Demonaz laat er geen gras over groeien. Hij 'is' Immortal. Daar mag geen misverstand over bestaan. Op deze kersverse plaat zingt hij in zeker drie tracks 'I am Immortal'. Bovendien prijkt er een nummer met de titel Immortal op het album. Of dat erg is? Ach, als rancune en geldingsdrang zo lekker klinken, hoor je mij ook zeker niet klagen.
Vooropgesteld, War Against All zal niet de boeken ingaan als het beste album van Immortal. De songs kunnen domweg niet tippen aan de echte krachtpatsers van Pure Holocaust en At The Heart Of Winter. Maar een Immortal op halve kracht, wat sinds het vertrek van Abbath en Horgh toch een beetje het geval is, is nog steeds beter dan het gros van de blackmetalbands. Dat bewees Demonaz wel op voorganger Northern Chaos Gods, een ongekend giftige verzameling songs. Weliswaar nam die kracht na veelvuldig luisteren wel wat af, maar de plaat uit 2018 blijft sterk.
War Against All is eveneens een prima plaat. Een plaat die opent met de twee beste composities. Het titelnummer en Thunders Of Darkness steken heerlijk logisch in elkaar, bevatten een handvol steengoede riffs en bewijzen dat Demonaz nog steeds een vileine en uiterst agressieve stem heeft. En heel eerlijk: agressiever dan Abbath.
Gaat het dan daarna mis? Nee, niet echt. Wel laten Demonaz en de huurlingen Ice Dale (Enslaved) en Kevin Kvεle (Gaahl's Wyrd) het gaspedaal wat vaker los. Er komt meer ruimte voor melodie. Immortal bewees in het verleden al vaak genoeg met memorabele melodielijnen op de proppen te kunnen komen. Dat lukt Demonaz dit keer net wat minder goed. Zo vind ik het lange, instrumentale (!?) Nordlandihr niet echt een geweldige compositie. Het nummer grijpt overduidelijk terug op de muziek van Bathory en de melodieuzere nummers van At The Heart Of Winter, maar kabbelt tegelijkertijd een beetje voort. De wat matte gitaarsolo gaat bovendien niet echt ergens naartoe.
De Noor herpakt zich vervolgens met het lijflied Immortal en de sterke afsluiter Blashyrkh My Throne. Inderdaad, weer Blashyrkh. Demonaz krijgt maar geen genoeg van het zelfverzonnen bergrijk. Is dat storend? Niet echt, maar het is niet de eerste keer dat het woord voorbijkomt op het album.
De conclusie is eenvoudig. War Against All opent ijzersterk, kakt dan een beetje in en leeft vervolgens twee keer spetterend op. De gitarist weet gelukkig nog hoe je een riff schrijft die zowel koud en sinister als catchy en heavy klinkt. Toch blijft er 38 minuten een gedachte knagen. Een gedachte die op Northern Chaos Gods niet opkwam. Wat had Immortal voor elkaar kunnen krijgen als Abbath was teruggekeerd. Ik twijfel er niet over dat het ooit een keer gebeurt. Abbath solo en Demonaz' Immortal zijn beslist leuk, maar ergens is het een gevalletje 1 en 1 is 2. Samen pennen ze wellicht wel die ene geniale kraker. Die kraker die hier en ook op de soloalbums van Abbath simpelweg ontbreekt.
Tracklist:
1. War Against All
2. Thunders Of Darkness
3. Wargod
4. No Sun
5. Return To Cold
6. Nordlandihr
7. Immortal
8. Blashyrkh My Throne
