Ik ga er dus precies tussenin zitten. Op het debuut heeft een band vaak zeeën van tijd gehad om aan hun muziek te werken. Jonge bands hebben de nummers vaak live gespeeld en daarmee genoeg gelegenheden gehad om deze bij te schaven. Een goed debuutalbum zet een groep zeker op de kaart, maar de echte test komt wanneer er onder druk geschreven wordt. Laten we dan even uitgaan van de traditionele situatie waarin een band net een platendeal heeft en waarvan al vrij vlot de eerste echte tegenprestaties verwacht gaan worden.
Wat Venomous Maximus drie jaar na Beg Upon The Light uitbrengt, mag rustig zwak genoemd worden. In zo’n geval ben ik altijd benieuwd wat er in de hoofden van de bandleden speelt. Waarschijnlijk zijn ze er zelf van overtuigd een nieuw meesterwerk gemaakt te hebben, maar het spelplezier en enthousiasme van het oudere werk hoor ik hier al niet meer terug. Beg Upon The Light was regelmatig stoer en heavy met een frontman die klonk alsof hij aan het hoofd stond van een vikingleger. Firewalker mag dan een stoere titel zijn, maar het vuurtje klinkt nogal uitgeblust. Dezelfde frontman doet vooral denken aan een klagende, oude man.
Deze negen nieuwe songs plus intro zijn geen goede aanvulling op je platencollectie. Venomous Maximus probeert makkelijk te scoren met pakkende riffs. Wie goed luistert, hoort alleen niets nieuws en na een handvol luisterbeurten blijft niets hangen. Is het gemakzucht of lijkt het erop dat deze band niet zo talentvol is als ik aanvankelijk dacht? Dit doombandje gooit hier gewoon zijn eigen ruiten in. Venomous Maximus mag zich revancheren met hun derde plaat, maar ik heb er een hard hoofd in dat dit gaat gebeuren.
Tracklist:
1. Intro
2. White Rose
3. Through The Black
4. Dark Waves
5. Oct 14th
6. Firewalker Theme
7. Angel Heart
8. My Machine
9. Fire In The Night
10. Take On The Grave
