Een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen. Wie wel? Een olifant stoot zich uberhaupt niet aan een steen, een paard weet niet wat stenen zijn, een varken interesseer zich toch enkel voor eten en stenen zijn geen truffels.
Nee, waarde lezer, bij de mens moeten we wezen.Want de mens is het enige organisme op deze planeet waarbij eventueel gebrek aan intelligentie, kennis of inzicht meteen opvalt.

Neem nou de band F.O.B. Drie jaar geleden debuteerde deze Tjechische band erg matig met een heel onsamenhangend album Follow The Instructions. De bewuste plaat had kraak noch smaak, er viel geen touw aan vast te knopen, geen kwaliteit aan toe te schrijven. Hoewel de beste heren best kunnen spelen, werden de noten hun roemloze ondergang. Maar oké, een debuut is een debuut. In het vervolg kan een band nog alle kanten op.

In geval van F.O.B blijkt dat dus echter niet te gelden. Twee jaar later brengen ze doodleuk een even saaie, rommelige, inspiratieloze opvolger uit. Default ligt regelrecht in het verlengde van Follow The Instructions, en doet geen enkele poging om te schitteren, te stralen, te glimmen en te nekken. En wederom ben ik dus gedwongen tot bijna enkel negatief kritiek.
Default is een hele eentonige vertoning geworden. De nummers verschillen nauwelijks van elkaar, hebben allemaal ongeveer dezelfde opbouw, tempo (hoewel het tempo van Land Of Markets wat lager ligt, wat het nummer overigens weinig leuker dan de rest maakt), principe. Een doffe (wat al erg storend is), vale, stoffige sound, wat solotjes, zeer middelmatige riffs en een pipse stem die de hele wereld in een grijze aswolk van een erupterende vulkaan ziet verdwijnen. Kortom, de hele vertoning is eigenlijk beneden de maat.

De cd kent veel instrumentale stukken. Net zoals de voorganger sluit Default eveneens af met een heel instrumentaal nummer, maar ook de vocaal voorziene nummers kennen veel stemloze enjambementen. Deze zijn veelal vrij waardeloos omdat elke vorm van muzikale passie ontbreekt. De muziek is sowieso een vreemde combinatie van death, thrash en een hoop rockinvloeden. Dat laatste komt met name naar voren tijdens verbale stiltemomenten, waardoor de nummers soms haast een dansbare, swingende tint krijgen. The Need en Eternal Pain zijn daar een goed voorbeeld van.
Maar ook hievoor geldt: geen noot lijkt met uitbundigheid, overtuiging of kracht te worden gespeeld. Dit album doet (evenals de voorganger) erg stoned aan, alsof de muziek door een lome, lamlendige waas wordt gefilterd. Er lijkt totaal geen fut in te zitten.

Samenhang is er ook weinig, de nummers lijken weliswaar erg op elkaar, maar dat komt deels omdat ze allemaal op dezelfde manier onvolgbaar zijn. Elke vorm van logica ontbreekt, maar wederom niet op een positieve manier.
Enkel het nummer Timeseller weet een klein beetje op te leven, maar overtuigt door de gesmoorde productie nog niet echt. Jammer is dat. En zo`n matige cd maakt een band op deze manier, in de tijden van een overvloedig aanbod, behoorlijk overbodig.

Kortom, in de wilgen met dat F.O.B.

Tracklist
1. When Knife Cuts Glass
2. Awakening To Dream
3. The Need
4. Lonely Man
5. Just Another Day
6. Land Of Markets
7. Imagination On The Sea
8. God Is Technology
9. Eternal Pain
10. Timeseller
11. Restore Default