Zaterdag

Het KNMI heeft code geel afgegeven voor harde windstoten. Het goede nieuws is dat Into The Grave niet afgelast hoeft te worden en dat alle optredens gewoon doorgaan. Slecht nieuws is er vooral voor handtekeningjagers en muziekverzamelaars. Alle kraampjes op de metalmarket zijn uit voorzorg afgebroken, meerdere tenten zijn weggehaald en de door ons georganiseerde signeersessies gaan niet door. De signeertent is ’s nachts zelfs weggewaaid en kapotgegaan. Niks aan te doen natuurlijk, maar er is nu wel net wat minder te doen op het terrein.

Vandaag is er geen enkele hardcoreband te vinden op de Hardcore Stage, die dan ook een andere naam heeft gekregen: Loud Noise Stage. De hele dag komt er van alles voorbij, om te beginnen de funky hardrock van het Amerikaanse Crobot. De band begint met veel enthousiasme aan de set, ondanks dat de meeste mensen nog moeten aanwaaien. De excentrieke frontman Brandon Yeagley is gezegend met een gouden strot en is bovendien een ware entertainer. Waar de rest van de bandlanden zichzelf een stonerlook hebben aangemeten, lijkt Yeagley met zijn glitterpak meer op iemand uit een showballet. De aanwezigen met een brakke kop zullen vast moeite hebben met de beweeglijke Yeagley. Het hoogtepunt van zijn acrobatenkunsten is zijn sprong op de nek van gitarist Chris Bishop. De set bestaat uit fijne hardrocksongs, met het gevarieerde Necromancer als uitschieter. Een prima opener van de dag. (René)

Vrijdag heeft melodieuze death metal de boventoon gevoerd op het hoofdpodium, dus nu is het de buurt aan pure death metal. Laat dat maar over aan God Dethroned, dat de ondankbare taak heeft om het hoofdpodium te openen. De Nederlandse band trekt al aardig wat bekijks zo vroeg in de middag. Bovendien komt er vroeg in het optreden al wat beweging in het publiek vlakbij het podium, maar wel na enig aandringen van bassist Jeroen Pomper. Uiteraard ontstaat er een pit, maar er komt ook een heuse polonaise voorbij. Daarnaast worden de eerste crowdsurfers gespot, onder wie een klein jochie die ongetwijfeld de tijd van zijn leven heeft. Frontman en gitarist Henri Sattler ziet het goedkeurend aan. De gevarieerde set met nummers als The World Ablaze en afsluiter Nihilism heeft het gewenste effect. No Man's Land wordt opgedragen aan de veel te jong overleden Thomas Wouters (Bodyfarm). Naar aanleiding van dit optreden had God Dethroned best wat hoger op de bill mogen staan. En wellicht had de band ook beter gepast op het kleinere podium. (René)

Het Japanse Crystal Lake bewijst dat zaterdag in het teken staat van variatie op het tweede podium. Deze metalcoreformatie klinkt totaal anders dan wat tot dan toe voorbij is gekomen. Voor velen zal het de eerste kennismaking zijn met Crystal Lake. De band staat vol overgave te spelen. Het is vooral gitarist Yudai Miyamoto die er zin in heeft. Hij staat met een brede glimlach te genieten. De nummers van de band hebben een avontuurlijk karakter en zijn bij vlagen behoorlijk druk. Een gedeelte van het publiek ondergaat het gelaten, maar er zijn ook duidelijk toeschouwers die staan te genieten. De composities gaan alle kanten op en missen soms richting. De laatste track The Fire Inside is daarop de uitzondering en daarom een welkome afwisseling. Hilarisch is het moment waarop de frontman oproept om een wall of death uit te voeren. Velen gaan klaar staan, maar omdat de frontman niet aangeeft wanneer iedereen op elkaar af moet stormen, is het ultieme moment al voorbij. Gelukkig is er alsnog iemand die in het midden zich een betere organisator dan de frontman toont en de wall of death keurig laat uitvoeren. Een intens optreden van een zeer gemotiveerde band die niet voor iedereen is weggelegd. (René)

Het gaat goed met de populariteit van het Finse Battle Beast. Onlangs bracht de formatie alweer zijn vijfde album uit (No More Hollywood Endings) en deze werd goed ontvangen. Ook op festivals is de band onder leiding van zangeres Noora Louhimo tegenwoordig een graag geziene gast. De bombastische en vrolijke power metal weet bijna altijd de mensen aan het dansen te krijgen en dat doet het vandaag ook. Er wordt gestart met Unbroken en de groep komt enthousiast voor de dag. Louhimo valt op vanwege haar flitsende outfit en de duivelshoorns die ze draagt. Haar rauwe stem klinkt goed en ze weet het publiek met gemak te bespelen. Wat wel opvalt, is dat het optreden vooral op haar leunt. De andere bandleden zijn veel anoniemer en staan allen in haar schaduw. Het is dan ook jammer dat er veel aandacht uitgaat naar het outfit van Louhimo, maar niet naar de anderen. Helaas staat het geluid ook niet heel erg goed afgesteld in het begin. Dat zorgt dat de muziek nog wat flets overkomt de eerste nummers. Naarmate het optreden vordert, wordt dit echter beter en is het genieten van nummers als Bastard Son Of Odin (met een erg fijne gitaarsolo), King For A Day en afsluiter Beyond The Burning Sky. Het optreden is degelijk, maar Battle Beast heeft wel eens sterkere optredens gegeven. Vandaag kwam het allemaal niet bijzonder krachtig over. Een grote groep fans voorin denkt er echter anders over en bouwt een gezellig feest, maar het is ook duidelijk te merken dat een groot deel van de toeschouwers niet warmloopt voor de Abba-achtige power metal van Battle Beast. (Marcel)

Vorig jaar speelde Alien Weaponry nog op de afterparty van Into The Grave en nu mag de Nieuw-Zeelandse band alweer terugkomen voor een plek op het tweede podium. Vorige maand maakten de drie jonge muzikanten indruk op Dynamo Metal Fest. Voor een introductie van de Nieuw-Zeelanders verwijs ik jullie dan ook graag naar de recensie van dat festival. Het is voor het eerst dat het écht druk is voor het kleine podium. Het plein is op een gegeven moment vol, waardoor mensen de toegang wordt geweigerd. Ze hebben wat gemist, want wat een knallende set geeft dit jonge drietal! De groovy thrash metal komt hard aan, de muzikanten geven een uiterst professioneel optreden en het geluid is top. De songs zijn muzikaal simpel van opzet en zijn daardoor niet altijd even boeiend. De Nieuw-Zeelandse invloeden en teksten zorgen wel voor een unieke insteek. Bovendien zijn de simpele gitaarriffs uiterst effectief. Het optreden is er eentje voor de boeken. Een kleine kans dat we Alien Weaponry opnieuw gaan aantreffen op zo’n klein podium, want die gasten staan over een paar jaar gewoon op het hoofdpodium. Wat mij betreft mogen ze alvast gaan fantaseren over de uitbreiding van hun show. Hoe tof zou het zijn als de band een groep acteurs de traditionele haka-dans laten doen in plaats van alleen de drummer? (René)

Hogere wiskunde met TesseracT op het hoofdpodium. Vond je de andere bands strak spelen, dan moet je hier eens naar gaan luisteren. Frontman Daniel Tompkins accentueert op karakteristieke wijze de offbeatnotes en bastonen. Vroeg in de set komt hij bij het hek staan, dichtbij de fans. De andere leden beperken zich tot het goed uitvoeren van de songs en zijn niet zo beweeglijk. Hoewel niet iedereen wat kan met de relatief statische show van de Engelse formatie en de mix van djent progpop/metal, is er veel ontzag en waardering voor de technische uitvoering. Daniel is duidelijk de blikvanger en toont veel beleving. Het is knap hoe de bandleden in de technisch gecompliceerde tracks toch memorabele ideeën verwerken. Er is zowel aandacht voor recent werk uit de discografie als oude(re) krakers, zodat zowel de fans van het oude als het nieuwe werk tevreden zijn. TesseracT imponeert op techniek. (Jeffrey)

Het kleine podium is eigenlijk té klein voor Jinjer. Een kwartier voorafgaand aan het adrenalineverhogende optreden is het er al druk en sommigen mogen daarna niet door de toegangspoorten. Dat levert mensen op die hangend aan de hekken en vanaf het grasveld buiten het festivalterrein (waar eerst het podium zou komen) de show van de Oekraïners volgen. Jinjer staat op het punt van doorbreken en vandaag blijkt nog maar eens waarom. Zelfs als Tatiana Shmailyuk "mass destruction" zingt, klinkt ze verleidelijk. Met haar moves en uitstraling windt ze velen om haar vingers. Zij is de magneet die het succes van deze band belichaamt. Maar het is niet alleen uiterlijk vertoon. Ze kan ook nog eens uitstekend en veelzijdig zingen. Van zuiver clean tot overtuigende grunts en screams, van zwoel tot agressief. Dat sommige teksten zeer persoonlijk zijn en haar aan het hart gaan, blijkt uit "From the ashes of my roots, the new me will rise to live again", wat ze fel en vol overgave brengt. Haar zang is doorgaans goed te horen, maar de instrumentatie staat niet prettig in de mix. Het basgeluid staat wat te hard ten opzichte van de gitaarpartijen. Zodoende kun je overigens wel horen dat het basspel een belangrijke factor is in de moderne metal van de Oost-Europeanen. De grote hits zijn vandaag wederom de uitschieters. Het toegankelijke Who’s Gonna Be The One zorgt voor veel beweging en het prachtig uitgevoerde Pisces voor veel bewondering. I Speak Astronomy en Perennial zijn de andere twee highlights. Ondanks dat er nog voldoende groei in de show zit (tussen de nummers door is er in tegenstelling tot eerdere shows opvallend weinig interactie) en de geluidsman nog wat beter zijn best moet doen, zet Jinjer een goed optreden neer waar velen tevreden op terugkijken. Zonder meer een grote naam voor de toekomst. (Jeffrey)

Queensrÿche wordt aangekondigd als een echte legende. En dat terwijl de Amerikaanse progressieve metalband tegenwoordig nog maar uit twee originele leden bestaat. Dat neemt niet weg dat Queensrÿche nog altijd een band is om rekening mee te houden. Zanger Todd La Torre is met open armen ontvangen als vervanger van oudgediende Geoff Tate. Vandaag zingt hij dan ook weer de sterren van de hemel. Het optreden komt echter stroef op gang als er wordt geopend met het nieuwe Blood Of The Levant. Ook oudje I Am I wordt koeltjes ontvangen. De sfeer zit er pas goed in vanaf Operation Mindcrime. Vervolgens komen de rest van optreden alleen maar bekende nummers voorbij, zoals Empire, Queen Of The Reiche en het fenomenale Take Hold Of The Flame. Geen minder bekende nummers en ook niks van de drie albums die gemaakt zijn met La Torre. Zo hoort het publiek het graag. De band werkt vakkundig het optreden af, haast op het routineuze af. Daarom valt het allemaal toch wat tegen, hoe goed de set ook wordt gespeeld. Het dieptepunt is het vroegtijdige einde van het optreden. Als de bandleden hun buiging maken, staan er nog acht minuten op de klok. Wie meer wil zien van Queensrÿche, zal op 3 december naar het Zwolse Hedon moeten gaan. Wellicht komt de band beter tot zijn recht in een zaal dan op een groot podium. (René)

Op het kleine podium zijn meerdere bands voor de festivalgangers een positieve ontdekking. Zo ontdekken velen vandaag de mix van metal, electronica en Neue Deutsche Härte van Ost+Front, al kan de één er wat mee en de ander niet. De eerste paar nummers kijkt iedereen nog de kat uit de boom. Het is even wennen aan de vier als slachthuismedewerkers verklede bandleden. Dat is niet het enige showelement, want al tijdens het tweede nummer (Fiesta De Sexo) komt iemand met een Mexicaanse hoed het podium op en later gaat er iemand bij het publiek langs met een blaaskatheter. De nummers zijn tijdens de eerste keer beluisteren al mee te zingen. De uptemposongs doen het vandaag het beste. 10 Jahre Ost+Front breekt de ban en krijgt er beweging in bij het publiek. Freundschaft, Heavy Metal en Mensch zijn de hoogtepunten van een vermakelijke set. Tijdens het laatste nummer gaan er veel zwarte ballonnen de lucht in, die door de harde wind waarschijnlijk op Ameland zijn terug te vinden. Aan het einde van het optreden buigen de bandleden één voor één en nemen ze het hartelijke applaus dankbaar in ontvangst. (Jeffrey)

Testament op een Nederlands festival… als dat maar goed gaat! De laatste optredens op Dokk’em Open Air en Dynamo Metal Fest liepen in de soep door technische problemen. Gelukkig gaat het vandaag goed en maken de Amerikaanse thrashers het uur vol. De prijs die het publiek daarvoor moet betalen, is een ietwat rommelig geluid en het zachte gitaargeluid van Alex Skolnick. Maar Testament heeft er ontzettend veel zin in, waardoor de kleine gebreken nauwelijks opvallen. Zanger Chuck Billy is in een opperbeste stemming en ook de rest van de band speelt bevlogen. De laatste jaren staan er met Bleeding Crown, Low en N.R.I. enkele vette songs op de setlist die afwijken van een typisch Testament-optreden. Pas in de tweede helft van de speeltijd worden de klassiekers zoals Practice What Your Preach en Disciples Of The Watch van stal gehaald. Het hele publiek reageert uitzinnig, behalve op de razendsnelle afsluiter The Formation Of Damnation. Hoezeer Testament hier ook een klassieker van probeert te maken, het nummer uit 2008 blijkt toch té nieuw te zijn voor iedereen. Desondanks geeft Testament een van de beste optredens van de dag. (René)

Naast Jinjer is ook Lacuna Coil zo’n naam die je op het hoofdpodium verwacht en niet op de Loud Noise Stage. Ondanks dat het voor sommigen lastig is om de show te volgen vanwege de drukte, ontstaat er een optreden dat zowel groots als intiem is. Cristina Scabbia is uitstekend bij stem en zoals altijd is ze hartelijk en oprecht dankbaar dat er veel mensen komen kijken naar de Italiaanse metalband. Terwijl de heren uniform in het zwart gekleed zijn, springt zij eruit met haar rode outfit. Het kwintet heeft slechts drie kwartier ("I know, it sucks") om een selectie songs uit de aanzienlijke discografie ten gehore te brengen. Dat zorgt voor een greatest hits-setlist, waarop de enige verrassing het nieuwe Layers Of Time is. Als we op dat nummer afgaan, hoeven we op het op 11 oktober te verschijnen album Black Anima geen verrassingen te verwachten. Trip The Darkness en de Depeche Mode-cover Enjoy The Silence, die door velen meegezongen worden, zijn uiteraard de hoogtepunten die het meeste bijval genereren. Voorafgaand aan het afsluitende anthem Nothing Stands In Our Way drukt Cristina iedereen op het hart dat je nergens bang voor moet zijn ("we fear nothing"), je in jezelf moet geloven, ongeacht wat anderen van je zeggen. Een mooie afsluiter van een heel goed optreden. (Jeffrey)

Hogere wiskunde, deel 2. De lat is hoog gelegd door TesseracT, maar Meshuggah springt daar nog eens overheen. Met gemak, zo lijkt het, want gitarist Per Nilsson staat soms met de ogen dicht te spelen. In tegenstelling tot TesseracT komt de lichtshow van Meshuggah veel beter tot zijn recht omdat het later op de dag is. Een muur lampen flitst mee met de precisie waarmee de heren spelen. Het geluid staat zeer goed afgesteld, aan het einde van het optreden zelfs perfect. Rational Gaze mag dan een vroeg hoogtepunt zijn die veel beweging veroorzaakt, eigenlijk is elke track een hoogtepunt op zich. De show is zeer strak opgebouwd en door de jaren heen geperfectioneerd, al halen meerdere pauzes de vaart uit de set. Veel positiewisselingen zijn er niet, en daarom is het wel vermakelijk om Nilsson aan één van zijn collega's te zien vragen: "Moet ik nou bij het volgende nummer daar staan?" Bleed is de favoriet, maar met het afsluitende Demiurge stijgt Meshuggah boven zich uit. Wat een power, wat een vette riffs, wat een superstrakke uitvoering. Uitmuntend! (Jeffrey)

Wie Sacred Reich wil zien, moet er vroeg bij zijn. Een half uur voor aanvang stroomt het plein vol en een kwartier later kan er niemand meer bij. En dan moeten de bandleden nog aantreden! Thrash metal doet het sowieso altijd goed op Into The Grave, dus waarom staat Sacred Reich niet op het hoofdpodium? De gelukkigen die erbij zijn, worden getrakteerd op een van de beste optredens van het weekend. De Amerikanen trappen af met The American Way en het hek is van de dam. De band heeft een verjongingskeur ondergaan met het aantrekken van de 22-jarige Joey Radziwill. "Hij is jonger dan mijn sokken", aldus bassist en bandleider Phil Rind. Daarnaast is drummer Dave McClain na 23 jaar terug bij de band en dat is de muzikaliteit van het viertal zeer ten goede gekomen. Hier staat een herboren band te spelen met muzikanten die uitstekend op elkaar zijn ingespeeld.

Na de eerste set klassiekers horen we woorden die je nooit zou verwachten op een Sacred Reich-concert: "We hebben een nieuw album gemaakt!". Rind vraagt het publiek of ze nieuwe nummers willen horen en krijgt een volmondig ja te horen. Van het aankomende Awakening komen vier nummers voorbij, waaronder het felle titelnummer en het melodieuze Salvation. Ze worden allemaal bijzonder goed ontvangen. Rind is opgewekt als altijd en laat het publiek uit zijn hand eten. Meerdere keren benadrukt hij hoe vereerd de bandleden zijn dat ze de wereld mogen rondreizen om op te treden. Dat hoeft hij wat mij betreft niet zo vaak te zeggen, maar sympathiek is het wel. Het succesvolle optreden wordt afgesloten met een spetterende uitvoering van Surf Nicaragua. Het is meteen het laatste nummer ooit op deze plek tijdens Into The Grave. De organisatie moet namelijk alweer op zoek naar een andere locatie voor het tweede podium, want op de huidige plek komen appartementen. (René)

De grote hoofdact van de zaterdag is het Duitse Powerwolf. De weerwolvenzang van de powermetalformatie zorgt voor enige discussie onder de metalfans. Waarbij de één walgt van de vrolijke tonen, beleeft de ander juist enorm veel plezier aan de aanstekelijke metal. Het valt hierbij vooral op dat de jongere generatie massaal de Duitse power metal heeft omarmd. Vandaag laat Powerwolf zien en horen dat het met gemak de headlinerpositie kan vervullen, en sterker nog, dat het met recht op deze positie staat. Met een wervelende show krijgt het vijftal het publiek met gemak aan het meezingen. Tot ver in het centrum zijn de luidkeels meegezongen woohohwows te horen. Met een indrukwekkende podiumaankleding lijkt er gekeken te zijn naar Iron Maiden. Daarnaast hebben de heren zelf ook veel vlammende verrassingen in petto tijdens de show. Met Fire And Forgive wordt er succesvol geopend. Het geluid staat goed en al snel is Leeuwarden aan het meezingen. Als even later zanger Attila Dorn met twee vlammenwerpers op het podium komt, wordt het duidelijk dat Powerwolf vandaag niets aan het toeval overlaat.

De band staat enthousiast te spelen en het is indrukwekkend wat voor transformatie de band live heeft doorgemaakt. Overal is aan gedacht en elke keer gebeurt er wel iets. Het is vooral toetsenist Falk Maria Schlegel die hierbij een grote rol speelt. Als hij maar even niets te doen heeft op zijn keyboard is hij ergens op het podium te vinden om het publiek op te zwepen of is er een onderonsje met Atilla. De frontman is vandaag goed bij stem en steelt zelf ook de show. Regelmatig zoekt hij interactie met het publiek en weet hij de fans mee te laten zingen en al zijn commando's op te laten volgen. Tijdens Incence & Iron wordt er zo veel en hard gesprongen dat de vloer boven de parkeergarage meedeint. Tracks als Amen & Attack, Demons Are A Girls Best Friend en Blessed & Possessed gaan erin als zoete koek. Daarnaast weet de band ook te overtuigen met de ballad Where The Wild Wolves Have Gone. Ook visueel is hier weer veel te beleven wanneer Schlegel op een brandende piano speelt. Powerwolf heeft ook een Nederlander in huis met drummer Roel van Helden. Zijn Nederlandse lessen aan de zanger werpen zijn vruchten af, zeker als de vocalist met opmerkingen komt als "Beter een kleine die steigert, dan een grote die weigert". Met een slotblok van Resurection By Erection, Sacrified With Dynamite, Werewolves Of Armenia en We Drink Your Blood sluiten de heren af. Maar als het aan het publiek lag, dan had Powerwolf gerust nog even door mogen zingen. Het zorgt er in ieder geval voor dat Powerwolf absoluut tot één van de hoogtepunten van de dag hoort. (Marcel)