De Fin Tomi Kalliola zal niet bij iedereen bekend zijn, maar mensen die in het begin van dit millennium zijn opgegroeid met black metal, zullen ongetwijfeld met zijn werk in aanraking zijn gekomen. Onder het pseudoniem Narqath is hij actief (geweest) in meer dan een dozijn blackmetalbands, waarvan Azaghal en Wyrd de bekendste zijn. De mengelmoes van black metal, folk en doom van laatstgenoemde heeft een reeks boeiende albums opgeleverd. Debuutalbum Heathen (2001) en opvolger Huldrafolk (2002) hebben een cultstatus in de underground, maar persoonlijk heb ik ook goede herinneringen aan de platen Vargtimmen Pt. 1: The Inmost Night (2003), Vargtimmen Pt. 2: Ominous Insomnia (2004) en Rota (2005).
Drie jaar geleden verscheen uit het niets een teken van leven van deze band. Moribund Records bracht toen Death Of The Sun uit. De plaat bleek een anachronisme in tijden van voortdurende innovatie en juist daardoor een verademing in het hedendaagse blackmetallandschap – vergelijkbaar met Belus (2010) en Fallen (2011) - de comebackplaten van Burzum - vanwege de manier waarop een decennium aan ontwikkelingen in de black metal op verfrissende wijze genegeerd werd. Heel divers bovendien, met nummers variërend van agressief tot melancholisch en zelfs bijna Maidenesk melodieus.
De luisteraar heeft ditmaal minder lang hoeven te wachten op nieuw materiaal. Eind 2019 verscheen namelijk Hex, de tiende langspeler van Wyrd in twintig jaar. Het stemmige intro dient als opmaat voor het vlammend uit de startblokken schietende Ruins Upon Ruins, dat direct het sterkste nummer is van het nieuwe album. De grimmige riffs en het agressieve drumwerk geven een fijne, ‘old-school’ blackmetalsfeer, terwijl de epische, Summoning-achtige synths en het trompetgeschal voor een hymnische ondertoon zorgen. Verrassend is Seide, een bijna frivool nummer met een Finntroll-achtig harmonica-deuntje dat zo aanstekelijk is dat het moeilijk is om geen polonaise in te zetten, zeker als een melodieuze gitaarlead de hoemppa-ritmes ondersteunt. De lallende zang vormt echter een ernstige hindernis voor de feestvreugde.
Over de gehele linie is er wel meer mis met Hex. De elementen die goed werken op de voorganger, pakken hier een stuk minder uit. Zo klinken de ondersteunende synthpartijen nogal goedkoop. Vooral in het melodieuze Natures Book Drawn In Blood doen de simplistische keyboardlijnen afbreuk aan het nummer. De composities zijn ook minder spannend. Zo duurt Misanthrope’s Dream liefst negen minuten, maar mist de track een spanningsboog, waardoor het nummer maar wat voortkabbelt. Als er in afsluiter White Faces Silver Chime dan ook nog eens cleane zang opduikt, die op zijn vriendelijkst gezegd van een bedenkelijk niveau is, dan haak ik definitief af.
Niet alles op Hex is even matig – met Pale Lake Of Autumn en Land Of The Dying Sun staan er nog een paar verdienstelijke nummers op het album – maar het niveau van deze langspeler is over de gehele linie wel erg wisselvallig. Het materiaal komt nogal krakkemikkig over. Soms heeft dat zijn charme, maar vaker werkt het storend. Hex is dan ook een album dat gedoemd is om in de grijze middenmoot te bivakkeren. Het is in ieder geval een van de mindere releases van deze langlopende band.
Tracklist:
1. Hex
2. Ruins Upon Ruins
3. Natures Book Drawn In Blood
4. Seide
5. Misanthrope's Dream
6. Pale Lake Of Autumn
7. The Passage
8. Land Of The Dying Sun
9. White Faces Silver Chimes
