Het was even stil na de split met Nevermore, maar The Plains Of Oblivion biedt eindelijk weer ongekend gitaargenot van deze snarenplukker. Geen in elkaar geknipte en geplakte songs zoals op The Obsidian Conspiracy, maar een stortvloed van voortrazende tempo's, technische riffs, gefreak en fantastische solo's. Met wat zang hier en daar dit keer, daar Ihsahn (ex-Emperor) en de van Dreaming Neon Black bekende zangeres Christine Rhoades enkele songs van vocalen hebben voorzien.
Alleen daarom al is deze plaat beter dan het debuut Zero Order Phase. Vooral de vocalen van Ihsahn zijn fantastisch en gaan perfect samen met de snelle riffs van Loomis. Door het hoge tempo en de zware productie doet het desbetreffende nummer Chosen Time zelfs wat denken aan het album IX Equilibrium van Emperor. Naast dergelijk geweld biedt de plaat ook fraaie rustpunten en mooie melodieën. De gitarist mag dan af en toe wat spieken bij Cacaphony of Apocrypha, hij vult het altijd in met zijn eigen geluid. Weinig gitaristen spelen het werk zo vloeiend als Jeff Loomis hier laat horen. Zijn techniek (alle noten los aanslaan) is van een buitenaardse klasse. Des te knapper dat hij nergens verzandt in gekunsteld pielwerk. Alle technische trucs en foefjes worden gekoppeld aan sterke songwriting, zowel in de gezongen tracks als de instrumentale nummers.
Hoewel het vermeende wegvallen van Nevermore beslist een aderlating is voor de hedendaagse metalscene, is het toch prettig dat Loomis zijn kenmerkende sound op zo'n overtuigende wijze voortzet. Tel daarbij op dat de productie vet is, de songs niet vervelen en dat de gastvocalisten een sterke aanvulling vormen. Bij Nevermore werd Jeff dan misschien aan de ketting gelegd, hier zijn alle kwaliteiten volop aanwezig.
Tracklist:
1. Mercurial
2. The Ultimatum
3. Escape Velocity
4. Tragedy And Harmony
5. Requiem for the Living
6. Continuum Drift
7. Surrender
8. Chosen Time
9. Rapture
10. Sibylline Origin
