gaat. Ook New Hit Moon heeft hitpotentie, maar heel spannend is het niet. Echte oorwurmen ontbreken vooralsnog.
Over de hele linie klinkt het album als een verveelde variant van Joy Division en ontstijgt het nauwelijks het niveau van het gemiddelde indie-bandje. Geinig om op de achtergrond te luisteren, maar niets blijft echt hangen. Mogelijk zijn er nog meer luisterbeurten nodig voor het kwartje juist valt. Maar voorlopig is de langverwachte opvolger van Climax vooral een anticlimax.
Tracklist:
1. Utopian Scream
2. New Hip Moon
3. Crying Wolves
4. Futureshock
5. Crisis
6. Worn Threds
7. Taste The Void
8. Lipstick On Your Tombstone
9. Girl In A Vortex
10. Crooked Vein
11. No Survival
