Progressieve metalpionier Ihsahn (Vegard Sverre Tveitan) vond het na een serie soloalbums tijd voor wat anders. Op twee ep's die met elkaar verbonden zijn, maar tevens elkanders muzikale tegenpolen vormen, keert hij terug naar de bron van zijn inspiratie. Telemark belicht zijn ruige blackmetalinvloeden met bezeten gitaarwerk, duistere melodieën en een gekmakende rondedans als titelsong. Met Pharos (een vergane vuurtoren voor de kust van Alexandrië) belicht Ihsahn zijn luchtigere popwortels.

Net als Telemark bestaat Pharos uit drie originele nummers en twee covers. Voor luisteraars die niets hebben met popmuziek zal het wennen zijn, want van de donkere, onheilspellende melodieën die Telemark kenmerken, is hier weinig te vinden. Niet dat Ihsahn zich plots toelegt op vrolijke discohits. Veel meer neigen de huidige drie nummers naar een vorm van triphop en nachtclubachtige songs. Uit Losing Altitude, Spectre At The Feast en de titelsong Pharos spreekt behoorlijk wat weemoed en verlangen. Het titelnummer is nog het meest ruige met orkestrale uitspattingen en een relatief harder gitaargeluid. Losing Altitude heeft daarentegen een sensueler loungekarakter.

Het opvallendst is Spectre At The Feast, dat bijzonder pakkend klinkt en met zijn mystieke teksten en nieuwsgierig makende melodielijnen verleidt. Wanneer Ihsahn de titeltrack van een James Bond-film zou moeten schrijven, zou deze song het resultaat kunnen zijn. Dat gevoel wordt versterkt door de theatrale strijkerspartijen.

De triphopinvloeden worden extra benadrukt door een cover van het Portishead-nummer Roads, dat sfeervol is, maar niet echt kan tippen aan het origineel. Het is een aardige poging, waarin Ihsahn trouw blijft aan het bronmateriaal, maar er lijkt toch iets van de sfeer van het oorspronkelijke werk verloren te zijn gegaan. Ihsahn kan goed uit de voeten met zijn cleane vocalen, maar roept voor de afsluitende A-ha-cover toch de hulp in van Einar Solberg (Leprous). Deze kundige zanger heeft met zijn eigen band al laten horen over een flink bereik te beschikken. Bovendien sluit de poprichting van het meeste recente werk van Leprous prima aan bij de ideeën voor deze ep van Ihsahn. Manhattan Skylines is dan ook een fijne, dromerige afsluiter die amper afwijkt van het origineel. Het blijft echter wat klinisch en de gitaarpartijen hadden best ruiger gemogen.

Pharos is voor Ihsahn-begrippen dan ook easy listening. Het heeft niet het wringende van eerdere combinaties van black metal en popmuziek, zoals die te vinden zijn op de soloalbums Arktis. (2016), Àmr (2018) of de donkere triphopachtige melodieën van zijn werk met Peccatum. Ihsahn beperkt zich dan ook niet tot harde muziek. De muzikale alleskunner én omnivoor zou wel gek zijn met zo'n rijke muziekhistorie. Naar eigen zeggen bevatte het tweede Emperor-album reeds A-ha-invloeden. Ihsahn houdt zijn oren en ogen dan ook open voor wat hij op muziekgebied interessant vindt en is met zijn weidse blik een inspiratiebron voor velen.

Tracklist:
1. Losing Altitude
2. Spectre At The Feast
3. Pharos
4. Roads (Portishead-cover)
5. Manhattan Skyline (A-ha-cover)