Allright! Cantara werd opgericht in 1992, een nogal grijs verleden, en nestelde zich destijds in de Stadskanaal/Ter Apel metalscène, waarvan de tentakels nu nog tot Katafalk, Prey, Obtuse, Salacious Gods en Winter Of Sin reiken. Na de release van de All Beauty demo in begin ’93, werden de eerste optredens gedaan en kreeg de band aardig wat naam in de noordelijke provincies. Dit resulteerde in een tweetal mini-CD’s, de nodige optredens in en buiten de Noordelijke provincies en in Duitsland, een tweede plaats in de Groninger popprijs in 1995 en het winnen van de Drentse popprijs in 1997, met een optreden op de Grote Prijs van Nederland in datzelfde jaar.

De band heeft een flink aantal bezettingswisselingen ondergaan, vooral in de roerige beginjaren, maar kent eigenlijk alweer een jaar of tien een stabiele kern van vier personen: gitarist Pascal Grevinga, drummer Chris Oldenburger, bassist/zanger Mats van der Valk en ik op gitaar.

Cantara’s leden zijn en waren in het afgelopen decennium actief in bands als Salacious Gods, Sinister, God Dethroned, Seizure en Autumn en een aantal van ons heeft als producer aan de wieg gestaan van CD’s van onder meer As It Burns, The Wounded, Inhume, Prey en Monastery. Deze nevenactiviteiten hebben ervoor gezorgd dat Cantara niet de snelst opererende band op aarde is, maar wel altijd als belangrijke rode draad door ons leven heeft gelopen. Het is de band die ons bij elkaar houdt, die ons muzikaal het meeste uitdaagt en ontwikkelt. Hm, echt kort is dit niet geworden, maar goed, ik ben altijd wat lang van stof!

Het nieuwe album A moment to reconsider bevat een mix van technische deathmetal en sfeervolle progrock. Hoe ontstaat een Cantara song?

Dat is vaak een proces van schaven, laten bezinken, kauwen en herkauwen. Al naar gelang hoeveel tijd we hebben, kan dat proces een week of een paar maand duren, met uitschieters naar een jaar. Meestal komt ofwel Pascal of ik met een idee, al dan niet uitgewerkt tot een concept song en de rest bijt zich daar vervolgens in vast. Een tekst en zanglijnen volgen meestal in een later stadium, als de arrangementen zijn uitgewerkt en iedereen de song in zijn vingers heeft. Vervolgens spelen we het vehikel tot bloedens toe voor we het live presenteren. Mats is de laatste tijd ook actiever betrokken geraakt bij het aandragen van songstructuren, dus een volgend album zal als het goed is sneller tot stand gaan komen dan het huidige.

Ik ben zeker te spreken over het album, maar toch heb ik twee kritiekpuntjes. Ten eerste vind ik de productie wat iel en kaal. Het had wel wat voller en harmonischer mogen zijn. Snap je mijn punt?

Daar kan ik wel inkomen, ja! Dit is deels vanuit een bepaalde filosofie doorgevoerd: We hebben ervoor gekozen een CD uit te brengen die laat zien waar we als band/muzikanten staan, zonder pitch control, bijgewerkte drums, samples of anderszins kunstmatig opgekrikte productie. What you hear is what you get!

In een poging alle details van de verschillende instrumenten tot hun recht te laten komen, zoals de fretloze baspartijen van Mats, hebben we vooral gekozen voor een heldere productie, waarin ieder instrument zijn plaats heeft. Dit is enigszins ten koste gegaan van wat bombast en power, maar we hopen dat de muziek alsnog voor zich zal spreken. Een ander punt is, dat Cantara het grootste deel van haar geschiedenis met gitaren gespeeld heeft die niet naar beneden zijn gestemd. De songs op A Moment To Reconsider zullen dus sowieso al een flinke slag minder log en heavy klinken dan een CD waarop de gitaren in B zijn gestemd, zoals bij veel hedendaagse metal bands het geval is.

Naast dit verhaal ter verdediging van onze visie, steek ik bij deze ook de hand in eigen boezem: als producer en eindverantwoordelijke voor het product, moet ik toegeven dat misschien niet alle experimenten even goed uitgepakt hebben. Zo hebben mijn enigszins eigenzinnige eindmix en een uiteindelijke remaster elkaar misschien iets teveel gebeten. Desalniettemin sta ik vierkant achter A Moment To Reconsider!

Ten tweede vind ik de cleane zanglijnen niet altijd even overtuigend. Soms klinken die wat zoutloos. Met een echte topzanger zou Cantara nog een stuk overtuigender uit de hoek kunnen komen. Ben je het daar mee eens?

Ook daar kan ik me zeker wel in vinden. Ter verduidelijking een beetje achtergrondinformatie: Na het inzingen van het album zag onze toenmalige zanger Peter Kamminga zich genoodzaakt de band te verlaten vanwege gezondheidklachten. Om de tegenslag snel te boven te komen en de eenheid te bewaren, hebben we toen besloten om het zangprobleem bandintern op te lossen en Mats de grunts te laten overnemen. Er lagen al plannen om clean zang aan de muziek toe te voegen en dit leek ons de uitgelezen kans om daar een begin mee te maken, ook om Peter’s vertrek een positieve draai te geven. We hebben vervolgens de zangpartijen opnieuw opgenomen en het clean zang experiment doorgevoerd.

Dit is inderdaad niet overal honderd procent uit de verf gekomen, aangezien Mats en ik totaal geen ervaring hadden met deze vorm van zang, en de riffs er niet altijd bij uitstek geschikt voor waren. Toch vonden we dat het de muziek zo’n extra dimensie, zo’n ander karakter gaf, dat we de partijen hebben laten staan. Intussen hebben we beide veel meer ervaring opgedaan en zijn onze stemmen gerijpt. Live werkt onze samenzang prima en ook bij Autumn zingen we inmiddels de nodige achtergrondpartijen mee.

Ik ben met je eens dat een wereldzanger ons naar een hoger niveau zou stuwen, maar praktisch gezien is het erg lastig er een te vinden binnen de landsgrenzen. En heb je er al een gevonden, dan moet zijn uitspraak van het Engels ook nog maar net goed zijn, en zijn persoonlijkheid bij de band passen. Voorlopig houden we het bij ons kernachtig viertal, maar we houden onze ogen sowieso altijd open. Dusseh... waarde lezer, prove us wrong! Ben jij ‘s Nederlands antwoord op Chris Cornell, neem vooral contact met ons op!

De teksten zijn opmerkelijk interessant. Waaruit haal je de inspiratie vandaan en was is de hoofdthematiek?

Dat is eigenlijk nog best een moeilijke vraag om te beantwoorden! De teksten zijn van oudsher een van de meer vanzelfsprekende onderdelen van het Cantara concept geweest, maar onbewust eigenlijk weinig belicht. De inspiratie, en daarmee ook wel de hoofdthematiek, is in mijn ogen toch vooral de wereld en het alledaagse leven met andere woorden en vanuit een andere optiek benaderen.

Ik schrijf vanuit mezelf eigenlijk bijna elke dag wel een aantal regels tekst, vaak met wat ik op een dag meemaak als uitgangspunt. Associatie neemt het vaak over en klanken, woorden of metaforen wakkeren dan mijn creativiteit aan en associatie neemt het over. Ik dwaal dan soms mijlenver af van het oorspronkelijke onderwerp. Mats heeft vaak een directere benadering, waarbij hij ook vooral bezig is met hoe iets net anders te verwoorden valt. Uiteindelijk vind je in al dat materiaal eigenlijk altijd wel iets wat past bij de sfeer die een nummer uitademt. Het is bij ons heel vaak een kwestie van gevoel, niet zozeer van boodschap. Het cryptische karakter van de teksten laat voor ieder die het leest de mogelijkheid open om er een eigen invulling aan te geven , al is dat tegenwoordig eigenlijk vaak een cliché opmerking om te verbloemen dat je eigenlijk niet weet waar je het over hebt, heheheh!

Wat verwacht je van deze release en wat verwacht je van je platenmaatschappij The Electric Co.?

Vooralsnog ben ik gewoon erg blij dat de plaat het levenslicht gaat zien bij een maatschappij die ambitieus en serieus is, creatieve vrijheid biedt en over een goede distributie beschikt. Mats en ik hebben al enige jaren samengewerkt met The Electric Co. ten tijde van Autumns Summer’s End release. Door de goede samenwerking is uiteindelijk ook Cantara bij hen onder dak gekomen. Ik verheug me erop samen met The Electric Co. stappen voorwaarts te gaan zetten, Cantara meer op de kaart te gaan zetten! Elke stap in de goede richting is wat dat betreft mooi meegenomen in tijden waarin je eigenlijk niets meer hoeft te verwachten van de music bizz.

Ik hoor zelf invloeden van onder andere Green Carnation, Cynic, Massacre en zelfs The Flower Kings. Welke bands en muziekstijlen zijn geliefd door alle bandleden?

Opmerkelijk lijstje bands! Grappig, ik kan me eigenlijk in allemaal wel vinden (behalve Massacre misschien) maar er is er niet een echt bewust van invloed op ons geweest. Ja, Cynic wel, destijds, vroeg jaren ’90, vanuit hun houding van vooruitstrevende, innovatieve metal. Ruimdenkend, muzikaal, progressief, in dat opzicht wel een voorbeeldfunctie voor Cantara. En uiteindelijk is Cantara net zo’n bende muzikale prostituees geworden als Cynic, die zich ook uitleenden aan iedereen die maar een ervaren muzikant nodig had, heheheh!

Onze individuele muzieksmaken hebben wel redelijke raakvlakken, vooral in de wat melodieuzere power, thrash en death metal hoek. Zo hebben we denk ik allemaal wel een zwak voor bands als Death, Forbidden, Bruce Dickinson/ Iron Maiden, Nevermore, Soilwork, Dark Tranquillity en Invocator. Buiten deze gemeenschappelijke basis waaiert het nogal uiteen. Gegeneraliseerd is drummer Chris is een power metal/ heavy rock man, met voorkeur voor de Nevermores en Dickinsons van de wereld. Gitarist Pascal is een techniek freak en een metalhead in hart en nieren, luistert naar alles van Watchtower en Atrocity tot Forbidden en Dream Theater. Om voor de lengte van het verhaal Mats en mij maar even over een kam te scheren: we luisteren naar alles van metal tot rock tot psychedelica, bands als Tool, Motorpsycho, Meshuggah, Seigmen, Soilwork, Oceansize, Pink Floyd, In Flames, etc.

Het aparte is, dat deze invloeden allemaal onbewust tot een stijl samenvloeien, waar je genoemde bands eigenlijk niet zozeer in terugherkent. En dat je bands als The Flower Kings als feedback terugkrijgt, waarvan ik zeker weet dat ze nooit een bewuste invloed van ons zijn geweest! Maar bedankt voor het compliment, Kristof!

Jullie hebben als ik het goed heb twee mini cd’s in het verleden uitgebracht. Dark en Fields Of Everlasting Serenity. Hoe klinken deze en kun je ze nog bestellen?

Als je de drie releases achter elkaar luistert, kun je de geschiedenis van de band heel goed in kaart brengen. Dark (Smalltime Productions) laat een band horen die het maximale uit haar instrumenten perst, nog op een wat heavier pad zit, met gitaren die een stukje omlaag gestemd zijn. Muziek met een early 90’s death metal gevoel, maar wel overduidelijk gedragen door melodieën die het hedendaagse Cantara nog steeds typeren.

Fields Of Everlasting Serenity (uitgebracht via Teutonic Existence Records) is een verdere doorwerking van de stijl, na enkele bezettingswijzigingen. Je merkt een duidelijke progressie in melodiegebruik en songstructuren, waarbij sommige nummers compacter voor de dag komen dan op Dark, en anderen juist meer worden uitgesponnen.

A Moment To Reconsider is vervolgens ingeblikt door een compactere, rijpere band, die op haar nummers heeft gebroed, maar ook het experiment niet schuwt. Fields Of Everlasting Serenity is nog steeds te krijgen, momenteel alleen via de band. Van Dark moeten nog wel ergens exemplaren liggen, maar ik weet bij god niet waar, maar wie Fields voor een tientje (is inclusief verzendkosten) bij ons besteld, krijgt er een kopie van Dark bij en misschien heb ik nog wel ergens wat live opnames liggen. Mail naar info@cantaraband.com.

Zijn er al nieuwe songs geschreven en hoe zal de sound van Cantara zich ontwikkelen in de toekomst?

We hebben het nodige aan nieuw materiaal liggen, deels uit de periode rond de opnames van A Moment To Reconsider, deels van erna. Het is lastig te zeggen hoe de stijl zich precies zal gaan uitkristalliseren. Ik denk dat de songs over het algemeen iets compacter van structuur zullen gaan worden, iets meer zanggericht ook. Een aantal stukken is ook in B geschreven, om qua clean zang ook de wat lagere regionen eens te kunnen verkennen. En ja, ook om de productie wat heavier te maken. Hehehe! Als rode draad door het product Cantara zal altijd ons gevoel voor melodie op de eerste plaats staan, gevolgd door techniek en song structuur, dus ik denk dat een Cantara song herkenbaar zal blijven, in wat voor richting we ons ook ontwikkelen.

Omdat Cantara toch al van 1992 bestaat lijkt volgende vraag me zeker niet dom. Wat was jouw hoogtepunt en dieptepunt in de geschiedenis van Cantara?

Ja, een extreem lange periode (zo langzamerhand bijna mijn halve leven!) waarin Cantara eigenlijk altijd aanwezig is geweest, de ene periode wat prominenter dan de andere. Een absoluut hoogtepunt hierin was voor mij onze show met Cradle Of Filth in een uitverkochte Vera, Groningen in 1997. Een thuiswedstrijd, maar niet per definitie een gewonnen wedstrijd, gezien het toch wel meer black metal minded publiek. We waren de enige support act en werden door zowel zaal, op Vera is nooit iets aan te merken, als ook band met respect behandeld. Zo mochten we van de volledige lichtshow, inclusief Cradle’s eigen licht, gebruik maken en hadden we geen restricties qua geluid. We waren in vorm, de sfeer was perfect, het licht hielp ons zeker mee, en ons geluid was stukken beter dan dat van Cradle Of Filth. Die heb ik trouwens eigenlijk nog nooit echt goed horen klinken. Een overweldigende publieksreactie maakte het feest compleet. Gedenkwaardige avond!

Het dieptepunt… Tja, een duidelijk dieptepunt zou ik zo niet aan kunnen wijzen, maar momenten van bezettingswisselingen zijn nooit prettig. En bepaalde periodes, waarin je, doordat je geen recente release op zak hebt, weinig tot geen optredens kunt scoren, willen wel eens een mineurstemming oproepen. Maar Cantara is altijd een band geweest die het meeste plezier en energie heeft gehaald uit puur spelen, evengoed live als in de oefenruimte, en dat heeft ons als band altijd gezond gehouden, denk ik.

Gaan jullie met deze release in de achterzak wat intensiever spelen buiten Groningen?

Dat is zeker de bedoeling! We zijn momenteel nog op zoek naar een boekingsbureau die met ons de handen ineen wil slaan, maar ook los daarvan zullen we ons gezicht vaker laten zien! Een Cantara show draait vooral om drive, sfeer, energie en spelplezier. Omdat de muziek redelijk gelaagd en enigszins complex van opbouw is, proberen we vooral de dynamiek en melodie een hoofdrol te laten spelen. Afwisselend ingetogen en explosief.

Hoe staat het met de metalscène in Groningen en omstreken? Interessante nieuwe bands?

Dat ligt eraan wat je als nieuw wilt bestempelen. Naast oudgedienden als Katafalk, As It Burns, Instil, Monastery, Nemesea, Seizure en ook Cantara, maken momenteel een aantal jonge, veelbelovende bands hun opwachting, zoals Toxocara, The Architect, Obtuse, Expulsion, Elexorien en Kill Team. Maar voor hetzelfde geld zijn een aantal van deze namen je/jullie inmiddels al bekend of zelfs al old news. Dat ligt eraan in hoeverre je je in de Groninger scene hebt verdiept.

Naar mijn mening heeft Groningen in ieder geval een van de meer productieve en kwalitatief hoogstaande metal scenes van Nederland, altijd al gehad. Veel goede bands, veel interessante zijprojecten (een positieve vorm van inteelt, heheheh!) Daarnaast heeft het met GMC (Grunn Metals Combined) een organisatie die zich sterk maakt voor de promotie van Noordelijke, en met name Groninger metal bands, met het Noordschok festival en de GMC festivals als regelmatig terugkerende platforms. Een in alle opzichten gezonde cultuur hier!

Jij hebt ook een heel tijdje bij God Dethroned gespeeld. Heb je de ‘The Toxic Touch’ al gehoord en wat vind je in het algemeen van hun meer hedendaagse melodieuze sound?

Nee, ik heb de plaat nog niet gehoord, ben wel razend benieuwd! Ik kan dus niet oordelen over een eventuele radicale verandering van stijl op de nieuwe plaat. Ik hoorde dat de blast beats een wat minder prominente rol zijn gaan spelen. Maar om eerlijk te zijn, vond ik de stijl op Lair Of The White Worm nou niet zo heel veel melodieuzer geworden vergeleken met Into The Lungs Of Hell. De lead gitaren van Isaac hebben een stuk meer de ruimte gekregen, maar voor mij klinkt die plaat nog steeds als God Dethroned ten voeten uit, met een goed uitgebalanceerde mix van catchy groove, snelheid en melodie. De band is weer een geoliede machine, goed om te zien!

Is er nog nieuws te melden van het Autumn front?

Veel nieuw materiaal, een kleine 40 nummers, die momenteel in stadium van pre-productie zijn. We weten nog niet precies wanneer en waar we de volgende CD gaan opnemen, maar we hebben een ruime keuze en zeer divers materiaal, dus het moet een sterke opvolger van Summer’s End kunnen worden! Verwacht een release ergens in het voorjaar van volgend jaar.

Ten slotte iets heel anders. Jullie hebben ooit in het voorprogramma van Death gestaan. Hebben jullie ooit Chuck ontmoet en wat voor indruk maakte hij op jullie?

We hebben hem destijds niet gesproken, hadden eigenlijk geen van allen de behoefte hem ‘lastig’ te gaan vallen, maar hij maakte een uitermate vriendelijke indruk. Tijdens onze soundcheck stond ie naast het podium met een flinke glimlach op z’n gezicht op de maat van de muziek mee te knikken. Daarnaast hoorde ik van mensen achter de coulissen dat hij en andere bandleden uiteindelijk onze show hadden gemist en daar niet zo blij mee waren. Gene Hoglan was wel in het publiek te vinden en complimenteerde ons achteraf op de show. Met bassist Brian Benson heb ik daarna nog lang briefcontact gehad.

Ach, het is allemaal maar relatief natuurlijk, maar toch kun je als bescheiden death metal bandje niet veel grotere complimenten en waardering krijgen dan we op die avond hebben gekregen. Ja, dat was toch wel een van de hoogtepunten van onze carrière tot nu toe. Een absolute eer voor ons, vooral omdat Chuck en Death voor ons allemaal eigenlijk een van de weinige bewuste invloeden is geweest. Toen het minder ging met hem, heb ik met God Dethroned nog aan enkele benefietshows deelgenomen. Ik ben blij dat ik op die manier tot op zekere hoogte nog iets heb kunnen bijdragen aan zijn strijd en die van zijn familie. We hadden A Moment To Reconsider aan Chuck willen opdragen, maar ik zie net dat die tekst uiteindelijk niet in het boekje terecht is gekomen. Hm, bij deze dan alsnog: Chuck, this one’s for you!