Voor de fans van Monkey3 is het laatste album Astra Symmetry (2016) even schrikken. Op deze plaat integreren de Zwitsers voor het eerst vocalen in hun muziek. De reacties op de zangstijl van gastvocalist Tony Jelencovich zijn niet altijd even positief. Hoewel de kritiek wat overdreven is, kun je je afvragen of de muziek van Monkey3 wel zang nodig heeft. Als er namelijk één band in staat is om sprekende en uiterst sfeervolle instrumentale muziek te maken, dan is het dit gezelschap uit Lausanne wel. Vooralsnog lijken de vocalen een eenmalig probeersel, want op de nieuwste langspeler Sphere zijn de composities weer helemaal instrumentaal.

Sphere kenmerkt zich door lange, op- en afbouwende tracks met veel dynamiek. Elk nummer is een avontuur op zichzelf. Binnen deze avonturen worden de grenzen van psychedelische, progressieve en spacerock verkend. Ondanks de lange speelduur klinken de songs compacter en minder langdradig dan die op Astra Symmetry. Sphere heeft geen echte kraker zoals de plaat The 5th Sun heeft met het epische Icarus. Daar staat tegenover dat elke song sterk is en dat er geen fillers op staan.

Monkey3 is duidelijk weer iets gegroeid op het gebied van songwriting. De composities zitten nog beter in elkaar en klinken volwassener. Maar wat vooral opvalt, is hoe goed de gitaarpartijen van Boris zijn. Zijn gitaarspel treedt vaker op de voorgrond dan voorheen en de gitaarsolo’s zijn van een hoog niveau. Vooral de interactie tussen Boris en toetsenist dB is indrukwekkend.

Elke compositie op Sphere heeft een unieke sfeer. In sommige tracks mikt Monkey3 volledig op een mystieke, scifi-achtige sfeer. Alsof je eenzaam in de ruimte zweeft en zowel rustieke als beangstigende momenten beleeft. In andere songs creëert de groep melancholische en psychedelische sferen die gepaard gaan met veel bombast. Of dit de beste plaat van de Zwitsers is, hangt af van je voorkeur. Het is in ieder geval wel de meest kleurrijke en professionele release van Monkey3.