De heren van Dream Theater hebben de koppen bij elkaar gestoken om met een album naar buiten te komen dat een teamprestatie en speelplezier toont. Maar liefst vier maanden (waarvan één gezamenlijk) verbleven ze in een schuur die fungeerde als oefenruimte en studio. In achttien dagen schreef het kwintet de songs die op Distance Over Time (let op de d en de t in de titel) terecht zijn gekomen.
Het jammen heeft solide songmateriaal opgeleverd, dat deels teruggrijpt op het verleden. Af en toe herinneren de ideeën aan de tijden van vooral Awake, Train Of Thought, Octavarium of Dream Theater. Het album pakt een stuk steviger uit dan The Astonishing (2016) en ademt veel meer. Verwacht dus heavy riffs, maar tevens is er veel ruimte voor melodie. De nummers zijn uiteraard van een technisch hoog niveau zoals je mag verwachten van de Amerikanen, maar ze zijn opmerkelijk compact, toegankelijk en blijven gefocust op het liedje zelf, dus zonder te ontaarden in egostreling, al gaan de muzikanten in Pale Blue Dot nog even los. Het bonusnummer Viper King wijkt flink af van de rest van de songs met zijn sleazy riffs en swingende vibe.
De productie en mix zijn helder en krachtig. Eindelijk zijn de baspartijen van John Myung weer eens goed te horen op een Dream Theater-album (luister maar eens naar het technisch complexe S2N) en ook het geluid van de drums van Mike Mangini is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van de laatste platen. Jordan Rudess treedt niet vaak op de voorgrond, maar in het symforockende Barstool Warrior is hij nadrukkelijk aanwezig en zijn solo in S2N behoort tot de beste op deze release. Hij pakt een stuk vaker dan voorheen het hammondorgel erbij, die bij de rauwere sound past.
Toch is het John Petrucci die veelal de smaakmaker is op Distance Over Time met onder meer zijn riffs in Paralyzed en Fall Into The Light en solo’s in Paralyzed. Het geluid van zijn gitaren (hij pakt ook regelmatig zijn zevensnarige instrument erbij) is prachtig, zoals blijkt uit het zeer overtuigende middelste deel van Fall Into The Light met akoestische partijen en epische, harmonieuze twinleads. Ook de melodieuze solosecties in Barstool Warrior en het overtuigende At Wit’s End springen eruit, alsmede het soleerwerk in het proggy S2N. Soms zijn de invloeden jammer genoeg wel heel duidelijk (Metallica in Fall Into The Light, Red Hot Chili Peppers (Higher Ground) meets Marilyn Manson in Room 137 en Rage Against The Machine in At Wit’s End en elders uiteraard Rush (Barstool Warrior) en Yes).
En LaBrie? Zijn bijdragen komen het beste uit de verf in bijvoorbeeld Paralyzed, Barstool Warrior, At Wit’s End en de ballad Out Of Reach. Het is jammer dat er gesleuteld en gedubd is met betrekking tot bepaalde partijen, met name in de hogere regionen. Het is dan ook niet over de hele lengte een genot om naar hem te luisteren. Hetzelfde geldt voor de instrumentatie. Die is solide, maar je gaat er niet altijd van op het puntje van je stoel zitten. Zoek je uitdaging? Er zijn weinig technische interludes en als ze er al zijn, duren ze niet lang. De langste en de meest uitdagende vind je in het slotstuk Pale Blue Dot, samen met S2N en At Wit's End één van de hoogtepunten van deze release en tevens één van de favorieten van Rudess.
U wilt weten waar we Distance Over Time moeten plaatsen in de discografie. Het is zeker niet het beste of slechtste album in de rijke historie van de Amerikanen, maar veel fans zullen tevreden zijn met deze nieuwe plaat. Deze langspeler heeft zijn sterke momenten, maar ook fases die veel minder indruk maken en relatief ongemerkt voorbijgaan. Verwacht niet te veel technische of complexe passages. Dream Theater kiest voor een songgerichte aanpak die een dikke voldoende scoort.
Tracklist:
1. Untethered Angel
2. Paralyzed
3. Fall Into The Light
4. Barstool Warrior
5. Room 137
6. S2N
7. At Wit’s End
8. Out Of Reach
9. Pale Blue Dot
10. Viper King (bonustrack)
