Enslaved is met In Times al weer toe aan de dertiende plaat in zijn bestaan. De formatie, die volgend jaar het vijfentwintigjarig jubileum viert, verrast vriend en vijand doorgaans met hun extreme metal. Het Vikinggezelschap past op elk album weer nieuwe elementen toe om zichzelf niet te herhalen. Ook op de nieuwe full-length staan de luisteraar weer uitdagingen te wachten.

Weliswaar hebben de Noren altijd een herkenbare sound gehad, toch laat elk album accentverschuivingen horen, zo ook In Times, dat zowel modern klinkt als oudere tijden (waaronder Below The Lights) doet herleven. Op dit nieuwe werkstuk zijn de contrasten groot en dat is een van de sterke punten (na meerdere luisterbeurten). Enerzijds agressiever dan het verslavende en catchy RIITIIR (2012), anderzijds rustiger en atmosferischer tijdens de psychedelische passages. Dit leidt tot een bijzondere luisterervaring.

De eerste luisterbeurten lieten mij dan ook met veel vraagtekens achter en was ik nog niet geheel overtuigd. Het positieve en vloeiende Building With Fire ligt weliswaar direct lekker in het gehoor, maar andere tracks hebben meer bezinktijd nodig. Dat komt niet eens door de complexiteit van de ritmes of riffs zelf, maar door de bijzondere overgangen, die in eerste instantie abrupt lijken. Na meerdere luisterbeurten went het merendeel daarvan echter en openbaren zich steeds meer overtuigende passages en ontvouwt zich vooral tijdens de eerste vier tracks een zeer fraai werkstuk.

Het album barst los met met een progressieve blackmetalriff in Thuriasz Dreaming. Op de met zwevende leads verfraaide blastbeatsectie volgt een occulte rockpassage met cleane zang. De overgang lijkt groot, maar past prima en zorgt voor een aangename beleving. Het extreme deel is concreet, agressief en intens en tijdens het atmosferische gedeelte zit je in een hele andere belevingswereld. Het rockende Building With Fire is zeer catchy en doet denken aan voorganger RIITIIR.

De sectie met het mythologische One Thousand Years Of Rain en Nauthir Bleeding vormt het hoogtepunt van deze plaat. In beide tracks zijn verschillende elementen uitstekend geïntegreerd. Zo bevat eerstgenoemde de Vikingzang van Wardruna en spelen in laatstgenoemde de keys voor het eerst op dit werkstuk een prominente rol, vloeien halverwege de zang- en solosecties perfect in elkaar over en vlak daarna is er een fantastische lead. Deze elementen stuwen de track naar een zeer hoog niveau.

Tot zover het goede nieuws. Het titelnummer en Daylight zijn van een behoorlijk niveau, maar na al het geweld van voor die tijd, voegen ze helaas niet heel veel meer toe. De aanvangsriff van eerstgenoemde duurt wat lang en het vervolg is niet van het niveau waar je op hoopt. Een ander element waar ik maar moeilijk aan kan wennen, zijn enkele fragmentarische overgangen en mindere passages, waardoor het even niet lekker loopt. Zo is de overgang naar de hoofdriff van One Thousand Years Of Rain op twee plaatsen wat abrupt. Datzelfde gevoel krijg ik bij Daylight, wanneer na een atmosferische rockpassage passage opeens een riff volgt die op dat moment niet bij de sfeer past. Op het gebied van songwriting laat Enslaved dus wat liggen en dat is opmerkelijk, want dat zijn we niet van de heren gewend.

Er zijn dus wel wat kanttekeningen bij dit dertiende werkstuk te plaatsen. In Times is daardoor jammer genoeg voor mij geen jaarlijstmateriaal. Dat komt met name doordat ik van de laatste twee nummers meer had verwacht. Desondanks zijn er voor de fans vier gave tracks om de plaat blind aan te schaffen. In Times voldoet aan hetgeen je van Enslaved mag verwachten, maar overtreft de verwachtingen niet.

Tracklist:
1. Thuriasz Dreaming
2. Building With Fire
3. One Thousand Years Of Rain
4. Nauthir Bleeding
5. In Times
6. Daylight

Score: 80 / 100

Reviewer: Jeffrey
Toegevoegd: 2 maart 2015

[ Terug naar de Album Reviews ]

Op weg naar huis vandaag had ik 16[485] van Agrypnie opstaan (uit 2010). Thuis luister ik naar Thuriasz Dreaming van deze nieuwe plaat, en het valt me op hoe dat nummer eigenlijk aansluit op Agrypnie. Eerst indruk is daarbij gelijk dat ik Agrypnie toch flink beter vind, maar goed... eerst maar even de hele plaat afwachten om het in context te kunnen plaatsen.

In de 3e alinea schrijf je dat de abrupte overgangen na meerdere luisterbeurten wel gaan wennen. In de 6e alinea schrijf je dat je maar moeilijk kan wennen aan de fragmentarische overgangen. Wat is het nu?

@Dirk: bedankt voor je opmerkzaamheid. De eerste luisterbeurten lijken sommige overgangen nogal abrupt, maar naarmate je de plaat vaker beluistert, wen je daar wel aan. De overgangen die ik met naam noem (later in de tekst) blijven echter wat abrupt en wennen niet of nauwelijks, maar dat zijn er dus maar een paar. Toch zijn ze significant en daarom heb ik specifiek genoemd. Ik heb een paar woorden aangepast in de review, waardoor de twee alinea's elkaar niet tegenspreken, maar de latere tekst de ruimte die de eerdere woorden overlaten, invullen. Hopende hiermee verduidelijking te hebben gebracht.

Voor mijn gevoel is deze plaat vrij snel verschenen na de voorganger, zeker gezien de hoeveelheid shows voor die plaat. Misschien hebben ze iets te veel haast gemaakt, als ik de review zo lees.

RIITIIR is van 28 september 2012, dus dat is inderdaad nog niet heel lang geleden. Ze hebben zichzelf weinig rust gegund, want ze zijn direct na afloop van de Australische tour gaan schrijven voor de nieuwe cd. Ze kregen veel inspiratie van de tour. Ze speelden daar ook wat oudere nummers en die vibe namen ze mee in het nieuwe materiaal. Op In Times hoor je zowel de oude tijden herleven als materiaal dat aan RIITIIR doet denken. Ze hebben zoals altijd wel onder druk gewerkt, maar geven aan dat ze dat ook nodig hebben.

Dat wordt weer veel luisteren dus. Zelf heb ik bij de meeste albums sowieso al veel luisterbeurten nodig voor de nummers binnenkomen. Zou leuk zijn hier eens een poll aan te koppelen zo van "Hoe vaak moet jij gemiddeld een album luisteren voor het kwartje valt". Zet die van mij dan maar op 10.+

Ik ben halverwege maar gewoon gestopt. Wat een ongelofelijk saaie plaat is dit zeg. Dat gaat in geen 100 luisterbeurten beter worden. Ik richt mijn aandacht veel liever op de nieuwe Forest of Stars.

Saaie bagger. Snap niet dat mensen Enslaved zo goed vinden. Overroepen band

Laat ik dit nu een alleraardigst album vinden. Beter dan de vorige, in elk geval. Eerlijk gezegd begrijp ik al die negatieve reacties niet zo goed.

Ja, het is toegankelijk. Nee, het is alles behalve agressief. Eigenlijk kun je dit nauwelijks nog met droge ogen black metal noemen. So fucking what?

Ik vind dit album lekker wegluisteren. Het heeft een aangename flow, de individuele songs en het album als geheel, dat geen moment verveelt.

Volgens mij waren de 'negatievelingen' hierboven niet zozeer negatief omdat de plaat niet aggresief zou zijn, niet omdat het te toegankelijk zou zijn, en ook niet omdat het geen black metal zou zijn. Maar gewoon omdat ze de plaat saai vinden. Dat kan toch?

In elk nummer hetzelfde trucje... eerst hard, steevast gevolgd door soft met cleane zang. Weinig progressiefs aan, weinig sterke riffs of sterke songs, niet opvallend, en daarom de hype inderdaad niet waard.

Er zullen dit jaar vast heel veel betere platen (ook in deze richting) gaan uitkomen. Maar ook Enslaved is een exponent van het Grote Namen Syndroom.

En als het nu inderdaad een saai album zou zijn, dan zou ik waarschijnlijk zelf ook wel op die conclusie komen. Maar als ik naar dit album luister, dan is "saai" wel het laatste waar ik aan denk.

Wel denk ik, dat dit nu typisch zo'n album is dat je vaker moet beluisteren, om 'm te kunnen waarderen. Dat had ik zelf bijvoorbeeld ook met Vertebrae, een album waar ik nu oprecht van kan genieten, maar die destijds eigenlijk vooral mijn verwachtingen frustreerde. Wellicht dat voor sommigen dat laatste nu juist het probleem is. Kan ik mij heus wel iets bij voorstellen, maar m. i. iets te snel geconcludeerd.

Geef dit album een kans.

Ik ga _juist_ voor albums die vele luisterbeurten vereisen. Ik ben bijvoorbeeld nu in gevecht met de debuutplaat van Izah. Vier nummers, meer dan 70 minuten. Wat een 'sonic behemoth' is dat zeg. De schaduw die een dergelijke plaat werpt doet deze plaat van Enslaved, voor mij althans, echt bijzonder mager afsteken.

Maar ook op eigen merites valt deze Enslaved me gewoon flink tegen. Hun specifieke cleane zang trek ik sowieso al slecht, maar dat is maar een van mijn kriebels met deze plaat. Ik ontdek echt veel minder interessants dan in een hoop andere recente platen. Ik sla over.

Prima. Inmiddels heb ik er 10 luisterbeurten tegenaan gegooid, en ik denk niet dat ik mijn score nog naar beneden ga bijstellen. Ook niet naar boven, trouwens. Inderdaad, Enslaved heeft in het verleden wel eens beter werk afgeleverd, maar dat neemt niet weg dat dit nog steeds een zeer goed album is. Ik ben er blij mee!

Ik heb hem nu een aantal keer beluisterd. Ik vind het ook een lekker album, goede toevoeging aan het oeuvre van Enslaved.