Het is een mooie, haast ironische naam die Dew-Scented aan zijn negende telg heeft meegegeven. Volgens de Griekse mythologie bezondigde Icarus zich aan hoogmoed door met zelfgemaakte vleugels te dicht bij de zon te vliegen, waardoor de was die de vleugels samenhield smolt en Icarus aan zijn eigen hoogmoed ten onder ging. Hoogmoed is echter iets waar we deze Duitse thrashers zeker niet van kunnen beschuldigen. De formatie rondom Leif Jensen werkt zich al sinds het begin van de jaren '90 een slag in de rondte, maar lijkt niet te kunnen loskomen vant de status van ‘aardig voorprogramma’.

Alsof het nog niet moeizaam genoeg gaat voor de band, zag Dew-Scented de afgelopen jaren ook nog een ware leegloop van bandleden. Het gevolg was dat Jensen voor Icarus een volledig nieuwe line-up om zich heen heeft verzameld. Saillant detail: het zijn allemaal Nederlanders. De hervonden energie is goed te horen op Icarus. Ook al zijn de meeste albums van Dew-Scented solide, het zijn ook platen die nergens echt groots klinken. Icarus klinkt echter toch wat constanter.

Geheel in lijn met de vorige Dew-Scented-platen begint ook Icarus uitstekend met lomp klinkende krakers als Sworn To Obey en het van een stoer refrein voorziene Thrown To The Lions. Het zijn vette, buitengewoon strak klinkende moderne thrashknallers waarbij de kenmerkende hardcore-bulderstrot van Jensen nog eens voor extra impact zorgt. Het tempo blijft hoog liggen – en dat is maar goed ook. Nummers als By My Own Hand en het lekker opgefokte Destined To Collapse gaan er namelijk als zoete koek in.

Toch – daar is de ironie weer – is het juist Jensen zelf die naast belangrijkste schakel ook het grootste euvel is van zijn eigen band. Zijn typerende stemgeluid is in de eerste nummers weliswaar indrukwekkend, maar blijkt daarna keer op keer te monotoon om het hele album te kunnen boeien. Het zorgt ervoor dat de nummers af en toe te zeer onderling inwisselbaar klinken. Wie daar doorheen kan luisteren, heeft aan Icarus een dijk van een plaat. Zo niet, dan is Icarus net als zijn voorgangers vooral een solide album, dat in kleine hoeveelheden heerlijk knalt, maar op de langere termijn toch iets minder interessant is dan de grote namen in het genre. Een ideaal voorprogramma dus toch weer.

Tracklist:
1. Hubris
2. Sworn To Obey
3. Thrown To The Lions
4. Storm Within
5. Gleaming Like Silver
6. By My Own Hand
7. The Fall Of Man
8. Reawakening
9. Destined To Collapse
10. A Final Procession
11. Perpetuated