Een mooi voorbeeld is het minimalistische, tegen vederlichte ambient aanliggende nummer Terminal, dat zeer dromerig klinkt en met name door een goede hoofdtelefoon het best tot zijn recht komt. Ook het lange, hierop volgende Heaven Send begint fragiel, maar bouwt naar een mooie, bombastische climax toe. Het beste nummer op het album is mijn inziens Trainfire: een bizar, maar buitengewoon geslaagd nummer, dat begint als een uitermate dansbaar country-nummer (waarin Devin Townsend zelfs een beetje als Elvis Presley klinkt!), maar dat zich ontpopt tot een buitengewoon dynamisch nummer waarin moeiteloos geswitcht wordt van minimalistisch akoestisch gitaarwerk tot een sporadische, krachtige uitbarsting. Ook het titelnummer weet op schitterende wijze de contrasten in de muziek uit te spelen en naar een climax toe te bouwen.
Toch weet het album me niet over de gehele linie te overtuigen. Zo blijven sommige nummers ook na meerdere luisterbeurten te weinigzeggend, zoals Ain’t Never Gonna Win, Lady Helen en het afsluitende Demon League. Daarbij duurt het album te lang, waardoor de relaxte, dromerige sfeer niet voortdurend wordt vastgehouden. Hoewel het album duidelijk met liefde is gemaakt door een rasmuzikant, denk ik dat het eindresultaat overtuigender was geweest als enkele nummers waren weggelaten. Nu is Ki een sfeervol album geworden om op weg te dromen, maar kabbelt het geheel naar mijn smaak net iets te lang voort. Bij het opmaken van de eindbalans - vier geweldige nummers, een aantal saaie nummers en een aantal aardige nummers – moet ik dan ook concluderen dat Ki veel potentieel laat horen, maar te wisselvallig is om van een echte topplaat te kunnen spreken.
Tracklist:
1. A Monday
2. Coast
3. Disruptr
4. Gato
5. Terminal
6. Heaven Send
7. Ain't Never Gonna Win...
8. Winter
9. Trainfire
10. Lady Helen
11. Ki
12. Quiet Riot
13. Demon League
