Vrijdag 31 juli:
In de ochtend ben ik samen met veel andere liefhebbers net op tijd voor het optreden van Ancient Bards. Heel druk is het daar niet, maar de Italiaanse symfonische (power)metalband zorgt wel voor een prima sfeer. Sara Squadrani steelt de show met haar verschijning en zang. De heren zorgen voor de technisch goed uitgevoerde muzikale omlijsting. Het is jammer dat de koren van de tape wat zacht in de mix staan, maar uit volle borst meezingen in de voorste regionen tijdens In My Arms en Through My Veins doet deze lichte tegenvaller bijna vergeten. Een gepassioneerd Ancient Bards brengt de stemming er al vroeg in en verdient volgende keer meer dan een half uur speeltijd.
Elders op het terrein, om precies te zijn rond de True Metal Stage, is de sfeer ook opperbest, dankzij Ensiferum. De melodische folk metal voorziet samen met de zon de vermoeide festivalgangers van de nodige energie. Het is een groot feest met diverse partyhits, waaronder Lai Lai Hei en From Afar. Ook het recente Heathen Horde en Warrior Without A War gaan erin als ontbijtkoek. Uit het afsluitende Two Of Spades valt echter meer te halen. Bijvoorbeeld door een verlengde versie van het middenstuk te spelen en daarbij het publiek te betrekken. Datzelfde publiek heeft echter zichtbaar genoten van een volksfeest waarvoor Ensiferum verantwoordelijk is.
Sepultura presenteert het publiek op een bijzonder concert. De groep duikt namelijk in zijn dertigjarige historie en speelt van bijna elk studio-album in chronologische volgorde een eigen compositie, aangevuld met de Motörhead-cover Orgasmatron en de Titãs-cover Polícia. Het voordeel van deze aanpak is dat we te horen krijgen hoe de Braziliaanse band zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft. Het nadeel is dat alle "hits", zoals Arise en Roots Bloody Roots, zich in de eerste helft van de setlist bevinden en de publieke belangstelling daarna enigszins wegebt. Hoe dan ook een speciale show, maar niet de beste die we ooit van (de Cavalera-loze versie van) Sepultura gezien hebben.
Een show bijwonen van Falconer is een vrij unieke gebeurtenis. De Zweedse metalformatie treed niet vaak op en is bovendien bezig met zijn afscheid van de podia. De heren zijn liever thuis bij hun gezin dan onderweg voor festivals. Vandaag is dus een uitzondering op de Party Stage. Het optreden doet de naam van het podium helaas geen recht. De statische performance rijmt totaal niet met de folky power metal. Het oogt allemaal plichtmatig. Bovendien zijn er technische problemen met de bas, waarop de gitarist zich tot het publiek wendt: “Do we care about the bass?” Nee, A Quest For The Crown, The Clarion Call, Mindtraveller en Upon The Grave Of Guilt klinken thuis door de boxen veel beter. Falconer is een van de weinige tegenvallende live-acts van Wacken 2015.
De hype rond Kvelertak is, althans wat mij betreft, al weer over. Een paar jaar geleden was ik reuze enthousiast om deze Noorse band live in actie te zien, maar vandaag wil de vonk niet overslaan. De mix van punkrock, black metal en classic rock begint langzamerhand wat te vervelen. In elk geval mag Kvelertak komend jaar onderhand wel eens met een sterke derde langspeler op de proppen komen om het uitdovende vuurtje van enthousiasme weer wat aan te stoken en te bewijzen dat ze op een groot podium als de True Metal Stage thuishoren.
No surprises bij At The Gates. De Zweden spelen solide en vuren onder leiding van de wat vermoeid ogende frontman Tomas Lindberg de ene na de andere kraker op de festivalweide af. Wat te denken van Slaughter Of The Soul, Terminal Spirit Disease, Suicide Nation of Kingdom Gone? Tussen deze klassiekers in is er ruimte voor tracks van het vorig jaar verschenen At War With Reality. De klassieker Blinded By Fear vormt het eindpunt van een degelijke show.
Over de kwaliteit van het optreden van Stratovarius kunnen we niet zoveel zeggen. We hebben er wel een deel van bekeken, maar aan de (verkeerde) linkerkant van de Party Stage is het moeilijk om je te concentreren op de typisch Scandinavische powermetal die de Finse band opdient. At The Gates heeft de volumeknop op de Black Stage aan de andere kant van het grote veld namelijk volledig opengedraaid, waardoor je zelfs redelijk dicht bij het podium waarop Stratovarius speelt, de meedogenloze deathmetal van At The Gates er nog hard doorheen hoort. De Finse muzikanten lijken zich zelf best te vermaken, maar voor een groot deel van het publiek ligt dat door de slechte afstelling van het geluidsvolume op de beide podia toch anders.
De publieke belangstelling voor het concert van Queensrÿche valt tegen, in vergelijking met de meeste andere optredens op de True Metal Stage. Vocalist Todd La Torre benadert vrij goed het stemgeluid van zijn voorganger Geoff Tate, zoals die ooit op de eerste albums van de progmetalband zong. Dat buit de Amerikaanse formatie ten volle uit, door op een gloednieuwe compositie na (van het aankomende studio-album Condition Hüman) louter nummers te spelen uit de beginperiode 1983-1988. De keerzijde van zo'n setlist is dat Queensrÿche daarmee verworden lijkt tot een pure nostalgie-act.
Opeth en festivals; niet altijd een gelukkige combinatie. De Zweedse progformatie komt nog het beste tot zijn recht in een zaal of als het buiten donker is. Vandaag speelt de band rond Mikael Åkerfeldt om zes uur in de zon. Enerzijds is het een vermakelijk optreden, niet in de laatste plaats door de opmerkingen van Mikael (onder andere “Mein Hund ist dunkelblau” en “We are Opeth and we come from Hannover”). Ook de setlist biedt een aangename verrassing in de vorm van To Rid The Disease, dat samen met de nieuwe tracks goed uit de verf komt. Anderzijds staat het geluid niet optimaal afgesteld tijdens de hardere songs. Dat komt onder andere vanwege technische problemen met de gitaar van Fredrik Åkesson. Nadat het probleem verholpen is, gaat het beter, maar ik heb Opeth wel eens beter zien spelen. Mikael verklaart “confused” te zijn, wellicht is dat een reden. Desondanks blijft Deliverance zijn overtuigingskracht behouden en hebben de fans zich vermaakt, maar heel druk is het niet.
Jeff Waters, de bandleider van Annihilator, kan zijn gebruikelijke grapje niet meer maken dat de zanger van de band op de dag nauwkeurig tien jaar jonger is dan hijzelf. Dave Padden is er immers niet meer bij. In plaats daarvan neemt Waters naast het leadgitaarwerk nu ook de leadzang voor zijn rekening. Dat is een stap terug, want de sympathieke gitaarvirtuoos is geen geweldig zanger. Hoewel Padden als vocalist evenmin een topper was, was de band met hem als frontman inmiddels wel tot een geöliede live-machine uitgegroeid, terwijl de nieuwe line-up nog onwennig lijkt. De fans krijgen alvast twee songs voorgeschoteld van de medio september te verschijnen studioplaat Suicide Society en onder meer twee tracks van de cd Refresh The Demon, uit de eerdere periode dat Jeff Waters de leadvocalen zelf voor zijn rekening nam. Natuurlijk wordt afgesloten met enkele meezingers van het legendarische debuut Alice In Hell uit 1989, waarop het publiek de refreinen uit volle borst mag laten klinken.
Sinds januari zijn de heren van Dream Theater bezig aan het schrijven van een nieuw album dat begin volgend jaar moet verschijnen. Dat schrijven gaat op hotelkamers door, maar gelukkig vinden ze toch de tijd om nog op te treden. De invloedrijke progband, die dit jaar het dertigjarig jubileum viert, laat vandaag op muzikaal gebied wellicht het meest hoogstaande van het festival horen. Wat een vakmensen zijn hier aan het werk, indrukwekkend! Vooral tijdens de instrumentale passages is het volop genieten (Metropolis Pt. 1: The Miracle and the Sleeper). De zang van James LaBrie blijft echter een punt van discussie. Recentelijk is hij ook ziek geweest. Wellicht dat hij daardoor de hoge noten vermijdt. Het is het enige smetje op een verder vlekkeloos optreden, waarbij een aantal fans vooraan de hekken het niet drooghoudt tijdens The Spirit Carries On.
Van het concert van Armored Saint krijg ik ongeveer een half uur mee. In die tijd maakt de heavymetalformatie uit Los Angeles een goede indruk (muzikaal strak, John Bush was goed bij stem) op de aanwezigen in de tent. Die groep mensen bestaat vooral uit liefhebbers, getuige het meezingen tijdens niet alleen March Of The Saint en Can U Deliver, maar ook met Last Train Home en Left Hook From Right Field. Naast oude tracks is er ruimte voor het overtuigende An Exercise In Debauchery en het titelnummer van Win Hands Down, het prima album dat eerder dit jaar verscheen. Ook al was het geluid wat dof, een gemotiveerd Armored Saint stelt zijn fans en andere geïnteresseerden tevreden.
Zakk Wylde is een (gitaar)held en op cd is zijn groep Black Label Society zeer vermakelijk. Tijdens optredens weet Zakk het echter niet honderd procent waar te maken. De frontman zingt nogal nasaal en eentonig. Als vocalist is hij live helaas amper beter dan zijn voormalige werkgever Ozzy Osbourne. De riffs en solo's van een doorsnee verzameling Black Label Society-nummers biedt bovendien (op de ballads na) te weinig variatie om als concertbezoeker de aandacht vijf kwartier lang vast te houden. De kwaliteit van het optreden houdt daarom niet over. Door op het einde hitjes als het emotionele In This River en het catchy Stillborn te spelen, laat Black Label Society de fans uiteindelijk toch (nipt) met een bevredigd gevoel achter.
Bij Oomph! is het niet alleen een feest der herkenning, er is ook nog eens ruimte voor vier nieuwe tracks. Vandaag komt namelijk XXV (het aantal jaren dat de band actief is) uit, het twaalfde album van de pioniers van de Neue Deutsche Härte. Daarvan komen het relatief toegankelijke Jede Reise Hat Ein Ende, Jetzt Oder Nie, Unter Diesem Mond en de single Alles Aus Liebe voorbij. Tijdens deze songs is het publiek wat afwachtend, maar zodra de nummer 1 hit Augen Auf aan bod komt als afsluiter van de set, zingt men massaal mee. Als toetje krijgen we ook nog een leuke uitvoering van de Monty Python hit Always Look On The Bright Side Of Life. Een vrolijk einde van een geslaagd optreden van Oomph!
Het is niet helemaal duidelijk wat nou de hoofdact is van het vrijdagprogramma, maar In Flames doet een geslaagde gooi naar die eretitel. Een mooie lichtshow, goede geluidsmix, vuur- en rookeffecten, behoorlijk wat interactie met het volop crowdsurfende publiek; alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor de uitsmijter van de avond. Voorwaarde is wel dat je het recente werk van In Flames kunt waarderen, want de (melodic) deathmetalfan die op stokoud materiaal zit te wachten, zal zich zitten te verbijten. Zelf vermaken we ons prima met de moderne muziek van deze Zweden, al klinken veel nummers live toch een tikkeltje minder dan op de plaat.
In Nederland is het voor Running Wild waarschijnlijk al lastig om een optreden in een kroeg te boeken, maar Duitse metalfans zijn gek op hun nationale piratenbende. Dus mag het viertal rond zanger/gitarist Rolf Kasparek op dit megafestival aan het einde van de avond anderhalf uur lang volmaken op een van de hoofdpodia. Dat is teveel eer voor dit gezelschap. Running Wild zet een gelikte show neer, maar de songs (inclusief het gloednieuwe nummer Into The Wild, dat op Wacken zijn debuut beleeft) zijn niet bijzonder genoeg om negentig minuten lang te onderhouden.
In de nachtelijke uren staat Within Temptation als laatste van de dag op de Party Stage. Sharon den Adel geeft aan dat ze het koud heeft en is daarom het hele optreden warm gekleed. Het is ook inderdaad fris, maar het vuurwerk en de hartverwarmende songs maken het een stuk aangenamer om te blijven kijken naar het optreden. De lichtshow en visuals zijn bovendien opvallend mooi. Gisteren zagen nog meer dan een half miljoen bezoekers van Woodstock in Polen de Nederlandse symfonische metalformatie optreden, maar ook vandaag is het optreden goed bezocht. Terecht, want Within Temptation overtuigt met een mooie show met veel hits en sluit uiteraard af met Mother Earth.
Wereldwijd wordt vaak beweerd dat Duitsers geen (goed) gevoel voor humor hebben. The BossHoss is het levende bewijs dat er een kern van waarheid in die stelling zit. Veel Duitsers vinden deze Berlijnse cowboys blijkbaar komisch, maar ieder normaal mens vindt dit gewoon flauw en vervelend. Muzikaal en tekstueel heeft de countryrock van The BossHoss bovendien niks om het lijf. Waarom deze non-metalband in hemelsnaam de True Metal Stage en daarmee de optredens op het grote veld op vrijdag mag afsluiten is ons een raadsel. Een voordeel daarvan is wel dat je het na een paar nummers voor gezien kunt houden om richting slaapplaats te vertrekken.
Meer foto's van Wacken Open Air vind je op onze Facebook pagina.
