Zaterdag

Een mooi gegeven is dat ieder jaar een band uit eigen land de kans krijgt om zich te presenteren. Ditmaal is het Hackberry, een kwintet uit Groningen dat sinds 2015 actief is. De groep maakt een mix van progressieve rock, metal, stoner en psychedelica en bestaat uit drummer Chris Bechtum, gitaristen Francesco Bonardi en Marijn de Boer, toetsenist Tim Hidskes en bassist Simon Venema. Eerder dit jaar verscheen Breathing Space via Construction Records en dat tweede album wordt vandaag in zijn geheel vertolkt. Dat gaat het vijftal uitstekend af. Mede dankzij het prima afgestelde geluid maken de heren uit het noorden des lands een positieve indruk. Vooral het met veel gevoel gebrachte Solitary March en het goed opgebouwde Foreshadow (dat zowel iets van de leads van Opeths Still Life heeft als van symfonische prog en van post-rock) maken indruk. Evenwel duurt laatstgenoemde te lang en dat geldt eigenlijk ook voor Lunares en Manticore. Bovendien verlopen sommige overgangen compositorisch niet soepel. 'Minder is meer', is dus het advies voor de heren, die dan wel weer overtuigend afsluiten met het lekker rockende Desert Orchid - Act IV: The Plague van het debuutalbum. Ondanks de kritiek overheerst een positief gevoel en Hackberry mag dan ook tevreden terugkijken op een voor de bandleden onvergetelijk optreden. (Jeffrey)

Chaosbay komt uit Berlijn en maakt naar eigen zeggen progressieve metalcore. In de praktijk komt dat neer op een zeer modern en gelikt geluid, met een dansbaar randje door de ondersteunende keyboardpartijen. De band wisselt makkelijk tussen heel gevoelige, ‘poppy’ passages en snoeiharde riffs en breakdowns. Qua vergelijkingsmateriaal moet ik denken aan een soort hybride van Linkin Park en Heaven Shall Burn, met wat deathcore-elementen zoals Make Them Suffer, maar de jongere garde heeft ongetwijfeld actuelere referentiekaders. De speelduur van een uur is wat veel van het goede, maar de band laat een solide indruk achter. De sound is redelijk divers voor dit genre, mede door de aanvullende zang van zowel de gitarist als bassist. Frontman Jan Listing straalt veel positieve energie uit en betrekt het publiek regelmatig. Bij de introductie van het sterke What Is War spreekt hij hoopvol over de toekomst en roept hij op tot optimisme en samenwerking. Het vermakelijkst is zijn aankondiging van het laatste nummer, waarin hij de zaal in twee groepen verdeelt: de ene helft om te juichen en de andere helft om de band uit te jouwen. De reden hierachter? De nogal opmerkelijke cover van Message In A Bottle (The Police), die een spetterende make-over krijgt. Het publiek reageert gelukkig zeer enthousiast op deze prima cover. Chaosbay geeft een sterk visitekaartje af voor een relatief nieuwe doelgroep. (Rik)

Niet veel mensen zullen op voorhand hebben gehoord van het Sloveense Hei'An. Dat is ook een deel van de charme van dit festival: het ontdekken van nieuwe bands. Met slechts één album op zak – het eind vorig jaar in eigen beheer verschenen Imago (2022) – krijgt het viertal zeer royaal speeltijd toebedeeld. Helaas is het optreden niet bijster overtuigend. Hei'An ontpopt zich tot een nogal curieus en lichtelijk schizofreen gezelschap. Terwijl het eerste nummer richting stemmige, hoewel redelijk vlakjes uitgevoerde Alcest/Agalloch-verering lijkt te gaan, volgt daarna ineens een soort post-metal meets moderne metalcore. Die brug is te ver. Sterker: de combinatie van stijlen werkt eigenlijk voor geen meter. Ook op het podium lijkt de band vooral uit losse elementen te bestaan. Terwijl de zanger zich met veel pathos en theatrale gebaren op zijn teksten stort, springt bassist in het rond alsof hij in Limp Bizkit-coverband zit. Hoe langer het optreden vordert, hoe meer lege plekken in de zaal ontstaan. (Rik)

Het is altijd lastig om het publiek weer op gang te krijgen na de eetpauze, die standaard op zaterdag en zondag door de festivalorganisatie wordt ingelast na de eerste drie bands. Van een after dinner-dip is vandaag echter geen sprake, want Dordeduh brengt je binnen de kortste keren in hogere sferen met hypnotiserende klanken. Niet vreemd met een bandnaam die “verlangen naar de ziel” betekent. De Roemeense band is in 2009 ontstaan nadat twee leden Negura Bunget verlieten. Sindsdien zijn twee albums uitgebracht met daarop atmosferische en spirituele muziek, die raakvlakken heeft met black en folk metal. Soms komt het in de buurt van Enslaved, getuige het catchy Descânt. Het geluid staat perfect afgesteld, waardoor zowel het sfeervolle aspect als de power goed doorkomen. Zanger Edmond Karban schakelt zonder moeite tussen melodieuze zang en extreme vocalen. Het is jammer dat de typisch Roemeense instrumenten als de toaca en tulnic van backingtrack klinken en niet live gespeeld worden, maar verder valt er weinig te mopperen. Integendeel, het is heerlijk in een trance vertoeven met de geestverruimde muziek. De bandleden staan er wat statisch bij, maar gelukkig valt er voldoende te zien. Costin Chioreanu is namelijk ook op het podium aanwezig en werkt gedurende de set hard aan een kunstwerk dat verflaag voor verflaag steeds meer zijn definitieve vorm krijgt. Prachtig om te zien en bovendien een prima combinatie met de songs, die ook fraai opgebouwd zijn. Dordeduh levert samen met Chioreanu een hypnotiserend kunstwerk af. (Jeffrey)

De organisatie van ProgPower heeft een aantal bijzondere namen weten te strikken. Het Zweedse An Abstract Illusion bijvoorbeeld, een progressieve deathmetalband die met het vorig jaar verschenen Woe een waar meesterwerk aflevert. De complexe, bij vlagen bombastische nummers passeren makkelijk de tienminutengrens en bevatten ontzettend veel ideeën, die in gelaagde composities vol technisch spel worden uitgewerkt. Vanavond zit echter alles tegen. Het begin van het optreden loopt al uit door technische problemen. Dat blijkt helaas een voorbode op de hoeveelheid rampspoed die de band te verduren krijgt. Het viertal kampt met het met afstand meest waardeloze geluid dat ik sinds lange tijd bij een concert heb gehoord. Zo is de leadgitarist nauwelijks te horen - waardoor bijna al het fantastische soleerwerk wegvalt – en blijken ook de grunts van Christian Berglönn totaal onhoorbaar, ook al schreeuwt hij zichtbaar de longen uit zijn lijf. En alsof dat nog niet erg genoeg is, wordt de orkestratie (die van tape komt) geplaagd door een kapotte speaker. Er valt dan ook weinig te maken van de complexe, gelaagde composities als er zoveel elementen wegvallen. Het publiek reageert desondanks welwillend, waarschijnlijk om de zichtbaar aangeslagen en gefrustreerde bandleden een hart onder de riem te steken. Bij de afsluitende kolos In The Heavens Above, You Will Become A Monster trekt het geluid eindelijk iets bij – en dan is direct de kwaliteit hoorbaar. Deze band verdient een herkansing! (Rik)

De headliner van vandaag stond al voor de editie van 2020 gepland, maar helaas gooide een virus roet in het eten. Vandaag gaat Wilderun voor de herkansing. Er is in de tussentijd veel veranderd. De Amerikanen hebben in 2019 de progressieve extreme metalwereld opgeschud met de overtuigende derde langspeler Veil Of Imagination. Ineens is Wilderun geen onbekende meer. De lat voor een vervolg lag onmogelijk hoog om het kunstje te herhalen. Het gevolg is een wat wisselvalliger beoordeeld Epigone, een complexe plaat die het bombastische van zijn voorganger voor een groot deel inruilt voor een intiemere aanpak met meer rustige passages. Vandaag komen beide uitersten aan bod.

De heren hebben besloten om zich vooral te concentreren op het technisch zo goed mogelijk uitvoeren van de vooruitstrevende composities vol wendingen en stijlen, waaronder folk en orkestrale muziek. Met name tijdens de kalme passages heeft het wel iets weg van een musical. Het kwartet neemt je mee op melodieuze reis. Zelfs de stevigere stukken met blastbeats herbergen veel melodie in het gitaarwerk. Mede vanwege het wat vlakke, maar verder redelijk goed afgestelde geluid, komen die fraaie melodieën goed door. Toch wringt de schoen en dat zit hem met name in de presentatie. De heren zoeken enkele keren contact met elkaar of geven aan dat het publiek mee moet klappen, maar verder is er vrijwel geen interactie, waardoor je als toeschouwer niet echt betrokken bent bij het geheel. In plaats van oogcontact of iets zeggen, kiezen ze ervoor om voor de zoveelste keer hun instrument te stemmen. Dat laatste is natuurlijk belangrijk, maar als hier iemand voor het Guinness Book Of Records in de zaal aanwezig was geweest, hadden ze de eerste prijs binnengesleept. Het oogt wat saai en ongeïnspireerd. Wilderun is mede vanwege het ontbreken van het show-element en de publieksinteractie niet headlinerwaardig, maar voert de composities beslist naar behoren uit. (Jeffrey)

Voor sommigen is het daarna bedtijd, maar velen gaan nog even een café in, de kelder van het jongerencentrum in voor een hilarische karaoke of de kasteeltuin in om daar rond het kampvuur nog enkele uren drank, proviand en gedachten te delen. Juist dit onderdeel is waar de ProgPower-familie zich onderscheidt van andere festivals; een zeer relaxed en welkom karakter. Bestaande vriendschappen worden verstevigd en nieuwe contacten worden gelegd.