Het vijftal van Arcaeon begint met een intro, maar laat al snel zien dat het een leveltje omhoog is ten opzichte van de vorige band, al kan het ook liggen aan mijn staat van zijn. De band kan in ieder geval rekenen op meer toeschouwers en heeft het ook muzikaal beter voor elkaar. Zwaar leunend op de djentbasgroove, zetten de heren een vermakelijk showtje neer, al is de cleane zang van wisselend niveau, met name in de hogere regionen.
Kijk, daar hebben we weer een djentband, dat assoneert lekker hè? Van minder vloeiende uitspraak is de bandnaam die zulks teweeg brengt: A Titan, A Deity. De cleane zang komt van de gitarist en die zit wel eens mis met zijn timing. Wellicht moet hij één van de twee kiezen: óf gitaar, óf zang. Wellicht ook niet, plezier gaat boven alles. Hoe het ook zij, het groovet als een tiet.
Naar Novena wordt halsreikend uitgekeken. De line-up bestaat (op de nieuwe zangeres na) louter uit oud-gedienden van het festival, als ik dat zo mag noemen. En dat mag ik, dus ik doe het. Je zal maar debuteren op UK Techfest, en zo kan het verkeren dat de nieuwe zangeres, die grote schoenen te vullen heeft, ietwat onwennig aan het optreden begint. Zodra de strot opengaat, weten we allen dat het goed zit. Als de tengere dame dan ook nog over goede grunts blijkt te beschikken, is het aan. Door omstandigheden moet de band helaas een nummer schrappen, maar gegeven de populariteit had deze band makkelijk hoger op de bill kunnen staan.
Van de opgewekte prog metal van Novena komen we met Godsticks wel in een geheel andere sfeer terecht. De muziek die het midden houdt tussen ouwelullenrock en progressive metal is wat laag in de energie en ik hou het dan ook gauw voor gezien.
Project Mishram is een graag geziene gast van het festival. De Indiase band voert traditionele Indiase instrumenten en dito muziek ten tonele om die te mengen met prog metal. Prog, dat is het themaatje van de dag van vandaag. En van de publiekslievelingen. De zaal is vol en blijft vol.
Bij het betreden van de fotopit wordt ik door de security gewaarschuwd dat de band nogal 'rowdy' zou zijn. Niets is minder waar. Black Orchid Empire is stevig in de stoner geworteld. Er heerst een erg ontspannen sfeer en het is vooral de sterke samenzang die opvalt. Prima optreden om even bij tot rust te komen.
Want No Consequence gaat weer hard. Melodieus hard, maar hard. Harder dan tevoren ook, of is het gewoon het zaalgeluid. Opvallend zijn de nieuwe zangtechnieken. Ik heb de band toch al aardig wat keren gezien, maar om de een of andere reden valt het kwartje vandaag wél. Great job, guys!
Dat dat tot gevolg heeft dat Ohhms het vervolgens met wat minder publiek moet doen, tsja, dat heb je nou eenmaal op een festival zonder bandclashes, maar waar (op de headliners van het hoofdpodium na) alles back-to-back geprogrammeerd staat. De bassist trekt er zich niks van aan. Sterker nog, hij trekt zijn shirt uit. De zanger lijkt in trance te zijn en komt vooral semiclean sterk uit te hoek. Het geheel is overtuigend en samenhangend.
Dan is het tijd voor Martyr Defiled, dat ik vooral als sloopband ken. De band lijkt echter niet helemaal in topconditie. Hebben ze ook een tijdelijke gitarist? Het zal de coronapauze zijn geweest. Het blijft een potje lompe metal voor gevorderden. De drank vloeit overal intussen rijkelijk en iedereen heeft het naar zijn zin. Overal gelukkige gezichten. Vriendschappen worden aangehaald en gesmeed. Techfest is Bestfest.
Party Cannon pakt de draad dan ook goed op met een potje slamdeath met zelfspot. De band gooit als eerst strandballen het publiek in en iedereen is weer even kleuter. Hoewel er totaal geen beleving bij de band is, is het een feestje in de zaal. In de pit worden allerlei jolige capriolen uitgehaald met als hoogtepunt dat men zich gaat opdrukken.
Hoewel er ongetwijfeld gepoogd wordt om naast de boze-mannenmetal wat andere muziek neer te zetten, wordt met Inme wat mij betreft de plank een beetje misgeslagen. Ten opzichte van de andere bands is dit welhaast popmuziek, al kan de zanger zich dan wel met de besten van het festival meten. Dat dan weer wel.
Pupil Slicer verdient de plek op de bill alleen al om de bandnaam. Hoewel de band enigszins gehyped is, is er weinig publiek. Ik keek hier zelf ook erg naar uit, maar ook bij mij valt het kwartje niet. Opvallend is ook de outfit. In positieve zin, in dit geval, want wit werd zelden zo strak gerockt als door de frontvrouw, die tevens de gitaar ter hand heeft. Aan haar energie en inzet heeft het in ieder geval niet gelegen.
Het Franse Novelists is de voorlaatste band van het hoofdprogramma van het festival. Helaas moeten we constateren dat de heren hun show weinig geïnspireerd ten gehore brengen. Het geheel is echter wel strak en professioneel. De zelf meegebrachte lampen en de shitload aan rook zorgen ook visueel voor een prima inkleuring.
Dan is het aan het Ierse God Is An Astronaut op het festival af te sluiten en het publiek de nacht in te sturen. Het instrumentale gezelschap heeft de rookmachine nog een tandje harder gezet, maar de post-rock is wellicht niet het beste idee om een hard techmetalfestival mee af te sluiten. De zaal is verdacht leeg.
En zo komt er een einde aan de 2022-editie van UK Techfest. Het prachtige weerzien met vrienden en bekenden als ook de nieuw gemaakte vriendschappen, maken dat dit relatief kleine festival toch echt een familiesfeer ademt. Wie nog niet kapot is, kan zich uitleven op de afterparty waar Milk & Two Shuggahs Meshuggah-covers ten gehore brengt. Geheel in stijl voorziet het publiek in entertainment door de macarena daarbij op te voeren. Een prachtige afsluiter van een te gek festival. Techfest is Bestfest. Tot volgend jaar.
