Die vraag kan na een aantal luisterbeurten louter bevestigend beantwoord worden. Voor een debuutalbum klinkt Power Through Unity buitengewoon sterk. De zes lange nummers zijn slepend en vaak melancholisch van aard, maar de band slaagt er moeiteloos in om de aandacht vast te houden. Het materiaal doet soms zelfs een beetje aan Drudkh denken, hoewel de thematiek natuurlijk aardig uiteenloopt. Maar op andere momenten proef ik vlaagjes Graveland (de heroïek) en Secrets Of The Moon (het statige, dreigende karakter). Een interessante sound dus, want dit zijn toch niet bepaald bands die in elkaars vaarwater liggen.
De bijna negen minuten durende opener Not Our Revolution maakt direct de nodige indruk. Het is een grimmig en hypnotiserend, monotoon nummer dat ondanks zijn repetitieve karakter geen moment verslapt. The Committee benut de kracht van herhaling optimaal. Ook bij By My Bare Hands en The Last Goodbye (dat een fraaie, melancholische ondertoon heeft) schuilt de kracht van de band in de trage riffs en het monotone drumwerk. De uitgerekte, raspende screams geven het geheel extra glans, maar ook tijdens de lange, instrumentale passages verliest The Committee niet aan kwaliteit.
Power Through Unity is een verrassend debuutalbum geworden. Hoewel de plaat relatief onopgemerkt is gebleven, verdient dit gezelschap zeker wat meer aandacht. Ik ben benieuwd of The Committee een eenmalig project blijkt te zijn. Afgaande op het niveau van dit debuut ligt er namelijk waarschijnlijk nog veel moois in het verschiet.
Tracklist:
1. Not Our Revolution
2. The Man of Steel
3. By My Bare Hands
4. The Last Goodbye
5. Katherine's Chant
6. Power Through Unity
