Bij metalcoreband Where Oceans Burn begint de drummer in zijn eentje. Daarop volgt een typisch Textures-riffje. Dat horen we niet elke dag. Visueel zijn er ook bijzonderheden te melden. Zo loopt de zanger in het bekende Jesus is a cunt-shirt (Cradle Of Filth), maar staat Boris Johnson daar nou op de voorkant? Verder lijkt de band de netkousentrend bij de dames op het festival te hebben omarmd. Maar goed, dit en dat... Er valt nog terrein te winnen op het gebied van performance. De zanger weet wel hoe hij een show neer moet zetten, maar bij de rest is er wat dat betreft nog werk aan de winkel.
He Knows is de eerste band die zich nog in de hoogtijdagen van djent bevindt en klinkt daarom wel enigszins outdated intussen. Opvallend is de uitdossing van de zanger, die in zwarte Indiase kledij optreedt, althans, daar lijkt het voor mij op. Ook hier is de stage performance niet je van het.
Na de bandnaam vier keer verkeerd te hebben geschreven (waar moet die h in godsnaam staan?), lukt het me dan toch om aan de review van Krysthla. Na het intro waarin de zanger met een fles Jameson op het podium verschijnt, wordt het ons duidelijk dat deze band een veel klassiekere aanpak heeft. Dat wordt dan ook weerspiegeld in de gemiddelde leeftijd van de band. Die ligt ettelijke decennia hoger dan het gemiddelde op dit festival. Ook hier is het geluid om te janken. Zo staat de snare bijvoorbeeld veel te hard.
Axiom is een instrumentaal drietal en doet denken aan acts als Plini en Toska, maar is wat meer op blues geënt. Als de band het scheurpedaal opentrekt, komt de muziek het best tot zijn recht. De cleanere stukken vormen er een mooi contrast mee. Verder valt op hoe goed er nagedacht is over de sound. Het volume had dan ook een flink stuk omlaag gekund. De band geniet van zichzelf en van het publiek. Een erg welkome en verfrissende afwisseling.
The Five Hundred heb ik twee keer eerder aan het werk gezien, beide keren ook op Techfest, waarvan de eerste keer in 2016. Het is altijd tof om te zien dat een band groeit. De heren komen een heel professioneel over. Helaas is dat ook gepaard gegaan met een wat verminderde passie, maar daar kan aan gewerkt worden. Het geluid staat voor de verandering erg strak, hoewel er wel wat veel trigger doorklinkt.
In de aanloop naar de show werden de bezoekers via social media opgeroepen om "there's nothing I can do to save you" tegen de zanger te zeggen en aan zijn snor te voelen. Dat zou dan een slok drank opleveren. Zo gezegd zo gedaan natuurlijk. Het is bij Wings Denied diezelfde besnorde zanger die de aandacht trekt. De rest van de band is vooral druk met het spelen van hun partijen. Hij bedient zich vaak van cleane zang en dat is een verademing. Vooral omdat de beste man zich prima van deze taak kwijt. Hij is veel op de barriers te vinden en zoekt écht het contact met het publiek. Het is "970 days since we played a show", vertelt hij. Ja, het is allemaal fucking lang geleden, en we staan er weer. Hij perst er ook nog een crowdsurf uit.
Het Duitse The Hirsch Effekt kan zich buigen op goed geluid. Zowaar! Zou je haast zeggen. Daarbij komt de strakke lichtshow die de krachtige sound van het drietal extra power geeft. Mocht u de band nog niet gezien hebben en u houdt wel van wat complexe rock/metal met een flinke dosis Dillinger, dan is dit wel echt een aanrader.
Blind Summit is één van de weinige bands met een vrouw aan het front. De beste dame kan behoorlijk goed zingen. Haar stemkleur doet denken aan Anneke van Giersbergen. Als The Gathering tech zou maken, zou het zo klinken.
Hoewel de buitenlandse bands traditioneel in de minderheid zijn op UK Techfest, valt de balans dit jaar wel erg extreem uit. Des te opvallender is het dan ook dat Mexico op de landenlijst staat middels Anima Tempo. Helaas kan de band niet op veel bijval rekenen. Het is aanmerkelijk rustig in de zaal. Dat deert de band niet. De heren hebben de tijd van hun leven met hun melodische interpretatie van tech metal en het publiek dat er wél is, reageert erg enthousiast op de overigens erg professionele performance. Dat het geluid nog steeds veel te hard staat is haast niet noemenswaardig meer.
In de aanloop naar het optreden van Monasteries heerst er enige discussie over waar de klemtoon precies ligt. Bij navraag achteraf blijkt de band zich zelf niet eens bewust te zijn van de eigen verschillen onderling aangaande de uitspraak. Hilariteit! Het is echter wel de eerste band die het geluid enigszins op orde heeft. De zanger, met tatoeages in het gelaat, leunt met zijn lijnen vooral op de drums. Het zorgt voor een samenhangend geheel want de rest van de band doet niet veel anders. Opvallend is het grote aantal filmende telefoontjes in de lucht. Dat zien we op dit festival doorgaans niet zo veel.
Het vijftal van The City Is Ours is een geoliede machine uit Londen die weet hoe je een catchy song moet schrijven. Hoewel de cleane vocalen van de gitarist niet de beste van de wereld zijn, zijn ze ruimschoots voldoende om op te drijven. Of te bouncen, voor wie daar zin in heeft, want daar leent de muziek zich uitermate goed voor. En zowaar, ook hier is het geluid goed op orde.
Vexed doet wat Hacktivist nalaat. Interessante, pakkende composities schrijven. De zangeres(!) zingt de heren er met gemak uit en kan dan ook nog goed grunten. Ik zou deze band toch vele malen hoger inschatten dan Hacktivist, maar zoals u weet, over smaak valt niet te fisten.
Vulvodynia is de eerste headliner van het hoofdpodium vandaag. Vulvodynia is een chronische pijn en/of branderig gevoel van de vulva en met die kennis op zak kunt u het genre wel gokken, lijkt me zo. Yup, dit Zuid-Afrikaanse gezelschap maakt brutal death metal. Drie gitaristen is wellicht wat veel, maar het is een erg strakke boel en groovet goed. Het watermeloenpakje van de gitarist zal toch een verloren weddenschap zijn, mag ik hopen. Het valt wat raar op, maar misschien zit het gewoon lekker.
De band waar ik met speels gemak het meest naar uitkijk, is het Duitse The Ocean. Dat heeft ertoe geleid dat de aantekeningen het onderspit gedolven hebben en de herinneringen mistig. Zoals u op de foto's hieronder wel kunt zien, zijn mijn herinneringen niet het enige wat mistig is. Het geluid staat kneiterhard, maar (voor Techfest-begrippen) steengoed. Dat dit het slechtste geluid is dat ik ooit bij de band gehoord heb, zegt genoeg. Dat neemt niet weg dat de band de zaal weet te bezweren. De kenner zingt en blèrt mee, de niet-kenner is verbluft. Zelfs een verstokte ontkenner naast me moest toch bekennen dat dit erg vet was. Zelfs met een (nog steeds) zittende zanger wegens twee(!) gebroken benen is dit een adembenemend optreden. Maar ik zal u verder niet vermoeien met mijn totaal bevooroordeelde adoraties. U had erbij moeten zijn.
