Queensrÿche was nooit vies van stijlveranderingen en trendy invloeden, gezien de pakkende hardrock van Empire en de alternatieve rock van Hear In The Now Frontier, maar de band uit Seattle maakt het dit keer wel heel erg bont. Toen ik las dat de band (lees: Geoff Tate) diep onder de indruk was van popidool Lady Gaga, dacht ik even dat de heren een grapje maakten. Glimlachend vroeg ik me af waarom een stel mannen van middelbare leeftijd zich bezig wilden houden met swingende deuntjes en ultrasimpele liedjes (wat eerlijk is eerlijk ook een kunst op zich is). Welnu, zo grappig blijkt dat achteraf niet te zijn. De band was namelijk bloedserieus. Met metal heeft Dedicated To Chaos niets te maken en zelfs rock komt slechts sporadisch om de hoek kijken.
Wat is het dan wel? Het is een popplaat. Niets meer en niets minder. Tegelijkertijd is het niet zo'n goede popplaat. De groep bewees met veel stijlen overweg te kunnen, maar dit genre past niet bij de band. Getuige ritmisch georiënteerde liedjes als Got It Bad en Around The World lijdt men aan een ernstige midlife crisis. Weg zijn de intrigerende teksten en diepgaande composities. Ik wil het heel graag goed vinden en ik kan goede popmuziek absoluut waarderen, maar Dedicated To Chaos is gewoon geen goede muziek. Het schaamrood springt je nog net niet op de kaken bij het gehinnik waar Tate mee op de proppen komt. Geoff Tate, toch eens een geweldige zanger, bedient zich van slappe oneliners en platvloerse rijmpjes waar de honden geen brood van lusten.
Naast de zang is er muzikaal ook geen zak te beleven op dit album. Het zijn droevig gearrangeerde baslijntjes en simpele drumpartijen die dominant op de voorgrond staan. Slechts in de latere (iets sterkere) nummers op de plaat komt de gitaar wat meer naar voren en doet het in de verte soms een heel klein beetje denken aan Empire. Het is echter bijna schandalig hoe een fantastische gitarist als Michael Wilton gedegradeerd wordt tot een glad achtergrondgeluid. Niet dat de productie slecht is, nee, alles klinkt gelikt in de traditie van de hedendaagse muziek. Maar het ontbreekt de band aan power, inspiratie en memorabele momenten.
Dus beste Queensrÿche, accepteer nu gewoon de waarheid. Jullie zijn inmiddels te oud voor dit soort kolder. Want dat is het, een kolderieke en meelijwekkende vertoning van mannen die de boot na hun succesjaren totaal gemist hebben. Ergens hoop ik dat de band ooit nog uit deze schrijnende identiteitscrisis ontsnapt, maar die hoop is eigenlijk al jaren aan het afnemen. Als metalrecensent hoef ik hier niet eens meer woorden aan vuil te maken en als popliefhebber vind ik het eveneens een tranendal. Het zou in geschiedkundig opzicht terecht zijn om de band een redelijke score toe te kennen, maar deze rampspoed is zo teleurstellend dat ik dat gewoon niet kan. Laat deze muziek lekker over aan producers en de welbekende idolen, zij doen het namelijk stukken beter. Ik kan me dan ook nauwelijks voorstellen dat deze kalende mannen straks in miljoenen tienerslaapkamers neerkijken op hun nieuwe fans.
Tracklist:
1. Get Started
2. Hot Spot Junkie
3. Got It Bad
4. Around The World
5. Higher
6. Retail Therapy
7. At The Edge
8. Broken
9. Hard Times
10. Drive
11. I Believe
12. Luvnu
13. Wot We Do
14. I Take You
15. The Lie
16. Big Noize
