Wanneer je komt met kreten als “for fans of Manilla Road, Atlantean Kodex and Opeth”, dan schep je verwachtingen. Zeker bij ondergetekende. Nu verwacht ik geen soortgelijke kwaliteit, maar als je verder nog namen als Anathema en King Diamond noemt, maak je het jezelf toch wel heel erg lastig. Succubus Irons is daarom een ambitieus project van meneer Doom van Doom’s Day. Wie!? Nou, dat dacht ik dus ook.

Vol goede moed probeer ik me door The Gorgon’s Lullaby te worstelen. Het lelijke artwork valt nog te vergeven. De songtitels hinten naar epische metal en daar kun je de muziek wel onder scharen. Succubus Irons is duidelijk een doombandje dat regelmatig flirt met progressive metal. Het is geen eenvoudige combinatie en daarom komt ook deze plaat niet goed uit de verf. De redenen zijn vrij eenvoudig aan te wijzen. Om te beginnen is de productie rampzalig. Het is mogelijk om akoestische en elektrische gitaarpartijen op hetzelfde moment te hebben, maar hier klinkt het werkelijk nergens naar. Het is alsof je tegelijk naar twee verschillende platen luistert. Dan is er nog een zanger die klinkt als een natte krant. Meneer Doom lijkt er simpelweg weinig zin in te hebben.

Het zal allemaal met de beste intenties gemaakt zijn, maar dat neemt niet weg dat alles aan The Gorgon’s Lullaby erg doorsnee is. Doom metal is al geen populair genre in deze contreien, dus Succubus Irons zal geen potten breken. Uiteindelijk zie ik de vergelijking wel met een band als Manilla Road, maar het verschil in kwaliteit is als een ravijn.

Tracklist:
1. Pandora Box
2. The Gorgon's Lullaby
3. Cult Of The Gods
4. The Stygian Witches
5. Rise Of The Argonauts
6. House Of Atreus
7. The Pillars
8. March Of The Titans