Warbringer is sinds de debuutplaat War Without End uit 2008 een vaste waarde in de thrashmetalscene en brengt met enige regelmaat een nieuwe plaat uit die steevast van hoge kwaliteit is. Snelle en agressieve thrash, vol retestrakke en gevarieerde riffs, goede solo’s en krachtige vocalen, dat is wat je van de formatie rondom zanger John Kevill kunt verwachten.
Kwaliteit heeft Warbringer dus altijd wel gehad, maar ondanks de lovende kritieken en een prima live-reputatie is de echte top altijd net buiten bereik gebleven. Daarvoor is de sound op de eerste albums gewoon niet onderscheidend genoeg en ontbreekt er net dat beetje extra waarmee de band zich kan onderscheiden van al die andere oude en nieuwe thrash-acts die in het genre actief zijn. Het is eigenlijk pas sinds Woe To The Vanquished (2017) dat hier verandering in komt en de Warbringer-sound zich begint te ontwikkelen tot iets met een geheel eigen identiteit. Op dit album en op de opvolger Weapons Of Tomorrow (2020), wordt er steeds meer geëxperimenteerd met het invoegen van elementen uit andere metalgenres, zoals death, black, speed en heavy metal en slaagt de band er steeds beter in deze elementen naadloos samen te voegen.
Met het nieuwe album Wrath And Ruin wordt deze groeiende lijn verder doorgetrokken. De riffs kennen nog meer variatie in ritme en stijl, terwijl de kwaliteit van de composities verder is verbeterd. Deze ontwikkeling heeft ongetwijfeld te maken met het formidabele gitaristenduo Chase Becker en Adam Caroll. Ze zijn pas sinds 2016 voor het eerst samen actief, maar zetten het hele album de ene na de andere superstrakke riff neer en glijden door de tempowisselingen en variatie heen zonder dat het ook maar ergens schuurt of wringt. Daarnaast heeft de band ook een nieuw wapen aan zijn repertoire toe kunnen voegen: gevoel en emotie.
Through A Glass, Darkly, bijvoorbeeld, verrast en verrukt tegelijkertijd. Het begint ingetogen, met een clean tokkelintro, gevolgd door fluisterzang. De openingsriff is vervolgens traag en een beetje proggy, wat het geheel een verhalend karakter geeft. De band weeft vervolgens fijnzinnige gitaarharmonieën in strakke en gevarieerde blackmetalriffs, zonder dat ingetogen gevoel kwijt te raken. Een prachtig refrein, waarin het getokkel en gefluister uit het begin terugkeren en een gevoelvolle, dubbele solo, maken het helemaal af. En de vertraging aan het einde voelt echt alsof er definitief afscheid van iets genomen wordt. Een opmerkelijk staaltje compositorisch vernuft, met veel emotie en diepgang.
Dat Warbringer niet bang is om het experiment aan te gaan en om langere en complexe songs te schrijven, hebben we op de voorgaande twee albums al gehoord. Maar met Through A Glass, Darkly zetde band echt een fikse stap voorwaarts. Deze epische kwaliteit vinden we ook terug in de twee langste nummers op de plaat, Cage Of Air en The Last Of My Kind, die het album afsluiten. Je moet het maar durven, een thrashplaat eindigen met twee nummers die respectievelijk zes en bijna zeven minuten lang zijn.
The Last Of My Kind mengt klassieke thrashriffs met invloeden uit de melodeath en een powermetalrefrein dat niet zou hebben misstaan op een van de vroege Helloween-albums. Proggy gitaaraccenten, een paar fijne basloopjes en subtiel gebruik van synths aan het einde zorgen voor diepte en variatie. Cage Of Air is een compositie waarin gevarieerd wordt op diverse blackmetalstijlen, inclusief blastbeats, akoestische passages, synths en invloeden uit de death metal. Ook hier valt op dat agressie en emotie keurig samen worden gebracht in een boeiend geheel.
Er is nog veel meer moois te beleven op Wrath And Ruin. Zoals de door At The Gates geïnspireerde riff in A Better World, het basloopje waarmee Neuromancer begint, de groovy thrashriff in de albumopener The Sword And The Cross en de speedmetalriff compleet met gil waarmee Strike From The Sky opent.
Warbringer heeft zijn ontwikkeling van de laatste albums doorgetrokken en opnieuw een grote stap voorwaarts gezet. Wrath And Ruin is een absolute knaller van een plaat, vol brute en boeiende songs, die hier en daar zelfs het genre ontstijgen. Met name de langere tracks, die door de vloeiende vermenging van stijlen en het verhalende karakter een heus episch karakter krijgen, vallen hierbij in positieve zin op. Koppel dat aan de uitstekende productie en de muzikale kwaliteiten die de heren op tafel leggen, dan is de conclusie dat deze plaat alles in zich heeft om een succes te worden.
Tracklist:
1. The Sword And The Cross
2. A Better World
3. Neuromancer
4. The Jackhammer
5. Through A Glass, Darkly
6. Strike From The Sky
7. Cage Of Air
8. The Last Of My Kind