Ergens héél diep in mijn hart heb ik nog een beetje hoop. Hoop dat dit een grap is. Dat Ván mij alsnog een knaller van een album opstuurt. Maar helaas, de harde werkelijkheid is anders. Als groot liefhebber van hun eerdere releases en trouw concertbezoeker doet het me pijn om dit te moeten zeggen, maar het tweede album van de Duitse black metalband Graupel is een grote teleurstelling. Jaren hebben we moeten wachten, keer op keer werd om allerlei vage redenen de release uitgesteld en dan nu dit…

Werden voorgaande werken gekenmerkt door duisternis, felheid, venijn en emotie, op Am Pranger… zijn deze elementen zo goed als verloren gegaan. In de plaats gekomen is een veel bravere en saaiere vorm van black metal. Het doet mij af en toe denken aan pagan black metal. Zingultus krijst niet meer zo venijnig als voorheen. Zijn Duitse screams klinken hoger en minder scherp. Onderscheidende kenmerken, daar is het Graupel aan gaan ontbreken. Vraag me niet hoe het kan, ik begrijp er niets van. De split met Endstille uit 2006 leek een mooi voorproefje op het tweede album, met topnummers als het loodzware Im Hause Escharra en het emotionele Westradikal, maar ergens in al die tussenliggende jaren heeft men helaas besloten het nieuwe album van een lichter geluid te voorzien.

Eerlijk is eerlijk, echt slecht is Am Pranger… niet. Vrij degelijke, energieke black metal. Maar als je bekend bent met Graupel en hun eerdere werk weet te waarderen, kun je niet anders dan teleurgesteld zijn. De opbouw van de nummers had spannender gekund. Nu doen ze vrij standaard en inwisselbaar aan. Maar het grootste euvel lijkt het eerder genoemde gebrek aan duisternis te zijn. Op concerten had ik al eens wat nieuwe nummers gehoord, toen was er geen significant stijlverschil aanwezig en klonk het gespeelde veelbelovend en net zo interessant als de rest. Ik vraag me af hoe Am Pranger… geklonken had met een productie zoals bijvoorbeeld die van vorig album Auf Alten Wegen…Waarschijnlijk een stuk interessanter en mysterieuzer.

Graupel zal met dit redelijk toegankelijke album een hoop fans erbij winnen. Maar wie net zoals ik altijd op zoek in black metal is naar net dat beetje extra aan duisternis, mysterie en spanning, zal verder moeten kijken. Ik hoop dat Am Pranger… een eenmalig uitstapje naar de meer standaard black metal is en dat komende releases weer de raadselachtigheid waarin Graupel zo uitblonk bevatten.

Tracklist:
1. Daemonicum
2. Das Blutende Mal
3. Schwarze Feder
4. Herkünfte Schatten
5. Kalte Fessel
6. Ekel
7. Entgeistert (Outro)