Of het aan het ideale terrasweer op deze lentedag ligt, is niet duidelijk, maar wanneer de Canadezen van We Hunt Buffalo de eerste noot van hun set inzetten, telt uw verslaggever hooguit twintig man publiek in Burgerweeshuis. Jammer, want deze driemansformatie bracht vorig jaar met Living Ghosts een verdienstelijke plaat uit, met nummers die op de grens van stoner en psychedelische rock liggen. De focus van deze set lijkt in eerste instantie op het nieuwe materiaal te liggen, want de eerste vier uitgevoerde songs zijn letterlijk track nummer een tot en met vier van het nieuwe album. Ragnarok en Back To The River komen live prima uit de verf en in Prairie Oyster blijkt dat bassist/zanger Brendan Simpson zijn Nick Olivieri-achtige agressieve vocalen prima uitvoert.
Gitarist/zanger Ryan Forsythe is ook prima bij stem, maar weet in Hold On net wat minder te overtuigen. Ook zijn gitaarwerk verdrinkt gedurende de hele set wat in het algehele geluid, waar de drums overigens te aanwezig zijn. De van het eerste album afkomstige songs Cobwebs en Blood From A Stone zijn wat minder imponerend. Met de Kyuss-cover Thumb sluit We Hunt Buffalo hun set wat af met een anti-climax. De cover van deze stoner-iconen wordt overtuigend gebracht, maar wellicht was afsluiten met een eigen nummer een meer gelukkigere keuze geweest, want de nieuwe plaat bevat songs genoeg die het beter zullen doen dan een dergelijke voor de hand liggende cover.
Gelukkig is de zaal al wat beter gevuld wanneer de Zweedse doomgroep Monolord start met zijn headline-set. Desondanks zien en horen hooguit honderd man hoe dit drietal uit Gotenburg met hun loodzware psychedelische doomsongs Burgerweeshuis doet trillen op haar vesten. Oordopjes zijn deze avond dan ook geen overbodige luxe. De setlist van vanavond bestaat zowel uit songs van het debuut Empress Rising als van het vorig jaar verschenen Vænir. Waar We Hunt Buffalo het moet hebben van relatief korte en pakkende stonersongs, draait het bij Monolord om langzaam opbouwende en ontwikkelende liedjes, die niet incidenteel tegen de acht minuten klokken. Monolord trakteert het publiek vanavond op zeven van deze slow-burners.
Thomas Jägers vocalen zijn vanavond net zoals op de albums voorzien van erg veel galm, hetgeen zorgt voor een interessante en psychedelische wisselwerking met de verpletterende riffs. Mike Häkki is met zijn lange verschijning en slungelige en hyperactieve basspel een opvallende vertoning, maar zorgt samen met Esben Willems dat de ritmesectie deze avond staat als een huis. Ondanks dat Monolord het in principe niet van vernieuwende gitaarriffs moet hebben, is de heerlijke riff in Cursing The One wel een absoluut hoogtepunt deze avond. In het bijna vijf kwartier durende optreden zijn het sowieso de nieuwere songs die het live net wat beter doen.
Op papier mogen de genres stoner en doom dan niet ver uit elkaar liggen, toch is het interessant om te zien dat het contrast tussen beide bands vanavond best groot is. Geen contrast qua kwaliteit, maar vooral door de compleet verschillende songbenadering en beleving van beide bands. Monolord en We Hunt Buffalo maken er, ondanks het wat tegenvallende bezoekersaantal, een vermakelijke avond van.
1. Icon
2. We Will Burn
3. Audhumbla
4. Died A Million Times
5. Lord Of Suffering
6. Cursing The One
7. Empress Rising
Setlist We Hunt Buffalo:
1. Ragnarok
2. Back To The River
3. Prairie Oyster
4. Hold On
5. Cobwebs
6. Blood From A Stone
7. Thumb (Kyuss-cover)
