Aan energie ontbreekt het oermuzikant Aad Kloosterwaard in geen geval. Sinds 2006 zorgt de productieve man er steevast voor dat er om de twee jaar een nieuwe plaat van Sinister in de fysieke en digitale schappen ligt. U voelt `m natuurlijk al aankomen: Het is 2012 en dus tijd voor weer een nieuw album en ook dit keer laat Aad de Sinisterfan niet in de steek.
Met een, op Aad na, geheel nieuwe line-up, is Sinister weer onder de aandacht dankzij The Carnage Ending de alweer tiende full-length. Na 22 jaar trouwe deathmetaldienst zou je voorzichtig mogen denken dat de koek op is, maar onvermoeibare Aad blijft maar bakken en bakken. Met vallen en opstaan draait Sinister nog altijd mee in de vaderlandse metalcarousel.
The Carnage Ending bezorgt mij echter een lichtelijk dubbel gevoel. De koek is weliswaar niet op, maar het smaakt wel iedere keer vergelijkbaar, de ene keer weliswaar beter dan de andere en in dat geval behoort het laatste baksel tot de betere. Op The Carnage Ending wordt qua riffs, sfeer en productie behoorlijk teruggegrepen naar de Sinistersound van de eerste paar platen, toch kun en moet je dat nooit helemaal reproduceren. Terug naar de roots heeft in zekere zin zijn charme, maar het is nooit waterdicht. Bovendien hoef ik anno 2012 geen replica van iets uit 1992 te horen. Dat is misschien leuk voor standvastige old-school adepten, ik hoor liever dat een band zich door de jaren heen ontwikkelt, zonder zichzelf te verliezen. Maar toegegeven, dat is na ruim twintig jaar muziek maken geen gemakkelijke opgave.
Inhoudelijk is Sinister lekker Sinister. Het tempo zit er weer goed in, behoorlijk goed zelfs. Het eerste nummer dat op zijn gemakje door de speeltijd heen rolt is Oath Of Rebirth en dat is, de heerlijk donkere intro niet meegerekend, het zesde nummer vanaf het startschot. Sinister houdt de vaart er dus lekker in en vergeet ook niet dat de gitaren niet alleen als destructiemiddel dienen, maar dat je er ook behoorlijk mee kunt uithalen. Aan techniek, solo’s en melodie kent The Carnage Ending geen gebrek en dit zorgt voor een welkome afwisseling voor het beukgeweld.
Uiteindelijk is The Carnage Ending best een prima plaat. Op de matte productie valt niets aan te merken en ook op het doorzettingsvermogen van voorman Aad mag je op z’n minst een glaasje heffen. Alleen de covers die op de limited edition van The Carnage Ending op een extra schijfje zijn geperst, ja, ach…ze zijn best geestig, maar mijns inziens verder overbodig.
Tracklist:
1. Gates Of Bloodshed
2. Unheavenly Domain
3. Transylvania (City of the Damned)
4. My Casual Enemy
5. Crown Of Thorns
6. The Carnage Ending
7. Oath Of Rebirth
8. Regarding The Imagery
9. Blood Ecstacy
10. Defamatory Content
11. Final Destroyer
