Van tevoren is er wel wat onduidelijkheid. Bij de aankondiging van de tournee worden de optredens aangekondigd als "an evening with.."., en dat betekende voorheen dus een uitgebreide show zonder voorprogramma. Toch blijkt er redelijk last minute wel een support-act bekend gemaakt te zijn. Het uit Eindhoven afkomstige Another Now heeft de eer om het publiek op te warmen.
Dat doet de band naar behoren, al is het publiek niet meteen heel geïnteresseerd. Wellicht komt dat ook doordat de muziek die het vijftal maakt iets te ver weg staat van de hoofdact. Dat weerhoudt Another Now er gelukkig niet van om in een half uur tijd het beste van zichzelf te laten zien. Energiek brengen de mannen hun bijzondere mengeling van zware metalcore met elektronica en met een snufje nu-metal ten gehore. Het is vooral de zanger die indruk maakt met een breed scala aan verschillende vocale geluiden. Hij schakelt moeiteloos tussen diepe grunts en felle screams, maar houdt zich ook prima staande met zijn cleane vocalen. Ook de rest van de bandleden laat een goede impressie achter. Het is een energiek geheel, waar te horen en te zien valt dat de band goed op elkaar ingespeeld is.
De composities van Another Now zijn echter op het eerste gehoor niet zo makkelijk te volgen en lijken geen kop en staart te hebben. De nummers vliegen dikwijls alle kanten op; van brute moshstukken en hysterische screams naar clean gezongen passages, om vervolgens over te gaan op elektronische beats. Het is een interessante mengsel, maar het kwartje valt niet meteen bij het publiek. Het kost de groepsleden dan ook veel moeite om de goed gevulde zaal in beweging te krijgen, al lukt dat op de valreep gelukkig wel bij het afsluitende Trojan. Misschien is Another Now niet voor iedere bezoeker weggelegd, maar dat ligt niet aan de inzet en de kwaliteit van de band, want dat is dik in orde.
Om klokslag negen uur trapt vervolgens Machine Head af. Het publiek wordt even op het verkeerde been gezet als de intro van Now We Die uit de speakers komt, maar meteen daarna zet Robb Flynn vertrouwd Imperium in. Vanaf dat moment hebben de mannen het publiek al voor zich gewonnen. Voorin wordt er wild gefeest en gemosht, terwijl de rest van de zaal luidkeels meezingt. Dit zal de hele show zo blijven en elk bevel dat Flynn uitdeelt, wordt gretig uitgevoerd. Zo krijgt de kleine generaal een massale circlepit op zijn verzoek tijdens een vurige uitvoering van het recente Choke On The Ashes Of Your Hate en kun je een bingokaart invullen op welbekende kreten als "Headbang Motherfucker", "Circle pit" en "cheers".
De setlist van vanavond richt zich op tracks van elk album van de band, waarbij alleen het gewraakte Catharsis (2018) genegeerd wordt. Alle grote songs van de band komen voorbij en het is genieten van uitvoeringen van onder andere Now We Die, Old en Locust. Wel blijft het allemaal uiterst voorspelbaar en voor wie Machine Head de laatste jaren vaker live gezien heeft zijn er helaas geen verrassingen. Het is letterlijk een greatest hits-avond.
Daarbij is het ook meer dan ooit de grote Robb Flynn-show. Het is eeuwig zonde dat vaste waarden Dave McClain en Phil Demmel Machine Head met veel bombarie hebben verlaten, want de chemie met Reece Scruggs (gitarist) en Mat Alston (drummer) is niet zichtbaar. Ook wordt de spotlight niet heel veel op hen gericht. Desondanks maakt Alston indruk met zijn groovende gedrum en opent hij Bulldozer op een fantastische wijze met een mini drumsolo. Scruggs speelt zijn partijen ook voortreffelijk en mag ook heel even zijn kunsten laten zien tijdens een solo-moment, maar dat is zo kort en nietszeggend, dat dit weinig indruk achterlaat. Dat geldt toch ook een beetje voor zijn anonieme aanwezigheid, zeker als je kijkt naar de energieke bassist Jared MacEachern, die overal op het podium te vinden is.
De show verloopt zonder problemen en is één groot metalfeest. Van Robb Flynn hoef je dan ook geen fouten te verwachten en zichtbaar geniet hij van het uitbundige publiek. Het enige smetje is dat de samenzang tussen hem en MacEachern niet lekker loopt, wat vooral bij afsluiter Halo erg opvalt. Hierbij valt het stemgeluid van de bassist toch te veel uit de toon, wat afleidt. Wat ditmaal anders is dan voorgaande shows van de band, is dat er flink uitgepakt is qua stage-design. Op grote beeldschermen worden constant sfeerbevorderende beelden vertoond en ook wordt de zaal regelmatig verhit door vuur. Daarnaast krijgt het publiek meerdere malen confettislierten over zich heen geschoten.
Na vijftien tracks en een speelduur van ongeveer een uur en drie kwartier zit de avond er helaas op, maar niet voordat de mannen nog bevlogen versies van From This Day, de ultieme klassieker Davidian en het altijd fantastische Halo hebben gespeeld. Ook Darkness Within weet indruk te maken, niet in de laatste plaats door het persoonlijke verhaal dat Robb vooraf verteld over zijn depressies. Er valt dan ook weinig te klagen. Een Machine Head-show zit boordevol kwaliteit en live levert Flynn altijd. Ook de rest van de bandleden speelt zijn stukken subliem, al is het jammer dat het echte bandgevoel verdwenen is en Machine Head eigenlijk verworden is tot het solo-project van Robb Flynn (wat het stiekem natuurlijk ook altijd wel grotendeels is geweest). Desondanks zorgt het kwartet ervoor dat er na afloop alleen maar bezoekers met blije gezichten naar buiten komen lopen.
Setlist Machine Head:
1. Imperium
2. Ten Ton Hammer
3. Choke On The Ashes Of Your Hate
4. Now We Die
5. Is There Anybody Out There?
6. Aesthetics Of Hate
7. Old
8. Locust
9. The Blood, The Sweat, The Tears
10. No Gods, No Masters
11. Darkness Within
12. Bulldozer
13. From This Day
14. Davidian
15. Halo
Setlist Another Now
1. _Visons
2. Parallax
3. Outflow
4. Hex
5. The Death Of Everything
6. Laika
7. Doubt
8. Trojan
