De huidige incarnatie van de band uit Newcastle klinkt net zo vitaal als in 1983, het jaar van Court In The Act. Die rampzalig geproduceerde, doch muzikaal onnavolgbare en heerlijk energieke collectie songs staat bij veel fans in het geheugen gegrift als absolute klassieker. Net wat heftiger en technischer dan andere bands uit de nadagen van de New Wave of British Heavy Metal. Toch ontgroeit die debuutplaat de status van cult-klassieker nooit helemaal. Daar zorgt de controversiële bandnaam wel voor. Naamswijzigingen oefenen echter weinig effect uit op het succes. De platen van Blind Fury, dan weer Satan en vervolgens Pariah behoren wat mij betreft tot de beste Britse metalalbums aller tijden, maar de luciferianen bereiken de wereldheerschappij er niet mee.
De band rond gitaartandem Russ Tippins en Steve Ramsey lijkt er tegenwoordig niet meer mee te zitten. Het gezelschap maakt gewoon lekker muziek. In die ongedwongenheid schuilt een grote kracht. Dat blijkt allereerst uit de composities. Satan heeft een oor voor sterke songs, maar kleedt de structuren niet louter logisch aan. Zodoende kost Cruel Magic net als de voorgangers wel wat tijd. Er gebeurt namelijk veel. Voor gitaarliefhebbers is deze plaat smullen geblazen. Riffs en solo's in heerlijke tracks als Cruel Magic, Legions Hellbound en Who Among Is steken stuk voor stuk smeuïg, flitsend en ontzettend cool in elkaar. Satan houdt de songlengtes binnen de perken, waardoor al dat moois wel vrij behapbaar blijft.
Zanger Brian Ross doet als altijd zijn best om al dat lekkers vocaal bij te benen. Dat lukt hem over het algemeen redelijk, al blijft de veteraan in technisch opzicht wat beperkt. Zijn ietwat zeurderige stemgeluid moet je liggen, hoewel er zeker pakkende zanglijnen voorbij draven. Passages die prima samengaan met de melodieuze, smerige en ontegenzeggelijk Britse sound van Satan. Dat ranzige dankt de groep aan de productie. Die blijft net als de laatste twee platen toch wat achter, maar het iele en ietwat scherpe geluid past wel bij de muziek van het vijftal. Een dichtgesmeerde productie van Andy Sneap of Jacob Hansen zou gewoon niet passen bij deze groep. Wel hoop ik dat de volumeschuiven in de toekomst wat minder ver opengaan. Cruel Magic is namelijk weer absurd hard gemasterd, waardoor toch wat dynamiek verloren gaat. Schroef het volume maar eens wat op en je hoort de boel gewoon kraken. Niet nodig en best vermoeiend als je het album meerdere keren achter elkaar draait.
Het songmateriaal steekt gelukkig sterk genoeg in elkaar om te blijven boeien. Het knappe is dat Satan niet alleen lekker ros(s)t, maar dat de leden er alles aan doen om de muziek interessant te houden. Zowel echte oldschool fans als detailneukers kunnen zich dus ongegeneerd vermaken. Of de duivel er ditmaal de wereld mee verovert, waag ik te betwijfelen, maar eerlijk gezegd verwacht ik dat de trouwe fans helemaal niet op die wereld zitten te wachten. Satan redt het zonder ook prima.
Tracklist:
1. Into The Mouth Of Eternity
2. Cruel Magic
3. The Doomsday Clock
4. Legions Hellbound
5. Ophidian
6. My Prophetic Soul
7. Death Knell For A King
8. Who Among Us
9. Ghosts Of Monongah
10. Mortality
.jpg){kind=small}
