Het is algemeen bekend dat Scandinavië een uitstekende bron is voor metalmuziek. De laatste jaren lijkt er bijvoorbeeld geen einde te komen aan de stroom van stoner/retro/psychedelische rockbandjes uit met name Zweden en Noorwegen. Kwantiteit staat niet gelijk aan kwaliteit, maar er zijn toch een hoop leuke bands te vinden als je goed zoekt. Het Noorse Lonely Kamel is daar een goed voorbeeld van. Met al drie prima albums op zak komt de heavy blues-/stonerband dit jaar alweer met het vierde album, Shit City, uitgebracht op Napalm Records.

In de beginjaren van de band lag de nadruk wat meer op de psychedelische kant, maar met het nieuwe album, laat de band zich van een directere kant zien. Het album start met de naar Motorhead’s Ace Of Spades-neigende titeltrack. Een typische opener waar eigenlijk weinig op aan te merken is. Het midtempo White Lines doet wat denken aan Red Fang en Graveyard en bevat enkele mooie solo’s. Op I Feel Sick komen de echte kwaliteiten van Lonely Kamel bovendrijven. Qua refrein is het eigenlijk weinig bijzonders. Het nummer is echter gestoeld op een heerlijke gitaarriff en staat bovendien bol van de uitstekende solo’s.

In songs als BFD en Seal The Perimeter gaat Lonely Kamel wat meer de blueskant op en zijn de groovende, stampende riffs erg vermakelijk. Uiteraard mag de Black Sabbath-verering niet ontbreken. In Freezing en met name Nightjar steken de Noren hun liefde voor Tony Iommi en co niet onder stoelen of banken. Bij Nightjar doet het intro-(en ook outro)gitaarstuk overigens wel heel erg denken aan het bekende jarenzestignummer Shakin’ All Over van Johnny Kidd & The Pirates. Op de ruim zeven minuten durende afsluiter Falling Down trekt de band nog eens alles uit de kast: lekkers solo’s, krachtige, afwisselende riffs en een uitblinkende zangprestatie van Thomas Brenna.

Rode draad van het verhaal is dat de nummers op Shit City vaak doen denken aan andere bands. Lonely Kamel maakt echter een hoop goed door het geheel op een prima manier dicht te timmeren met bovenmaats gitaarwerk. De mannen uit Oslo hebben een neusje voor solo’s en wisselen de riffs voldoende af. Origineel is het misschien niet, maar dat wordt met de kwaliteiten van de muzikanten goedgemaakt.