Laatstgenoemde mag als eerste aantreden. Niet voor niets maakt het zelfgetitelde album van Nero Di Marte deel uit van de favoriete platen van Gorguts-frontman Luc Lemay. De experimentele metal van de Italianen, die raakvlakken heeft met Gorguts, Gojira en Ulcerate, is sfeervol, fraai gearrangeerd en technisch interessant. Zowel het debuutalbum als opvolger Derivae (2014) komen vandaag aan bod met twee nummers. Het atmosferische en memorabele L’Eclisse, met een sterke apotheose, maakt al direct indruk. Het gitaarwerk heeft veel diepte, het drumwerk is zeer gevarieerd en de screams zijn gepassioneerd. Het snellere en technische Convergence komt ook goed uit de verf, mede vanwege het prima geluid, maar de cleane vocalen overtuigen wat minder dan op het studiowerk. Het is vooral de drummer die de meeste aandacht op zich vestigt. Hij blijft het hele optreden voor interessante momenten zorgen. De actieve gitaristen en bassist komen met het ene na de andere onnavolgbare idee, dat gedrenkt is in reverb-effecten. Halverwege is er al aardig wat bijval voor de prima prestaties van de Zuid-Europeanen, die passie in de muziek tonen en goed vervolgen met een gedeelte van de naar zichzelf genoemde track en afsluiten met Il Diluvio, waarvan het sludgy aspect sterk doorkomt. Nero Di Marte laat een prima visitekaartje achter.
Bij Dysrhythmia doet een deel van de tachtig bezoekers een poging om te headbangen c.q. mee te bewegen met de muziek, maar het blijkt al snel niet te volgen wat de formatie uit New York laat horen. Dit is zo technisch, dat het geen muziek meer is, maar de term kunst beter past bij de mix van jazz/fusion, progressieve metal en post-rock. De Amerikanen spelen vandaag louter onuitgebracht materiaal dat wellicht op de zevende full-length terechtkomt. De songs hebben zelfs nog geen titels. Zoals reeds gemeld, is de muziek complex. Het vergt dan ook de opperste concentratie om dit strak uit te voeren. Gitarist Kevin Hufnagel, bassist Colin Marston (beiden tevens in Gorguts) en drummer Jeff Eber kijken elkaar dan ook af en toe aan om de timing op elkaar af te stemmen. Op een paar schoonheidsfoutjes na is het samenspel prima gecoördineerd. De drie begaafde muzikanten maken er een waar spektakel van. Je komt oren tekort om alles te volgen. Op het ene moment is het Colin die een heel nummer lang verschillende melodieën creëert middels tapping, en Jeff die met interessante ritmes komt, het andere moment staat het zeer vaardige en gevarieerde gitaarspel van Kevin centraal. Tijdens het ene nummer ligt de nadruk op techniek, tijdens het andere op een memorabele melodie of harmonieus samenspel. Het is ndrukwekkend wat Dysrhythmia laat horen en zien. Derhalve een welverdiend applaus van de slechts tachtig bezoekers. Deze bands verdienen een groter publiek.
Een stuk toegankelijker is de muziek van Psycroptic, alhoewel de technische en thrashende metal van de Aussies wel degelijk de nodige uitdagingen biedt. Vooral het gitaarwerk is zeer technisch. Het doorgaans snelle drumwerk verdiend ook een compliment, maar ondanks de tempowisselingen valt de formatie uit Tasmanië veelal terug op reguliere maatsoorten, zodat de muziek makkelijker in het gehoor ligt. Of de relatief monotone hardcorevocalen van de kale Jason Peppiatt bij de muziek passen, is wel eens onderwerp van discussie. Het is wellicht een kwestie van smaak. De frontman geeft vandaag in ieder geval 100% met zijn screams en hij moedigt de bezoekers aan: “Bang your fucking head. It’s a saturday night. Let’s get this party up!” Hij krijgt al snel bijval middels zijn actieve en opgefokte performance. Al vroeg bangen de toeschouwers mee op een prima uitvoering van Cold, The World Discarded en Euphorinasia.
De heren zetten een energieke en strakke performance neer. De muziek is echter niet aan iedereen besteed, want een klein deel van het publiek houdt het halverwege voor gezien. Degenen die blijven kijken, zien het goedkeurend aan. De setlist bestaat uit songs die afkomstig zijn van de drie meest recente albums. Tijdens Echoes To Come vallen de vocalen helaas af en toe weg, maar verder is alles goed te volgen. The Sleepers Have Awoken en het memorabele Initiate vormen het sterke slotduo van de set van Psycroptic.
Op 13 mei aanstaande komt er een nieuwe ep van Gorguts uit. Daarop staat slechts een track, maar deze duurt wel een half uur. Het is altijd al de wens van Luc Lemay geweest om zoiets te doen, en nu komt het er dus van. Pleiades’ Dust komt vandaag in zijn geheel aan bod, maar voor het zover is, zijn het uitstekende Le Toit Du Monde en het zeer aardige Forgotten Arrows aan de beurt. Het geluid staat goed afgesteld, al hadden de basloopjes wat meer volume verdiend. Na het van Colored Sands afkomstige duo, spreekt Lemay het publiek kort toe. Hij dankt iedereen voor zijn komst en is blij weer in Tilburg te zijn. Hij herinnert zich dat Gorguts in Little Devil en op Neurotic Deathfest heeft gespeeld. Luc bedankt de bands die met hun meetouren en noemt ze “an inspiring group of people”.
Vervolgens is het de beurt aan de nieuwe track. Deze bestaat uit meerdere hoofdstukken en is zeer gevarieerd. Traag bij aanvang, verhalend, met een dissonante tokkel, prima lage grunts, een korte passage met een industrial vibe, interessante ritmiek, clean gitaarspel met een solo eroverheen. Daarna een complex deel, waarbij Lemay en Hufnagel elkaar even opzoeken om de timing te perfectioneren. Alles komt voorbij, van blastpassages tot atmosferische stukken met dreiging, van tapping op de bas tot gave (doom)riffs. Een veelzijdig werkstuk waarbij je slechts af en toe het gevoel krijgt dat het wat lang duurt, maar het niveau gedurende het nummer wel licht blijft stijgen. De beleving op het podium neemt toe naarmate het einde vordert.
Er is wel bijval, maar tegelijkertijd is er niet veel beweging in de zaal. Daarin komt verandering met From Wisdom To Hate. Deze track uit 2001 is dan ook minder complex en dat zorgt voor vele headbangers en meer beweging op het podium. Het einde van de set is zeer sterk en herkenbaar met het groovy Nostalgia, het razende Inverted, dat voor een mini-pit zorgt en topfavoriet Obscura, met zowel geschifte als tegelijkertijd geniale riffs, maar ook de complimenten voor Patrice Hamelin op zijn plaats zijn, vanwege het strakke drumwerk. Daarna is de avond helaas voorbij. Maar liefst vier bands maakten er een interessante avond van, een avond die beslist meer bezoekers dan de tachtig aanwezigen had verdiend.
Setlist Gorguts:
1. Le Toit Du Monde
2. Forgotten Arrows
3. Pleiades’ Dust
4. From Wisdom To Hate
5. Nostalgia
6. Inverted
7. Obscura
Setlist Psycroptic:
1. Cold
2. Carriers Of The Plague
3. Forward To Submission
4. The World Discarded
5. Euphorinasia
6. Observant
7. Echoes To Come
8. The Sleepers Have Awoken
9. Initiate
Setlist Nero Di Marte:
1. L'Eclisse
2. Convergence
3. Nero Di Marte (Excerpt)
4. Il Diluvio
