Na vele jaren de band een warm hart toegedragen te hebben (ook My God en Dreams Of Death heb ik altijd goede platen gevonden), val ik bij Ugly Noise van de ene in de andere verbazing. Waar The Cold bezield en vol enthousiasme klinkt, zo vol met passie, zo armoedig, zielloos en wanhopig klinkt Ugly Noise. De titel doet de plaat eer aan. Zo simpel is het. De energie heeft plaats gemaakt door dodelijk saaie midtempo deuntjes met dito meezingteksten. Flotsam And Jetsam heeft natuurlijk wat te bewijzen. The Cold is wat mij betreft niet hun enige sterke plaat van de laatste jaren, maar het is wel degene die zo succesvol is. Kan de band niet met de druk omgaan? Misschien is dat we de reden waarom de thrash metal overboord gekieperd is, om vervolgens met een ratjetoe van andere genres aan te komen.
Wat ook verdwenen is, zijn de goed doordachte structuren en de pakkende elementen. Het scheelt een hoop dat Flotsam And Jetsam met Eric A.K. een wereldzanger in de gelederen heeft. Dat maakt het luisteren een stuk draaglijker. Andere positieve punten zijn echter vrij kleine dingen, zoals een prettige solo van Gitty Up of het gegeven dat Rabbit’s Foot niet vervelend is. Laat ik het er maar op houden dat ik het een prima filler voor The Cold gevonden zou hebben. Flotsam And Jetsam heeft echter voor een meer moderne heavy metalaanpak gekozen. Dergelijke uitstapjes heeft de band wel vaker gedaan. Het is nooit echt gewaardeerd, al heeft het zelden tot slechte platen geleidt. Dat heeft er mee te maken dat de muziek over het algemeen ook geïnspireerd klinkt. Juist die inspiratie is ver te zoeken op de saaie midtempo songs die Ugly Noise vullen. Als ik Cross The Sky of Motherfuckery luister, word ik gewoon verdrietig. Waarom die moderne invloeden? Waarom dat zielloze gedreun? Waarom die simpele meezingers?
De redenen zijn waarschijnlijk niet zo heel moeilijk te vinden. De voorgaande platen zijn voornamelijk geschreven door Mark Simpson en Craig Nielsen. Beide heren hebben in de laatste twee jaar hun plaats ten faveure van hun illustere voorgangers opgegeven. Dat resultaat hoor je nu op Ugly Noise, al had ik op voorhand niet verwacht dat het resultaat zo schrijnend zou zijn. De huidige line up is namelijk grotendeels verantwoordelijk voor Doomsday For The Deceiver en No Place For Disgrace. Twee pareltjes die meer dan twee decennia oud zijn, maar toch. Blijkbaar staat de inspiratiebron al jaren kurkdroog. De tweede reden is Kelly Smith. De drummer die na een periode van veertien jaar (waarin hij de vellen nauwelijks gegeseld heeft) weer terug is. Je hoort het gewoon in de muziek terug, want er is geen spectaculair stukje drums over. Sterker nog: het overgrote deel bestaat gewoon uit doodeenvoudige ritmes. Alsof een take voor de hele plaat gebruikt is.
Hadden we na The Cold de band nog een aantal mooie jaren gegeven, met Ugly Noise lijkt de band eigenhandig zijn doodvonnis getekend te hebben. Na al die jaren waarin ik de band een warm hart toegedragen heb, valt het zwaar om dit stukje te schrijven. Is dit het begin van het einde? Ik hoop eigenlijk dat Mark Simpson en Craig Nielsen weer terugkeren, maar dat zal ijdele hoop zijn. Gelukkig kunnen ze ons de goede platen niet meer afpakken. RIP
Tracklist:
1. Ugly Noise
2. Gitty Up
3. Run And Hide
4. Carry On
5. Rabbit's Foot
6. Play Your Part
7. Rage
8. Cross The Sky
9. Motherfuckery
10. I Believe
11. To Be Free
12. Machine Gun
