In 2017 was Linkin Park al jaren uitgeblust. Op de laatste platen was de band nog maar een schim van de verpletterende machine die menig tiener door zijn jeugd heen wist te loodsen. Wat men destijds niet wist, was dat ook vocalist Chester Bennington inmiddels uitgeblust was en het gevecht met zijn innerlijke demonen begon te verliezen. Zijn dood schokte de wereld en heeft bij velen een diep litteken veroorzaakt, want ondanks de tragische uitlatingen over depressies en zijn verleden bracht hij met zijn muziek troost, hoop en kracht. Dat Chester alsnog geen andere uitweg zag, is dan een harde realiteitscheck. Ook voor de rest van de bandleden was de klap groot en de vraag was of Linkin Park ooit weer terug zou keren.

Mike Shinoda en co namen voor dit antwoord uitgebreid de tijd en voordat de groep aan een nieuw hoofdstuk kon beginnen, moest eerst het oude goed en respectvol worden afgesloten. Onuitgebracht materiaal met Chester zag alsnog het levenslicht. Met het verzamelalbum Papercuts zette de groep een definitieve streep onder het verleden en de deur op een kier voor de toekomst. Het was Orgy-frontman Jay Gordon die vervolgens de geruchten de wereld inslingerde dat Linkin Park een comeback voorbereidde met ditmaal een vrouw achter de microfoon.

Dit gerucht bleek waar te zijn en een paar maanden later werd met de single The Emptiness Machine zowel Linkin Park 2.0 als de introductie van vocalist Emily Armstrong (Dead Sara) succesvol gelanceerd. De keuze voor Armstrong is strategisch een briljante zet. Door het geslachtsverschil gaan de vergelijkingen met Bennington minder snel op en dat scheelt een nodeloze concurrentiestrijd. Desondanks zou het internet zich niet van zijn beste kant laten zien door in haar verleden te duiken en elke eventuele misstap of bijzonderheid onder een vergrootglas te leggen. Los daarvan lijkt niets een succesvolle reïncarnatie van de band in de weg te staan.

Met de titel From Zero refereert de groep aan de bandnaam die deze had voordat het Linkin Park werd, maar ook dat het collectief weer opnieuw begint. Want naast Armstrong zijn ook Alex Feder (live-gitaar) en Colin Brittain (drums/productie) toegevoegd aan de nieuwe line-up. Zij vervangen Brad Delson (die officieel niet uit de band is en alleen nog actief is in de studio) en drummer Rob Bourdon. Muzikaal vindt er echter geen hergeboorte plaats. From Zero refereert namelijk veelvuldig aan het verleden en vooral aan de eerste drie albums, al komt de latere alternatieve-rockkant ook aan bod. Het belangrijkste is echter dat Linkin Park weer lekker schuurt en zo nu en dan weer hard voor de dag komt, want dat is toch wel het voornaamste ingrediënt dat op de latere platen werd gemist.

Thematisch wijkt Linkin Park weinig af en zodoende wordt er weer veel gezongen over problematische en onderdrukkende relaties. Daarbij is er veel ruimte voor beide vocalisten. Mike Shinoda's signature raps gaan moeiteloos samen met de rauwe vocalen van Armstrong. Vaak vloeien de bijdragen van de twee goed in elkaar over en vullen Mike en Emily elkaar sterk aan. Met Armstrong heeft Linkin Park dan ook een veelzijdige zangeres in de gelederen, die zowel prima kan schreeuwen als clean kan zingen. Zo krijgt ze in Over Each Other en Casualty uitgebreid de mogelijkheid om beide uitersten te demonstreren. Ook in het prima Heavy Is The Crown krijgt ze alle ruimte met een lange uithaal die aan Given Up doet denken.

Zoals gezegd krijgt de harde kant van Linkin Park volop ruimte, maar ook de ingetogen kant komt aan bod. Ook hier komt het collectief goed voor de dag, mede door mooie teksten en de (soms speelse) samenzang tussen Mike en Emily. Het gevoelige slotstuk Good Things Go is hierbij een hoogtepunt, waarbij de laatste zin van dit lied lijkt te refereren aan de gevallen frontman. Voor de rest is de geest van Bennington echter opvallend afwezig, terwijl een ingetogen ballade bijvoorbeeld het oude Linkin Park prachtig zou verenigen met de hernieuwde versie. Nu voelt het niet aanhalen van de zanger vooral als een gemiste kans.

Het effect is dat de plaat een beetje plastisch aanvoelt. De urgentie en wanhoop is niet in de nummers voelbaar en dat een blik aan gastschrijvers open getrokken is om de songs tot stand te brengen, helpt ook niet mee. Waar in het verleden de pijn in de nummers hoorbaar is, voelen de nummers generiek aan en mist de emotionele klik. Het harde Casualty is hier een goed voorbeeld van. De geloofwaardigheid wordt meteen al overboord gegooid door de lacherige opmerkingen van Shinoda voorafgaand aan de track.

Het zorgt ervoor dat From Zero twee kanten heeft. Muzikaal is het een zeer degelijke plaat. Elke song klinkt goed en er is meer dan voldoende afwisseling. Er zijn genoeg herkenbare muzikale elementen die de geschiedenis eren en er zijn ook genoeg vernieuwende ingrediënten. Emily Armstrong is een capabele opvolgster van Chester Bennington en hiermee heeft de band een prima keuze gemaakt. Het is echter jammer dat Linkin Park zijn comeback niet optimaal benut en het thematisch vrij algemeen houdt. Dan is er nog niet eens gesproken over de schandalig korte speelduur. Vooralsnog is het fijn dat Linkin Park zich weer heeft gemeld aan het front en dan met een plaat die goed genoeg is om de bittere smaak van de laatste albums weg te spoelen, maar desondanks had er zeker meer ingezeten.

Tracklist:
1. From Zero (Intro)
2. Emptiness Machine
3. Cut The Bridge
4. Heavy Is The Crown
5. Over Each Other
6. Casualty
7. Overflow
8. Two Faced
9. Stained
10. IGYEIH
11. Good Things Go