Vrijdag
Er zijn slechts vijftig festivalgangers die de moeite nemen om te gaan kijken bij The Heritance. Dat aantal halveert gedurende het optreden ook nog eens. Frontman Denniz kijkt dan ook zowel met hoop als gevreesd naar de deuropening. Dat er weinig mensen hiervoor warmlopen, ligt voornamelijk aan de niet bijzondere melodische en groovende death/thrash. De riffs zijn niet bovengemiddeld of interessant genoeg. Liquor Lullabies en met name Neighbourhood Queen bevatten de beste ideeën, maar verder is het te mager wat de formatie uit Deventer (die ontstaan is vanuit Deluzion) laat horen, ondanks dat de heren zich actief presenteren en aardig strak spelen.
Terwijl de mannen van The Heritance nog staan te headbangen, is Winterfylleth al begonnen aan zijn set, en wat voor één! Indrukwekkend van begin tot eind. Het eerste hoogtepunt van de dag is een feit. Prachtig hoe de sfeer van het album The Divination Of Antiquity (2014) live optimaal tot zijn recht komt. Forsaken In Stone en Whispers Of The Elements zijn slechts enkele titels die de toeschouwer geboeid laten verdrinken in de epische riffs en de mist die over het podium hangt. Het geluid staat uitstekend afgesteld en zodoende komt ook de (gezamenlijke) cleane zang mooi voor de dag. Zowel de folk-elementen als de razende passages maken indruk. Winterfylleth imponeert met zijn ‘English heritage black metal’ en de laatkomers hebben dan ook beslist wat gemist!
Todestriebe maakt een aardige beurt. Voor zo’n honderd man brengen de Russen weliswaar niet originele, maar wel prettig in het gehoor liggende old school black metal à la Mayhem, Celtic Frost en Bathory ten gehore. Ze worden daarbij geholpen door het goede geluid in de kleine zaal. De keerzijde daarvan is dat je kunt horen dat de leadgitarist nog wel moet werken aan zijn technische vaardigheden, met name op het gebied van solo’s. Het is vooral de geschminkte frontman die zich actief toont. Hij mag evenwel gaan werken aan zijn aankondigingen, want die zijn onverstaanbaar. Todestriebe weet desondanks met een definieerbaar geluid zich positief te presenteren en de bezoekers binnen de poorten te houden.
Het optreden van Aeternus op de Large Stage kent intense en goede momenten (onder andere de zeer lage cleane stem), maar is ook rommelig. Er zitten veel foutjes in het gitaarspel en de leadgitaar van Ares staat af en toe wat te hard in de mix. De dark metal van de Noren komt mede daardoor deels niet goed uit de verf en had wellicht sfeervoller geklonken op de begane grond. Een groep fans bij het podium vermaakt zich, maar daarachter is de reactie van de inmiddels goed gevulde zaal een stuk lauwer.
Het Duitse Purgatory is al sinds 1993 actief, maar de blackened death metal van de formatie uit Saxony (die aan de begin jaren negentig doet denken) wist in al die jaren niet veel zieltjes te winnen. Purgatory doet het vandaag desondanks zeer behoorlijk. Pandemonium Rising en Underneath Fathomless Depths, beide afkomstig van Deathkvlt – Grand Ancient Arts (2013) en een paar songs van het in maart 2016 te verschijnen nieuwe album Omega Void Tribunal klinken aangenaam. Frontman René Kögel krijgt de voorste regionen goed mee. Daarachter staat men relaxed toe te kijken.
Het tweede hoogtepunt van de dag is Onslaught. De thrashformatie, die begin 2016 de dvd Live At The Slaughterhouse op de markt brengt, begint al direct met de toppers Let There Be Death en Killing Peace, zodat de sfeer er bij de fans meteen goed inzit. Later in de set komt recenter materiaal van VI (2013) aan bod, in de vorm van Chaos Is King en 66’Fucking’6, voordat met Onslaught (Power From Hell) wordt afgesloten. Van begin tot eind maken de Britten veel contact met het publiek. Het is vooral de charismatische frontman Sy Keeler die de voorste regionen goed bespeelt. Technisch zit het goed in elkaar en mede door een goed geluid is het van begin tot eind genieten met Onslaught.
Het is rustig in de kleine zaal bij Burn The Iris, de vervanger van Loudblast (die ook al een vervanger was), en dat ondanks het feit dat de Eindhovenaren een thuiswedstrijd spelen. Degenen die niet de moeite hebben genomen om te gaan kijken, hebben niet veel gemist. De mix van death, thrash en groove metal komt vandaag niet goed uit de verf. Met name de cleane zang van Jack Elbers is een tegenvaller. Jammer, want de ep Ionosphere klinkt prima. De Brabanders doen wel hun best middels een actieve presentatie, maar de metal mist vandaag zowel power als definitie. De gewenste “(I wanna see some) movement over here”, krijgt dan ook geen opvolging. Pas in het tweede deel van de set gooien de muzikanten de aanvankelijke spanning van zich af en mede daardoor sluit Burn The Iris toch positief af.
De show van Nifelheim is technisch niet foutloos, maar daar draait het bij deze culthelden niet om. De show is zeer vermakelijk. Het podium is versierd met schedels, botten, een strop en een doodskist. De bandleden, waaronder de kalende tweeling Erik (Tyrant) en Per (Hellbutcher) Gustavsson, zijn flink uitgedost met spikes. De ‘bröderna hårdrock’ hebben een fles whiskey meegenomen en die is aan het einde van het optreden leeg, nadat onder andere een gelukkige fan er ook wat van heeft gekregen. Hellbutcher loopt van links naar rechts over het podium om constant individueel contact te maken met de fans. Verscheidene malen scanderen zij op hun beurt de bandnaam. De black/thrashformatie, die al een kwart eeuw actief is, speelt het zelfgetitelde debuut in het geheel en maakt dankzij de actieve presentatie en fuck-off-attitude een uitstekende beurt.
Met drie man zorgt Conan voor een muur van geluid. Gebogen, verscholen onder een capuchon staan Jon Davis en Chris Fielding als in een trance te headbangen. Ze dreunen samen met drummer Rich Lewis hun ‘caveman battle doom’ de overvolle zaal in en ook daar raakt men in een trance. De Britten spelen langgerekte, trage composities, waarin de uitstekende ritmesectie vergezeld gaat van enerzijds monotone, anderzijds doeltreffende riffs die blijven hangen, zoals Foehammer bijvoorbeeld toont. Conan is een van de hoogtepunten van de vrijdag. Vanuit de zaal is er de roep om meer, maar het tijdschema blijft strak gehandhaafd.
Dat is niet het geval in de grote zaal. Al vroeg loopt het daar tien minuten uit en die uitloop wordt alleen maar groter. Onslaught en Burn The Iris eindigen daardoor nagenoeg tegelijkertijd en daardoor is er op een bepaald moment in beide zalen geen live-muziek. Tijd om even te eten dus. Het is flink druk en krap in de kleine gang naar de heavy vethal toe, waar ook een metalmarkt is en er op een prettig volume niet-metal uit de boxen komt. Het is er gezellig. Het valt op dat er heel veel festivalgangers uit het buitenland komen. De voertaal is dan ook veelal Engels. Het is wel jammer dat er niet wat meer zitplaatsen zijn zodat je de benen wat rust kunt gunnen. Ondanks de drukte hoef je niet lang op je eten te wachten. Over de pizza’s hoor ik wat wisselende verhalen, dus besluit ik de pasta carbonara te nemen en die bevalt prima. De inwendige mens is weer versterkt.
Net als bij Nifelheim is er bij God Dethroned aandacht besteed aan de podiumaankleding: een mooie backdrop, twee grote omgekeerde kruizen halverwege het podium en heel opvallend, twee doodskoppen met een kerstmuts op die staan te headbangen. Een bijzonder gezicht en dat is even wennen, net als het tegenvallende, wat sfeerloze geluid. Hierdoor zijn de meningen over het optreden sterk verdeeld. Nihilism, Boiling Blood, het strak uitgevoerde, razende Storm Of Steel en Swallow The Spikes, waarin het harmonieuze gitaarwerk wel goed uit de verf komt, zijn de lichtpuntjes van het wat matte optreden van God Dethroned.
Het Eindhovense Heretic bouwt vervolgens een feestje op en bij de District 19 Stage. De satanische sleaze komt prima tot zijn recht. Mr. Chainsaw is live sterker dan op plaat en de fans zingen mee bij Berserker. Op het podium is veel beweging en bij de bezoekers gaan de voeten ook van de vloer. De black punk ‘n roll is niet voor iedereen bestemd, maar de maniacs Thomas Goat, Tony Hellfire, de overactieve (in de positieve zin van het woord) Jimmy Blitzer en Tom Auf Der Axe brengen het er prima vanaf.
De prijs voor beste frontman gaat naar Howard ‘H’ Smith van Acid Reign, tevens stand-up comedian onder de naam Keith Platt. Hij heeft er enorm veel zin in, rent over het podium en maakt vrijwel over alles wat hij ziet wel een leuke opmerking. Daarnaast is er een korte jodel-contest. Zelfs technische problemen bij de drummer grijpt hij aan om zijn talent als komediant te laten gelden. De thrashformatie uit Yorkshire, die pas dit jaar met een nieuwe line-up is heropgericht door H, was van 1985 tot 1991 actief en produceerde in die tijd twee full-lengths. Naast oud materiaal komt ook de nieuwe single Plan Of The Damned langs.
De street metal van Gehennah sluit mooi aan op Heretic en Acid Reign en daarmee is er een mooi alternatief voor de festivalgangers die graag wat lichter verteerbare metal willen horen dan God Dethroned of Behemoth. Fans van Motörhead en Venom vermaken zich dan ook prima op de begane grond. De Zweedse formatie werd ooit opgericht met de intentie om Venom-covers te spelen, maar maakte toch al snel eigen nummers. No nonsense, gewoon lekker rocken en headbangen, ideale festivalmuziek, al is het feest lang niet zo groot als bij de voorgangers.
Hoofdact Behemoth maakt de favorietenrol waar, al begint het optreden door technische problemen een stuk later dan gepland. Ook tijdens de eerste nummers zijn er problemen en loopt de technicus met een versterker voor de bassist van de ene naar de andere kant. De Polen spelen echter een overtuigende set en heersen in Eindhoven. In de pit gaat het flink tekeer en de security is op deze momenten extra alert. Opvallend is dat er geen vuurshow of aankleding van het podium is. De mooie lichtshow, de fraaie kostuums en de bezielende performance van Nergal maken echter veel goed. Begin volgend jaar komt de Poolse band naar Nederland om The Satanist in zijn geheel te spelen. Beslist iets om naar uit te kijken.
Na Behemoth houdt een aantal bezoekers het voor gezien. Bij Candlemass is het derhalve rustiger, maar het weerhoudt de Zweedse formatie niet om zich van zijn beste kant te laten zien. De mooie combinatie van een zware ondertoon van bas, eenvoudige, maar doeltreffende ritmiek, pakkende riffs en de melodieuze zang van Mats Levén past uitstekend op het late uur. Het contrast tussen de doomriffs en de melodieuze solo’s komt mooi tot uitdrukking in The Dying Illusion en Under The Oak. De publieksfavorieten At The Gallows End en Solitude (waarbij de fans meezingen en –klappen) vormen een sterk slotakkoord van een goed optreden van Candlemass.
De ster van Vampire is reizende. De formatie uit Gothenburg komt in januari samen met Tribulation naar Nederland. Vandaag dus een voorproefje. De muziek van Vampire heeft duidelijk overeenkomsten met die van het oudere Tribulation. Dat laat het zelfgetitelde debuutalbum van vorig jaar horen. Live maakt de band vandaag een goede indruk in de rode mist. Het tempo ligt vaak hoog, soms iets te hoog voor de leadgitarist. Ook de zang staat niet altijd sterk in de mix. Het vermoeide publiek kan de show echter wel waarderen, maar ik denk dat Vampire nog beter kan.
Voor degene die nog energie over had, was er tot diep in de nacht nog een afterparty met de niet foutloze, maar wel energieke GG Allin-tributeband Maagzuur, de aardige Iron Maiden-tributeband School Of Eddie en het vermakelijke foute uur met Lipstick ’n Bullets (in glamrockoutfits), waarin covers van Bon Jovi, Kiss en Europe voorbijkwamen.
Met dank aan Eus Straver van Metal Experience voor de foto's.
Pagina 1: donderdag 10 december, de pre-party
Pagina 2: vrijdag 11 december
Pagina 3: zaterdag 12 december
