Omdat ik tijdens Transport League en Mortuary I.O.D. nog niet binnen was en Testament niet komt opdagen begint Wâldrock 2004 voor mij met Finntroll. Deze band is zo'n beetje de incarnatie van de ultieme feestband en ook vandaag krijgen de Trollen moeiteloos de voetjes van de vloer. Wat wil je ook, met knallers als "Fiskarens Fiende" en "Släget Vid Blodsalv" in je achterzak? Dat de band nog niet zolang geleden door een diep en treurig dal ging is aan niets te merken, vooral vocalist Wilska (de nieuwe Messiah Marcolin?) en toetsenist Trollhorn zijn erg op dreef. De laatste laat zijn trol-zijn nog even opspelen wanneer hij tijdens een solo de toetsen bewerkt met een knots. Het publiek vindt het zelfs op dit moment van de dag al helemaal geweldig en dit optreden kan na de verplichte afsluiter "Jaktens Tid" dan ook als één van de betere optredens van 2004 de boeken in. (Rascul)

Moonspell op een festival, ik moet toegeven dat ik er zo m'n bedenkingen over had. Volledig onterecht, gelukkig. De Portugezen spelen enthousiast en energiek, en het publiek is dan ook aardig onder de indruk. Zanger Fernando Ribeiro toont zich een uitstekend frontman en is goed bij stem. Opvallend is dat er bijna geen rustige nummers gespeeld wordt en Moonspell komt vandaag een stuk harder en agressiever over dan op cd. Oude krakers als "Alma Mater" en "Vampiria" kunnen rekenen op een enthousiaste ontvangst van het publiek. Moonspell blijkt vandaag bovenal een echte festivalband. (Patrick)

Fear Factory maakte onlangs zijn comeback door middel van de sterke, nieuwe cd Archetype, en vandaag staat men in Bergum op de planken om dit nieuwe wapenfeit te promoten. Dat Dino Cazares tegenwoordig niet meer in de line-up zit doet totaal geen afbreuk aan het optreden, want de band speelt een machtige set. Het is duidelijk aan Burton C Bell, Christiaan Olde Wolbers, Raymond Herrera en nieuwe bassist Byron Stroud (oa SYL en Zimmershole) te zien dat de huidige Fear Factory een stuk meer ontspannen is dan de oude, want de band beukt er vrolijk op los. Zowel oud materiaal (Martyr) als nieuw werk (Slave Labor) worden zeer goed ontvangen, en als dit dé Fear Factory zonder Dino is zeg ik: opgeruimd staat netjes! (Rascul)

Aangezien ik van Fear Factory weinig heb kunnen volgen vanwege een combinatie van harde wind en een slechte positie ten opzichte van het podium, ben ik ruim op tijd voor het optreden van Exodus. De legendarische Bay Area thrashband is dankzij het uitstekende "Tempo of the Damned" helemaal terug van weggeweest en als je de band recentelijk live gezien heb, weet je dat deze oude kerels de meeste hedendaagse bands volledig van het podium spelen. Ook Wâldrock wordt vandaag volledig verpletterd. De energie, de vette sound en de podiumpresentatie van Steve Souza in het bijzonder doen me de afwezigheid van Testament even helemaal vergeten. Jonge pseudo-goths en oude metalheads gaan samen uit hun dak op een vette pot thrash, en ik vind het dan ook zeer spijtig om de tent voortijdig te moeten verlaten. (Patrick)

Maar ik zal hoe dan ook elke minuut van Monster Magnet meepikken. Een band die ik nou toch echt nodig eens moest zien en waar ik vandaag dan ook het meest naar uitkijk. Het optreden is geen teleurstelling. Dat de nadruk volledig op de meer recente pakkende rocknummers ligt was te verwachten, al was het wel aardig geweest als de band tenminste één psychedelisch zwaargewicht ten gehore had gebracht. Het vrij kleine publiek lijkt echter uitstekend uit de voeten te kunnen met de aanstekelijke rock van Monster Magnet, getuige de warme ontvangst van 'hits' als "Negasonic Teenage Warhead", "Supercruel" en "Unbroken (Hotel Baby)". Rock 'n Roll instituut Dave Wyndorff doet uiteraard weer z'n uiterste best om het maximale eruit te halen, totaal ongeremd door het aanzien van waarschijnlijk het kleinste publiek dat de band in jaren vermaakt heeft. Misschien niet de populairste band vandaag, maar Monster Magnet verdiende wat mij betreft vandaag een gedeelde eerste plaats met My Dying Bride. (Patrick)

Eén van de bands waar ik het meest naar uitkeek op Wâldrock was Cannibal Corpse. De band mag dan al jaren op herhalingstoer zijn, een uurtje beukwerk van deze Amerikanen is nog steeds een aanslag op je gezondheid. Het optreden begint aanvankelijk wat stroef, en de gebruikelijke megapit ontbreekt eigenlijk constant, maar zodra de band Fucked With A Knife inzet komt zelfs de meest ingeslapen, verzadigde Wâldrocker wel los, en ontstaat er toch nog zoiets als een pit, of een pûûûûût volgens brulboei Corpsegrinder. Diezelfde Corpsegrinder weet het publiek te bespelen alsof ze aan touwtjes hangen, zodat tijdens de eeuwige afsluiters Skull Full Of Maggots en Hammer Smashed Face het dak er nog even flink afgaat. Nee, deze band hoort nog niet bij het oud vuil. (Rascul)

Voor Within Temptation hoef je me niet wakker te maken. Nee, laat me alsjeblieft liggen want ik ga als een doorgedraaide slager tekeer als je me wekt met het gejengel van Sharon den Adel. De laatste keer dat ik de band zag was op Wâldrock 2002, toen Within Temptation het voorlopige toppunt van populariteit ervoer. Terwijl de vreselijke gothicvarkens naar voren lopen zoek ik een rustig plekje op om even m'n nagels te knippen en de textuur van een half opgekauwd frietje te bestuderen. (Patrick)

Nee, doe mij dan maar een flinke portie Hatebreed! Als de enige hardcoreband op Wâldrock dit jaar is het aan het boze viertal uit New Haven om de meest heftige pit van het festival te creëren. Ik moet toegeven dat ik nog geen album van deze kerels in de kast heb staan, maar daar gaat na vandaag zeker verandering in komen. De agressie, de broederschap, de haat… Al het goede van hardcore komt vandaag tot uiting in Hatebreed. Het publiek gaat helemaal plat voor deze band en de pit is er ook naar. Vanwege mijn onwetendheid de grootste verrassing van Wâldrock 2004. (Patrick)

Als er één ding is waar je elk festival wel mee kunt loskrijgen, is het natuurlijk een uurtje ouderwetse heavy metal. En wie kan je dan beter inhuren dan het heropgerichte Twisted Sister? Zoals gitarist Jay Jay French ons even duidelijk maakt: "there's a difference between those Idols-kids and heavy metal. We had a thirteen-year break, but our fans are still here! You are still here! There's only one music in which you can leave for thirtheen years, come back and still have your fans there, and that's Heavy Metal!" Inderdaad, de fans staan er nog steeds, zijn "Still Hungry" en gaan compleet uit hun dak tijdens "We're not gonna take it", "Destroyer" en het voor de numetallertjes ook leuke "Burn In Hell". "Shoot 'Em Down" wordt nog even opgedragen aan het Nederlands elftal, tevergeefs helaas. Als de band aan het einde nog even drummer A.J. Perro de ruimte laat voor een drumsolo houd ik het voor gezien. My Dying Bride wacht en eigenlijk heb ik het wel gehad. Een geweldig optreden. (Rascul)

My Dying Bride kwam, zag en overwon. De Britse grootheid op het gebied van de doom/death geniet al jaren een omvangrijk, divers publiek en dat reflecteert zich ook vandaag in de goed gevulde tent. De heren verzorgen een sfeervol, meeslepend optreden dat voornamelijk gekenmerkt wordt door de emotionele escapades van zanger Aaron. De beste man gaat zo op in de muziek en de naargeestige lading van z'n teksten, dat hij tijdens sommige passages letterlijk op de grond ligt te kronkelen van ellende. Mocht je als liefhebber van My Dying Bride de band nog niet live aan het werk te hebben gezien, zou ik de volgende keer dat ze in het land zijn niet aarzelen om een optreden bij te wonen, aangezien de uitvoering geweldig is en de band ons land niet zo vaak aandoet. Enkele titels die me bijgebleven zijn: "The Wreckage of My Flesh", "Catherine Blake", "The Cry of Mankind", "Like Gods of the Sun" en "The Raven and the Rose". Een verpletterend optreden. (Patrick)

Wat ik van Cradle of Filth bepaald niet kan zeggen. De headliner van Wâldrock 2004 levert vandaag niets meer dan een routineklusje af. Wat een spectaculaire afsluiting van het festival zou worden, werd een vervelende farce, met name te danken aan het prutgeluid en het irritante gedrag van Dani. Na een 'intro' (?) van bijna een half uur komt de band eindelijk het podium op, om zich zonder aankondiging gelijk op een nummer te storten. Gelijk valt op dat van de synths weinig te horen is, waardoor het karakteristieke symfonische bombasme vandaag bijna geen rol speelt en veel van de herkenbaarheid van de nummers dan ook verloren gaat. Naast Dani's vocale incompetentie blijken ook de constante pogingen om het publiek aan het schreeuwen te krijgen een bron van irritatie. Wurgneigingen. De show is echter mooi. Tijdens een aantal nummers verschijnen er diabolische figuren op het podium, om het optreden van wat extra sfeer te voorzien. Maar dit blijkt niet genoeg om me over te halen de hele show uit te zitten, en als het dan ook nog eens gaat gieten, is voor mij de tijd gekomen om naar huis te gaan. Getuige de drukte op de parkeerplaatsen ben ik niet de enige die niet onder de indruk is van het Britse horrorcircus. De laatste anderhalf uur van Wâldrock 2004 bewijst vandaag aan degenen die het nog niet wisten dat Cradle of Filth een zeer matige liveband is. Aangezien ik toch niet voor Cradle kwam en verder een heerlijke dag gehad heb, kan ik daar totaal niet mee zitten. Bergum, tot volgend jaar. (Patrick)