Kijk, dat is nou eens goed om te zien: een van de mooiste gebouwen van Nederland op een albumhoes. Gebouw A van Radio Kootwijk midden op de Veluwe is het waard, moet de band Mangrove uit het nabijgelegen Apeldoorn gedacht hebben.
Beyond Reality is het derde album van Mangrove, die sinds 2001 als band actief zijn. De typische symfonische rock past erg in de stijl van de hoogtijdagen van Marilllion en landgenoten Kayak. De meeste nummers klokken rond de 10 minuten of langer en brengen, zoals de albumtitel al doet vermoeden, de luisteraar in een warme, dromerige sfeer. Het op de jaren zeventig en tachtig teruggrijpende toetsen- en gitaarwerk is hiervoor de leidraad. Gitarist Roland van der Horst breekt op gevoelige momenten in met zijn ijle zang. Hier valt wel aan op te merken dat de zang vaak wat dun is, maar van der Horst’s kunnen komt door middel van een hardrock randje op het titelnummer wèl goed tot uiting.
Mangrove maakt bij uitstek harmonieuze en gemoedelijke muziek, maar mag van mij wat meer de grenzen opzoeken. De weeïge romantische teksten (‘when you smile, the world stops crying for a while’) dragen hier totaal niet aan bij en dit alles zorgt er toch voor dat je de band gevoelsmatig in de Radio 2-hoek plaatst. Na deze kritiek wil ik me nogmaals richten op Mangrove’s sterkste punt. Dat is zonder twijfel het geweldige soleerwerk. Zowel toetsenist Chris Jonker als gitarist Roland van der Horst weten een uitstekend opbouwend samenspel te creëren. Hierin blinken beiden uit met het instrumentale nummer Reality Fades. Een fantastisch meevoerend en sfeervol nummer met heerlijk heldere melodieën. Voor mij het hoogtepunt van het album.
Tracklist:
1. Daydreamer's Nightmare
2. Time Will Tell
3. Love and Beyond
4. Reality Fades
5. Beyond Reality
6. Voyager
