Fans van Rammstein moesten er lang op wachten. In een tijd dat touren vele malen lucratiever is dan een nieuwe plaat uitbrengen, nam de Duitse metalformatie tien jaar de tijd om zich te bezinnen op een nieuw studioalbum. Ondertussen waren de heren regelmatig te bewonderen op festivals en in grote arena's en werd er sporadisch gehint naar nieuw werk. Het daadwerkelijke proces om frisse ideeën om te zetten in goede muziek bleek moeilijk en er doken zelfs geruchten op over een afscheidsplaat, al werd dit al even snel weer ontkracht door de band. De vraag is dan ook: hoe staat Rammstein er in 2019 voor? Is de koek op of tovert de formatie nog een konijn uit zijn hoge hoed?

Rammstein liet op voorgaand werk al zien en horen dat het drie belangrijke elementen (visueel, muzikaal en tekstueel) meester is. De meest legendarische tracks zijn die waarin alle drie op zijn plaats vallen. Maar ook wanneer één van deze elementen in mindere mate aanwezig is, wist een ander dit aan te vullen. Het is dan ook geen wonder dat de formatie is uitgegroeid tot een act van wereldformaat, want deze biedt voor ieder wat wils.

Op het naar zichzelf vernoemde album valt alles niet vanzelfsprekend op zijn plaats. Qua materiaal is het een voortzetting van het voorgaande werk. Zo is de onmiskenbare signaturesound niet te missen, zijn de videoclips filmisch van een hoog niveau en zijn de lyrics vaak treffend, sarcastisch, duister of spraakmakend.

Maar ondanks dit alles is de muziek lang niet altijd dreigend of knallend. Het eerste nummer Deutschland is een midtempo meezinger, maar maakt ondanks zijn epische videoclip geen blijvende indruk. Het aan Kraftwerk refererende Radio heeft hetzelfde probleem. Met zijn melodieuze, oorwurmrefrein en kenmerkende keyboardklanken ligt de track goed in het gehoor, maar spannend is deze niet. Die spanning vind je pas terug bij Zeig Dich, wanneer een onheilspellende koorpartij samen met dreigende gitaarriffs zijn intrede doet. Met een groots refrein is dit Rammstein in volle glorie.

Het is uiteindelijk de eerste helft die het meest weet te imponeren. Ausländer en Sex zijn prima songs die vooral de tekstuele kunsten van Till Lindemann laten horen met fijne vocale nuances, maar het is Puppe dat ver boven alles uitsteekt. Het nummer bouwt langzaam op en klinkt vooral akelig. Het ontaardt in een totaal geschifte uitbarsting met een glansrol voor Lindemann. "Es geht nicht gut", brult hij hysterisch. Geloofwaardiger heeft de frontman nog nooit geklonken.

Helaas dient zich daarna een keerpunt aan. De poëtische toon krijgt de overhand en het tempo wordt naar beneden geschroefd. Hierbij wordt de muziek ook meteen een stuk minder interessant. Alsof de lucifer bijna is opgebrand, dooft de plaat langzaam uit. Wie dan ook een album verwacht vol ouderwetse stampers zit ditmaal verkeerd. Zo is Diamant een langzame ballad met ondersteuning van strijkers en is afsluiter Hallowmann een weinig overtuigend nummer dat krachtloos voortkabbelt. Alleen Tattoo biedt nog enigszins stevig verzet met het herkenbare, strakke militaire ritme, maar memorabel is deze niet.

De nadruk van Rammstein ligt vooral op de tekstuele en vertellende aspecten. Muzikaal wordt er ondersteunend gewerkt en er zijn af en toe markante vondsten en mooie instrumentale passages te horen. De Duitsers richten zich ditmaal niet op krakers die de festivalweides doen ontploffen, maar laten de muziek vooral in dienst staan van de teksten. Dit zorgt ervoor dat het echte vuurwerk ontbreekt (wat op zich vreemd is voor Rammstein) en dat de luisteraar zich moet verdiepen in de vreemde gedachten van de verstrooide zanger. Helaas is dit niet de plaat die te boek zal staan als het beste materiaal van Rammstein en dat is na tien jaar wachten toch wel jammer.