Sommige artiesten meten zich een overdreven en nogal belachelijk imago aan, waarbij je je voorhoofd eens stevig fronst. Wanneer zo’n artiest zichzelf niet al te serieus neemt en de muziek ijzersterk is, is de slechte eerste indruk gelukkig snel vergeten. De potsierlijke uitdossingen dragen dan zelfs bij aan de feestvreugde. Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan Alice Cooper, Kiss, King Diamond en Manowar.
Aan dat rijtje kan Powerwolf worden toegevoegd. Deze Duitse band gaat prat op het feit dat de zanger uit Roemenië afkomstig is en laat geen kans onbenut om in cape en make-up, met grote namaakhoektanden, naar uitgekauwde Transylvanische legendes over vampieren en andere mythische creaturen te verwijzen. Dat gaat echter gepaard met indrukwekkend muzikaal machtsvertoon. Het debuut Return In Bloodred uit 2005 bevatte een voortreffelijke mix van heavy, power en doom metal. Met Lupus Dei brengt de band nu een puike opvolger uit.
Het nieuwe album is gedeeltelijk opgenomen in een 12e eeuwse kerk, met als thema “metal is religie”. De songs zijn te typeren als metal-hymnen, met gebruik van een kerkorgel, kerkkoren en in Latijn gesproken of gezongen passages. Dit zorgt voor een bij de teksten passende, duistere atmosfeer. Ten opzichte van het debuut zijn de doom invloeden afgenomen, en gooit de band het tempo flink omhoog. De composities zijn sterk, en het vakmanschap van de musici is hoog. De gitaarsolo’s zijn heerlijk, en de gitaarharmoniën verraden een voorliefde voor Iron Maiden. De mix van het album komt wederom op naam van Fredrik Nordström, het meesterbrein achter Dream Evil, en klinkt perfect.
Wat Powerwolf pas echt meerwaarde geeft, is de zang. De wannabe vampier Attila Dorn heeft een klassieke opera-opleiding genoten. Hij beschikt dan ook over een krachtige, gevarieerde stem, zonder in de hoge operette-uithalen te vervallen die je bij gothic metal bands zo vaak aantreft. Zijn zang herinnert me regelmatig aan Mike Howe (ex-Metal Church). Dorn heeft ondanks een sterk Midden-Europees accent gewoon een fantastische strot voor deze muziek, en wordt daarbij ideaal gesteund door een veelzijdige inzet van achtergrondkoren. Neem het slepende, aan Candlemass refererende hoogtepunt When The Moon Shines Red. Niet alleen levert Dorn zelf een fantastische prestatie, ook bevat dit nummer het meest pakkende woordloze koortje dat ik ooit in een metal song heb gehoord: “Aja oe, a aja aja oe!”
In het tweede hoogtepunt, We Take It From The Living, vraagt Attila Dorn: “Would you die for heavy metal?” Nee, ik zou niet willen sterven voor heavy metal, grapjas, maar ik ben wel erg blij met dit schijfje. Daarbij verschijnt Lupus Dei in een gelimiteerde eerste oplage als luxe digipack. Deze bevat als bonus onder meer een documentaire van de tournee uit 2005, en twee live songs die werden gefilmd tijdens het Metal Blade Rrroooaaarrr festival. Dat compenseert voor de relatief korte speelduur van het album (43 minuten). Als je van horror metal à la Mercyful Fate houdt, of gewoon van theatrale heavy/power metal, geef deze band dan zeker een kans.
Tracklist:
1. Intro (Lupus Demonae)
2. We Take It From The Living
3. Prayer In The Dark
4. Saturday Satan
5. In Blood We Trust
6. Behind The Leathermask
7. Vampires Don’t Die
8. When The Moon Shines Red
9. Mother Mary Is A Bird Of Prey
10. Tiger Of Sabrod
11. Lupus Dei
