Openingsact Future Palace is vele malen serieuzer, qua teksten en uitstraling, dan het hoofdprogramma van vanavond. Zangeres Maria Lessing vertelt de aanwezigen met depressies te hebben geworsteld. De alternatieve metal van het Duitse drietal weerspiegelt dit gegeven. De uitstekende vocaliste krijgt ondersteuning van een gitarist en een drummer. De vele keyboardpartijen staan op band, net als bas en achtergrondzang. Future Palace behoort jammer genoeg duidelijk tot de bands die niet zouden kunnen optreden als ze de laptop een keer vergeten mee te nemen. Dat geldt overigens eveneens voor de andere twee acts die we vanavond te zien en horen krijgen.

De nadruk ligt op het tweede (en meest recente) studio-album Run (2022). Daardoor ontbreekt bijvoorbeeld de uitstekende opener Illusionist van het debuutalbum Escape (2020) op de setlist. Aangezien Run behoorlijk wat goede songs bevat, zoals het afwisselende Flames, is dat gelukkig geen groot probleem. Hoewel het emotionele Future Palace nog vrijwel onbekend is en een tegenpool van het humoristische Electric Callboy, weet het trio de meeste aanwezigen goed mee te krijgen in een op dit moment halfvolle zaal. De publieksinteractie omvat onder meer meeklappen, meezingen (bij het catchy Ghost Chapter), een circle pit en een wall of death. De afsluitende song Paradise vormt het hoogtepunt van een prima optreden.

De tweede band van de avond, Holding Absence, bevat weliswaar een bassist, maar is net als Future Palace afhankelijk van flink wat ingeblikte keyboardpartijen. De bandleden zien er niet erg metal uit en de meeste songs van deze post-hardcoreformatie uit Wales maken op de plaat vrij weinig indruk op me. Gelukkig blijkt Holding Absence live wel degelijk de moeite waard. Met name leadvocalist Lucas Woodland zet een energieke, indrukwekkende performance neer en brengt de composities op het podium tot leven. De grote zaal van 013 is inmiddels volgestroomd en lijkt het optreden te kunnen waarderen. We spotten weer enkele circlepits en walls of death alsmede de nodige meeklappende of –zingende toeschouwers.

Electric Callboy legt later op de avond uit dat de Duitse groep reeds eerder een keer het podium deelde met Holding Absence en de Britse band vervolgens uitnodigde om mee op tournee te gaan. Dat kunnen we ons na dit optreden wel voorstellen. Ondanks dat ook Holding Absence een stuk serieuzer is en de humor mist van de hoofdact, en niet direct in hetzelfde genrehokje past, is dit gewoon een leuke opwarmer voor elke (stevige) headliner. Het slotnummer is het ijzersterke Afterlife. Dit hitje is alleen op Spotify al meer dan 28 miljoen keer gestreamd en zou een prima antwoord zijn op de vraag die we onlangs stelden in een frontpage-enquête van Metalfan.nl: "Als jouw tijd gekomen is, welk lied wil jij dan graag tijdens jouw uitvaart gedraaid hebben?"

Vrijwel iedereen is vanavond echter naar 013 gekomen om te beoordelen of de hype rond Electric Callboy terecht is. Het korte antwoord op die vraag luidt: "Jazeker." Het zestal (waar nog wel een live-toetsenist bij zou mogen) blijkt niet alleen op YouTube te kunnen vermaken. Al krijgt de groep hulp van een groot videoscherm en verblindende lichtshow. De aanstekelijke electronicore-songs laten het publiek anderhalf uur lang dansen en headbangen. Daarbij komen alle tien tracks voorbij van het meest recente, in september verschenen studio-album Tekkno. De oudste composities die vanavond de revue passeren, zijn Best Day (met Depeche Mode-invloeden) en Crystals; beide uit 2015. De eerste paar releases van het gezelschap worden volledig genegeerd.

De interactie tussen de beide vocalisten, Nico Sallach en Kevin Ratajczak, is een vlijmscherp wapen. In vocaal opzicht vult het tweetal elkander perfect aan en de grappige opmerkingen die ze op elkaar en het publiek afvuren zorgen voor een olijke sfeer. De bassist en beide gitaristen voeren hun taken bekwaam uit en drummer David Friedrich maakt grote indruk. Hoewel hij over een relatief eenvoudig drumstel beschikt, valt diens spel (mede doordat hij op een verhoging is geplaatst) vaak in positieve zin op. Terwijl zijn bandmakkers de gelegenheid aangrijpen om zich om te kleden en pruiken op te doen voor Hypa Hypa, mag de slagwerker het publiek op een gegeven moment vermaken met een lange drumsolo. Dat doet Friedrich uitstekend.

De uitvoering van de hitsingle Hypa Hypa maakt vervolgens alle verwachtingen waar. Het zou me verbazen als er vanavond een (betalende) bezoeker is geweest die het refrein niet luidkeels heeft meegezongen. Het volgende hoogtepunt is Fuckboi, met een uitstekende gastrol voor Maria Lessing. Hopelijk neemt Electric Callboy daarom Future Palace vaker mee als support, of een andere band met een getalenteerde frontvrouw, zodat dit nummer op het podium vol tot zijn recht komt. Direct hierna komt met Hurrikan alweer een uitschieter. Zonder de bloeddorstige zombies uit de bijbehorende videoclip is deze song live weliswaar iets minder doeltreffend, maar de overgang van Duitstalige schlager naar brute metalcore blijft heerlijk.

Dan verlaten drie bandleden het podium en blijven de beide vocalisten alleen over met leadgitarist Daniel Haniß (ditmaal op saxofoon en akoestische gitaar). Ratajczak laat zijn extreme vocalen achterwege en zet zich in plaats daarvan achter een (kleine) piano. Zo verwent het drietal ons met enkele korte, semi-akoestische uitvoeringen van romantische zwijmelliedjes. De refreinen van bekende popsongs van George Michael, Ronan Keating, de Backstreet Boys en uit de film Frozen worden door een groot deel van de bezoekers luidkeels meegezongen. Daarna is het (gelukkig) weer tijd voor een lekkere portie metalcore. De groepsleden verlaten nog twee keer het podium, om zich wederom te verkleden voor de uitvoering van een hitsingle. De eerste toegift begint namelijk met de fitness-hymne Pump It en de laatste toegift is het onweerstaanbare We Got The Moves.

Een deel van de bezoekers zal de laatste paar nummers wellicht gemist hebben, want de Duitsers trekken zich er niets van aan dat het een doordeweekse avond is (wat ze zelf volmondig toegeven). Als de laatste klanken vervagen, gaat de klok al richting half twaalf. Wanneer je met het openbaar vervoer bent gekomen of de volgende dag al weer vroeg aan het werk moet, kan dat een probleem zijn. Desondanks gok ik dat vrijwel iedere bezoeker vanavond met een tevreden gevoel huiswaarts gaat. Op zondag 5 november komt Electric Callboy bovendien al weer naar Nederland toe, als één van de publiekstrekkers van het gloednieuwe metalfestival The Rock Circus in de Brabanthallen te Den Bosch. Dat is voor mijzelf op fietsafstand. Ik ben er dat weekeinde vast weer bij, want het is absoluut geen straf om deze band meerdere keren per jaar te gaan bekijken.

Setlist Electric Callboy:
1. Tekkno Train
2. MC Thunder II (Dancing Like A Ninja)
3. Hate/Love
4. The Scene
5. Castrop X Spandau
6. Supernova
7. Arrow Of Love
8. Mindreader
9. Best Day
10. drumsolo
11. Hypa Hypa
12. Crystals
13. Fuckboi
14. Hurrikan
15. Careless Whisper
16. Let It Go
17. When You Say Nothing At All
18. I Want It That Way
19. Parasite
20. Neon
21. MC Thunder

Eerste toegift:
22. Pump It
23. Spaceman

Tweede toegift:
24. We Got The Moves

Setlist Holding Absence:
1. Aching Longing
2. Curse Me With Your Kiss
3. Like A Shadow
4. Gravity
5. Beyond Belief
6. Nomoreroses
7. Coffin
8. Afterlife

Setlist Future Palace:
1. Dead Inside
2. Flames
3. Ghost Chapter
4. Defeating Gravity
5. Fever
6. Locked
7. Heads Up
8. Paradise