Vittorio Sabelli, wat een talent. De man speelt gitaar, basgitaar, drums en klarinet. Hij is dan ook het brein achter de composities en teksten van de twee ontzettend lange nummers op dit album. Zelf spreekt hij gesproken stukken in, Emanuele Prandoni zorgt voor de blackmetalvocalen.

Een aparte toevoeging is de klarinet. Deze zorgt ervoor dat de composities behoorlijk origineel klinken. Soms speelt Sabelli zelfs zulke prachtige melodieën dat ik het erg jammer vind als er blackmetalriffs tevoorschijn komen. Dit is ook waar het grootste probleem ligt: het blackmetalaspect.

Tijdens het beluisteren van dit album, en dan vooral de eerste track, heb ik het idee dat Sabelli meer is opgeleid in de klassieke muziek dan in metal. Ik weet dat dit niet helemaal waar is, aangezien hij in Suici.De.Pression laat horen dat hij wel degelijk in staat is om klassieke instrumenten te combineren met elektrische gitaren en blackmetalgeschreeuw. De muziek van Suici.De.Pression is een goede combinatie van langzamere en lage tonen en klassieke pianostukken. De eerste track van La Tavola Osca bestaat meer uit snellere riffs en blastbeats.

Dit is dan waarschijnlijk waarom ik meer fan ben van de tweede track, II Atto. Deze is een stuk langzamer en voelt spannender. Er is minder sprake van gerecyclede riffs en daardoor voelt het meer alsof de instrumentale partijen natuurlijker op elkaar zijn afgestemd. In de eerste compositie lijkt het meer of er een gitaar werd toegevoegd, omdat er per se metalaspecten in moeten zitten. Deze tweede compositie voelt dan ook minder geforceerd.

Al met al denk ik dat Sabelli een andere richting had moeten zoeken met dit album. Dawn Of A Dark Age heeft twee tracks, de ene sneller dan de andere. Hierdoor voelt het alsof er heel weinig ruimte was voor andere sounds, alsof Sabelli echt per se met snel en langzaam wilde spelen. Ik had graag een langere tracklist gezien met kortere tracks. Want nu is er een matige, onoriginele compositie en een spannende compositie met een geweldige atmosfeer. Ik hoop meer van dat laatste te horen in de toekomst.