Begonnen als een side-project van bassist Steen Morgensen, heeft Cornerstone zich inmiddels opgewerkt tot een instituut in de hardrockscene, niet in de laatste plaats doordat de zanger nu eenmaal Doogie White heet. Zijn Rainbow-geschiedenis is hedentendage nog steeds erg merkbaar aanwezig in de muziek van Cornerstone. Is dat erg dan? Nou... voor mij (alvast) niet !
Eingenlijk kan ik over het album vrij kort zijn; natuurlijk, je denkt aan Rainbow en aan Purple, en ja, de nummers zijn van een constante hoge kwaliteit. Hier en daar bespeurde ik zelfs het magische sfeertje van Rainbow's album "Down To Earth", waar Graham Bonnet hetzelfde gevoel bij me veroorzaakte.
Als je sterke nummers als opener Misery, met een heerlijke bluesy "feel" weet neer te zetten, en catchy nummers kunt brengen à la Mother Of Mercy en dan ook nog ongestraft doch zinvol een Moog synthesizergeluid kunt gebruiken, dan hoor je bij de groten der hardrock-aardkloot. Morgensen is een begenadigd componist en dat moet -ie vooral zo volhouden. White klinkt op dit album als Dio, en alhoewel misschien allemaal niet origineel, het klínkt allemaal wél ! Kan mij wat schelen dat het allemaal wat bekend aandoet; liever een lekkere lookalike (of in dit geval dan een soundalike) dan een niet te pruimen nieuwerwetse nieuweling.
Tracklist:
1. Misery
2. One Mans Hell
3. Mother Of Mercy
4. Two Tales Of One Tomorrow
5. Prey
6. Blinded
7. Starlight And Mystery
8. The Dance
9. Wicked
10. We Are The Dead
