Het nieuwe materiaal is melancholisch van karakter, maar minder duister en zwaar dan Coal. De tracks zijn wat compacter en mede daardoor heb je nergens het gevoel dat het voortkabbelt. De kritiek van langdradigheid die van toepassing was op de voorganger blijft derhalve achterwege. Binnen de nummers zijn de bekende catchy en complexe elementen weer aanwezig, die door de transparante productie van Jens Bogren goed naar voren komen. De mix past prima bij de stripped down-benadering van de songgerichte plaat en het geheel klinkt strak en gefocust.
Het is bij Leprous wel zo dat je veel tracks vaker moet horen om echt in je hoofd te blijven laten zitten. Na de eerste ronde blijven er dan ook nog veel vraagtekens over en is de nieuwe sound wennen. Na verloop van tijd openbaren zich echter steeds meer fraaie songs. Allereerst is dat het toegankelijke openingsnummer The Price met daarin de van The Valley bekende staccatoriffs. Ook het funky Within My Fence en het van een mooi refrein voorziene Down liggen lekker in het gehoor, maar het verontrustende Third Law en Red absoluut niet. Dat komt vooral door de complexiteit in de ritmestructuren.
In eerste instantie stoorde ik me zelfs aan bepaalde elementen, zoals de zich herhalende basmelodie in het melancholische The Flood, maar ook daarvoor geldt dat deze na verloop van tijd went. Over de bas gesproken: Martin Skrebergene is inmiddels ex-lid. Het is de sessiemuzikant Simen Daniel Børven die te horen is en ook mee zal gaan toeren in 2015. Zijn bijdrage staat wat zachter in de mix (en met minder distortion) dan op Coal, maar is nog altijd goed hoorbaar.
Meerdere van die baspartijen komen overigens van het keyboard van Einar Solberg. Door de toegenomen ruimte voor elektronica is er relatief weinig ruimte voor de gitaristen om te excelleren en ontbreken solo’s. Het draait op deze release dan ook met name om de songs zelf, al is het vaak Einar die de aandacht in positieve zin opeist met zowel zijn toetsenwerk als zijn emotionele zang. Hij experimenteert goed met zijn zangstijl, wisselt hard en zacht af en varieert van soul, pop (o.a. Pharrell Williams), rock en gebruikt ook weer zijn extreme vocalen (in bijvoorbeeld het mooie Slave). De invloeden van Matt Bellamy van Muse op zijn memorabele zanglijnen zijn af en toe goed te horen. Ook in de muziek komen elementen van die band terug, maar zijn het vooral Radiohead (Red, dat zich ontwikkelt tot een zeer gave compositie) en Massive Attack (Moon) die in gedachten opkomen.
Het is niet alleen Solberg die de aandacht op zich vestigt, maar ook de onvermoeibare Baard Kolstad. De jonge drummer, die ook deel uitmaakt van onder andere Abbath, Borknagar, God Seed en ICS Vortex, voorziet met zijn slagwerk Triumphant, Within My Fence en de klassieker in wording Rewind van extra inhoud. Opvallend is daarbij het veelvuldige gebruik van de pauken en toms. Hij kan echter niet voorkomen dat eerstgenoemde iets minder van niveau is. Ook Moon behoort niet tot de sterkste composities. Verder zijn er weinig er weinig punten van kritiek te noemen en blijven er heel veel momenten in positieve zin hangen.
The Congregation openbaart zich na meerdere luisterbeurten dan ook tot een van de hoogtepunten in de carrière van Leprous. Het is een plaat met een melancholisch karakter en toch een positieve vibe. Middels sterke songwriting weten de Noren zelfs complexe tracks relatief catchy te laten klinken. Enerzijds is het een release waarop alle herkenbare elementen aanwezig zijn, anderzijds is het een met een eigen sound en dat is even wennen, maar dat is een van de boeiende elementen aan de muziek van deze muzikanten. Deze band zal nooit twee keer dezelfde plaat maken. Bij deze genomineerd voor de jaarlijst.
Tracklist:
1. The Price
2. Third Law
3. Rewind
4. The Flood
5. Triumphant
6. Within My Fence
7. Red
8. Slave
9. Moon
10. Down
11. Lower
