De Amerikanen spelen zoals we dat van ze gewend zijn: strak, groovy en agressief. Gitaristen Mark Morton en Willie Adler zijn op dreef en hun riffs en solo’s vliegen je om de oren. John Campbells baslijnen klinken vol en laten de muziek dichter klinken. Art Cruz heeft op het studio-album al bewezen een waardige vervanger te zijn van Chris Adler en laat dit nu opnieuw horen. Hieroverheen screamt, brult en grunt Randy Blythe met zijn herkenbare stem. Ook komen zijn zuivere vocalen een paar keer naar voren, die erg goed klinken ondanks dat ze soms wat onnatuurlijk overkomen. De opname is goed en alle muzikanten zijn goed te horen. Je mist het publiek echter wel. Dat je geen geklap of gejoel hoort tussen de nummers, doet wel af aan de echte concertbeleving.
Nadat Lamb Of God is gespeeld, komen de Amerikanen met nog vier nummers op de proppen. Contractor is meteen een leuke verassing, aangezien dat nummer al een poosje niet meer standaard op de setlist van de band staat. Randy kondigt de track aan als een punksong. Het is een van de weinige momenten dat hij de luisteraar toespreekt. De enige keer hiervoor dat hij iets zegt, is voorafgaand aan Reality Bath, om te zeggen dat hij hoopte dat iedereen veilig was en het nummer aan hun vriend Riley Gale (Power Trip) op te dragen. Hierna volgt de hit Ruin, een track die het live altijd goed doet. Ook een verassing is The Death Of Us, dat de band vorig jaar uitbracht voor de nieuwe Bill & Ted-film. Het nummer wordt dan ook aan hen opgedragen. De heren sluiten de liveset af met het gave 512, dat sinds VII: Sturm Und Drang (2015) ook standaard op de setlist staat.
Als bonus krijgen we ook nog twee gloednieuwe composities voorgeschoteld. Ghost Shaped People is voornamelijk herkenbaar door het meezingbare refrein. De stompende track had zonder problemen op Lamb Of God kunnen staan. Hyperthermic – Accelerate klinkt door het interessante gitaarspel en Randy’s diverse vocalen alsof het geschreven had kunnen zijn rond de tijd van Ashes Of The Wake (2004). Het is een beetje vreemd twee studio-opnames te horen na ruim een uur livemuziek, maar gelukkig doet dat niks af aan de kwaliteit van de composities.
Hoewel de heren strak spelen en de nummers allemaal goed uit de verf komen, komt de vraag naar boven wat dit album eigenlijk toevoegt aan hun discografie. De opnames zijn goed, maar de kwaliteit is logischerwijs toch minder goed dan die op een studioalbum. Hierdoor is meer dan de helft van Live In Richmond, VA dus eigenlijk het vorig jaar uitgebrachte album, maar dan met een minder goede productie. Daarnaast bestaan van Ruin en 512 al goede live-opnames, respectievelijk op Killadelphia en The Duke. Je luistert natuurlijk ook niet naar een live-album voor de betere kwaliteit, maar om de sfeer van het concert te proeven of om andere versies van de nummers waar je van houdt te horen. De sfeer van een liveconcert komt echter niet helemaal over, voornamelijk door het eerder genoemde gemis van een publiek. Dit is natuurlijk iets wat de band niet had kunnen veranderen, maar er is ook niet echt op ingespeeld. Ook is er aan de nummers amper iets veranderd, op de intro’s van Resurrection Man en Bloodshot Eyes na.
Maar eerlijk is eerlijk, deze kanttekening komt in de richting van een gegeven paard in de bek kijken. Liveversies van gave nummers die gespeeld worden door een goed presterende band zijn natuurlijk helemaal geen straf. Ook zullen fans waarschijnlijk nog lang kunnen genieten van de twee kwalitatieve nieuwe nummers. Live In Richmond, VA is duidelijk een project van een band die er het beste van probeert te maken in een lastige tijd. Het album verdient dan eigenlijk ook wel een luisterbeurt van iedereen die Lamb Of God een warm hart toedraagt.
Tracklist:
1. Memento Mori
2. Checkmate
3. Gears
4. Reality Bath
5. New Colossal Hate
6. Resurrection Man
7. Poison Dream
8. Routes
9. Bloodshot Eyes
10. On The Hook
11. Contractor
12. Ruin
13. The Death Of Us
14. 512
15. Ghost Shaped People
16. Hyperthermic - Accelerate
