Mijn eerste kennismaking met Bliksem is op Paaspop 2012, waar het gezelschap een indrukwekkend optreden weggeeft. Voor een klein bedrag pik ik meteen de titelloze mini-cd mee, die sindsdien regelmatig in mijn cd-speler zijn rondjes draait. Het is een bijzonder leuk en beloftevol schijfje, met vijf goede speed/thrash metalsongs die in lange instrumentale jams regelmatig andere paden verkennen. De grootste uitschieters zijn wat mij betreft Follow en The Life On Which I Feed. Met een heropgenomen versie van die laatstgenoemde track opent de eerste langspeler van Bliksem, getiteld Face The Evil. Aangezien de cd niet al te lang is, is het een beetje jammer dat een van de acht songs niet helemaal nieuw is. Desalniettemin is het een gave binnenkomer.
De andere zeven composities zijn gelukkig gloednieuw. Ze klinken tegelijkertijd anders en hetzelfde als de nummers van de titelloze EP. Wat veranderd is, is dat de tracks ditmaal over het algemeen compacter zijn en minder zijpaden bewandelen. Bliksem kiest op Face The Evil voor een meer recht-toe-recht-aan heavy/thrash benadering. Wat hetzelfde is gebleven, is de hoge kwaliteit. Het niveau ligt mijns inziens zelfs nog wat hoger dan op de veelbelovende mini-cd. Een uitschieter is moeilijk aan te wijzen, aangezien alle nummers me bijna even goed bevallen. Daar waar de EP nog de nodige draaibeurten vereiste voordat de composities zich in mijn hoofd nestelden, begin ik nu na slechts een drietal luistersessies de songs al hardop mee te zingen en neuriën. Bij elke volgende draaibeurt stijgt het luisterplezier nog verder.
Het helpt dat Peggy Meeussen (naast een verzameling schattige jurkjes) een krachtig stemgeluid heeft en interessante teksten neerpent. Bliksem doet me nogal denken aan andere jonge female fronted metalbands als Benedictum en Huntress, die teruggrijpen naar de jaren tachtig en het met name in Duitsland erg goed doen. Met dien verstande dat de stem van Meeussen me (nog) beter bevalt dan die van haar concurrentes. In combinatie met de sterke, pakkende songs zou Face The Evil het bij onze oosterburen daarom weleens verrassend goed kunnen doen. In de Benelux zal dat gezien het genre meer moeite kosten, want er zijn maar weinig (jonge) metalbands met een jaren tachtig sound die hier potten kunnen breken.
Vanderbuyst heeft echter laten zien dat je met een sterke liveshow en onafgebroken toeren toch een eind kunt komen. Bliksem lijkt dezelfde strategie te willen toepassen. Mocht de groep dit jaar ergens bij je om de hoek spelen, ga dan gerust eens kijken. Dikke kans dat je (net als ik vorig jaar) als nieuwverworven fan met een of twee cd'tjes in de achterzak huiswaarts keert. Ik heb me in het verleden soms negatief uitgelaten over de Belgische metalscene, maar Bliksem bewijst mijn ongelijk en laat horen dat ook in Vlaanderen groot muzikaal talent rondloopt. (Gilbert)
Score: 85/100
Al enige tijd wordt het Vlaamse Bliksem getipt als een van de meest getalenteerde nieuwkomers binnen het thrash metalgenre. Als dan ook nog blijkt dat er een schone dame achter de microfoon staat, dwaal ik met mijn gedachten met plezier af naar die andere grote female fronted thrash metalbands zoals Détente, Holy Moses, Znöwhite en Fear Of God. Bands die met Sabina Classen, Dawn Crosby en Nicole Lee zangeressen hadden die probleemloos hun mannetje staan of stonden.
Laat ik maar beginnen met datgene wat de meeste aandacht trekt. Metal is en blijft (helaas) een mannenwereldje, maar Peggy Meeussen presenteert zich direct als een prettige verschijning die ook gewoon een goed potje kan zingen. Maar ook zij zal leren dat er nog een lange weg te gaan is voordat zij een status bereikt als de eerder genoemde dames. Zo zal dat eveneens voor Bliksem gelden. Aken en Keulen zijn niet op een dag gebouwd.
Nu moet ik de band nageven wel een heel toffe bandnaam uitgezocht te hebben. Nu alle coole Engelse namen wel bezet zijn, is het helemaal geen verkeerde zet geweest om terug te grijpen naar je moerstaal. Daarbij past het gewoon goed bij het genre. Bliksem speelt zijn muziek verder heel strak, maar daar houdt het wat de complimentjes betreft helaas wel mee op. Ondanks dat ze door enkele persoonlijke bekenden getipt worden, kan ik weinig anders concluderen dan dat deze muziek wel heel doorsnee klinkt.
De songs hebben kop en staart, maar ik kom niet onder de gedachte uit dat er lustig afgekeken is bij een band als Testament en dan waarschijnlijk nog van de verkeerde platen ook. Hoewel The Life On Which I Feed en Face The Evil nog net boven de middelmaat uitkomen, doet de rest dat niet. Met afwisselende riffs probeert men hier nog de boel te versieren, maar het klinkt over het algemeen te veilig. De opbouw van de songs heeft een schrijnend gebrek aan innovativiteit en afwisseling. Veel verder dan een couplet-refrein-couplet-refrein komen deze dame en heren helaas niet. Het gevolg is dat Face The Evil impactloos is. Een nummer als Mr Man doet eigenlijk gewoon pijn aan de oren.
Het komt er op neer dat de wil er wel is. Bliksem zal de komende tijd genoeg optredens verzorgen, maar ze hebben nog veel te leren. Volgende keer beter. (Ruud)
Score: 50/100
Tracklist:
1. The Life On Which I Feed
2. These Tales Of Tragedy
3. Disciples
4. Dead End Road
5. Face The Evil
6. Insanity’s Curse
7. This Time
8. Mr Man
