We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is er dan de nieuwe plaat van deze legendarische Amerikaanse metalband. Of nou ja, lang. De halve line-up bracht immers onder de naam Distant Thunder in 2004 het uitstekende Welcome The End uit. Een album waarop de muziek onmiskenbaar klonk als Helstar. Natuurlijk kwam er daarna nog opnieuw opgenomen werk uit in de vorm van Sins Of The Past, maar ondanks twee nieuwe nummers bleek dat album toch niet waar veel fans op gehoopt hadden. Waar de fans wel op hebben gewacht, is dit The King Of Hell, tot de nok toe gevuld met nieuw materiaal. Het spuuglelijke hoesje laat me alvast terugdenken aan de vertrouwde lelijke hoezen van de oude albums. Zou er dan ook op muzikaal vlak niets anders zijn nu?
En er is toch even wat veranderd bij Helstar. Ik moest even erg aandachtig luisteren, voordat ik de meest smaakvolle elementen van de klassiekers op dit nieuwe werk kon herkennen. Men gooit het namelijk deels over een behoorlijk andere boeg. De cd klinkt namelijk veel meer rechtdoorzee dan vroeger. Bijna elk nummer is gebouwd op thrashy riffs en de geniale complexe passages komen nog slechts op enkele momenten voor. De hardere koers die door Distant Thunder al werd ingezet, wordt dus voortgezet door het nieuwe Helstar.
Maakt dat deze plaat dan een stuk minder? Ja, eigenlijk wel, want hoewel de productie vet is en het spel strak, is deze plaat eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Goed, er staan een aantal toffe nummers op, maar men springt er niet meer uit. Waar zijn die prachtige neo-klassieke solo's van weleer? Waarom zijn de kenmerkende tempowisselingen tot een minimum beperkt? Het zijn allemaal vragen waarop ik het antwoord niet weet. Op zich is er weinig mis met de cd. De plaat klinkt immers als een klok, de composities hebben vaart en James Rivera zingt misschien nog wel een tikje feller dan twintig jaar geleden. Wat scheelt er dan toch aan?
Ik ben bang dat de inspiratie enigszins op was. Dat is te horen aan de eenvoud in het spel, de vrij standaard thrashriffs en de voorspelbare songstructuren. Natuurlijk klinken nummers als Tormentor en The Garden Of Temptation verduiveld gedreven, maar daar tegenover staat een heel arsenaal aan vrij doordeweekse nummers. Liedjes die voorbij razen zonder echt opvallende elementen, opgesierd met solo's die vroeger nooit waren toegelaten in een Helstar nummer.
Ik weet nog steeds niet precies wat ik er nou van moet vinden. In de eerste instantie vond ik de plaat fris en fel klinken, maar de plaat mist die diepgang waarmee de band ooit zo heerlijk kon freaken. Het is allemaal te doorsnee. Rivera zorgde er de afgelopen jaar vele malen voor dat vele doorsnee bandjes toch geweldig klonken, door te imponeren met zijn geweldige strot. Maar bij Helstar draait het om het totaalplaatje. Dat geheel stelt teleur. Ondanks de vurige agressie in de muziek, faalt Helstar in de poging om oude tijden volledig te laten herleven. Meer dan het predikaat, 'leuk, maar niet meer dan dat', kan ik er nu helaas niet opplakken. Miste Multiples Of Black uit 1995 de goede productie; The King Of Hell mist de echt goede songs. En dat zeg ik met een ferme pijn in het hart.
Tracklist
1. The King Of Hell
2. The Plague Called Man
3. Tormentor
4. When Empires Fall
5. Wicked Disposition
6. Caress Of The Dead
7. Pain
8. In My Darkness
9. Garden Of Temptation
