Al bij het eerste nummer, Terminal Show, komt deze plaat als een trein uit je boxen donderen. Er is gekozen voor een wat harder geluid enigszins vergelijkbaar met de track Liar van het album Bastards uit 1993. De muziek is voornamelijk geschreven door gitarist Phil Campbell en drummer Mikkey D en de teksten door Lemmy. Tijdens het eerste nummer krijgt Motörhead ook meteen assistentie van gitaarheld Steve Vai, die we later ook nog eens terughoren tijdens Down on Me.

De eerste drie tracks zijn lekker snelle en vooral ook harde nummers met als hoogtepunt (en mijn persoonlijke favoriet van het album) In The Name of Tragedy. Keiharde riffs met een zeer pakkend thema en refrein. Geweldig voor op een festival. Hierna wordt het vooral een afwisseling van rustige en snelle nummers met het typische geluid van Motörhead zoals we dat al eerder gehoord hebben op bijvoorbeeld Overkil en Ace of Spades. Lemmy heeft deze laatste ook weer in een van zijn teksten verwerkt.

Whorehouse Blues is een leuke akoestische verrassing na al het gitaargeweld van de voorgaande tracks. Een echte traditionele blues met wat schunnige grappen erin.

Inferno is een typisch Motörhead-album, dat je zeker kunt aanschaffen wanneer je hun andere werk kunt waarderen. Niet echt iets nieuws onder de zon, maar nog altijd louder than everything else.

Tracklist:
1. Terminal Show
2. Killers
3. In The Name of Tragedy
4. Suicide
5. Life’s A Bitch
6. Down on Me
7. In The Black
8. Fight
9. In The Year of The Wolf
10. Keys To The Kingdom
11. Smiling Like A Killer
12. Whorehouse Blues