Unprocessed wil het ijzer duidelijk smeden als het heet is. De band verraste vriend en vijand met het alom geprezen debuut Covenant. Nog geen anderhalf jaar later is opvolger Artificial Void er al. Met zo'n titel ligt een woordgrap voor de hand, dus ik kop hem maar even in: Deze plaat vult een niet bestaande leegte op. Een leegte die er eigenlijk niet echt is, want op Covenant konden we nog prima teren.
Niet dat er echt iets mis is met Artificial Void. Verre van zelfs. Nog steeds horen we moderne, agressieve prog afgewisseld met atmosferische, jazzy stukken. Nog steeds horen we djenty riffs met een deathrandje. Nog steeds staan de nummers boordevol muzikale informatie. En de Duitsers weten deze ogenschijnlijk totaal onverenigbare genres samen te laten vloeien tot een coherent geheel. Dat blijft knap; zeker gezien de gemiddelde leeftijd van deze oosterburen. Tot zover niks nieuws.
In de korte tijd sinds het debuut heeft het kwintet gelukkig het een en ander opgestoken. Daar waar het debuut nogal eens van de hak op de tak springt, heeft Artificial Void meer richting. Het onbesuisde heeft plaatsgemaakt voor visie. Die visie maakt de plaat braaf. Hoe kan het ook anders. Waar gehakt wordt vallen spaanders, maar wie mooi wil zijn moet pijn leiden. Zo worden extreme uitstapjes geofferd voor samenhang. Er wordt minder buiten de lijntjes gekleurd.
Of dat goed of slecht is, is een kwestie van smaak. De nummers beklijven een stuk beter, maar zijn ook wat minder avontuurlijk. Niet dat de heren muzikanten nou ineens flauwe popliedjes zijn gaan schrijven, want nog steeds switcht men moeiteloos van ballad naar metalcore. Binnen één nummer ja. Dat vergt toch Opethiaanse, compositionele vaardigheden. Waar zien we dat dezer dagen nog? Ik zou zelfs durven beweren dat als Mikael Åkerfeldt djent zou maken, het zo zou klinken. Een groter compliment kun je niet krijgen.
Toch was het beter geweest om dit album nog wat te laten rijpen. Dan was het nóg beter geweest. Artificial Void klinkt coherenter en volwassener, maar mist hier en daar het onbesuisde en bevlogene van het debuut. Dat gezegd hebbende komt het eindresultaat nog steeds dik boven het gemiddelde uit; met kop en schouders boven het maaiveld. Maar Unprocessed slaagt niet met vlag en wimpel. Deze schijf zal nog heel wat draaiuurtjes maken in mijn cd-speler, maar er knaagt iets.
Tracklist:
1. Prototype
2. Artificial Void
3. Ruins
4. Fear
5. Abandoned
6. House Of Waters
7. Avatar
8. Antler's Decay
9. Down The Spine
10. Another Sky
11. The Movements, Their Echoes
12. Closure
