De avond begint met de ‘dwarven metal’ van Wind Rose. De zaal staat al voor meer dan de helft vol, al is het maar de vraag of iedereen daadwerkelijk voor Wind Rose is gekomen. Er zou namelijk een meet and greet met Ensiferum zijn wanneer de deuren opengaan, maar deze blijkt echter plaats te vinden tussen de optredens van Wind Rose en Ex Deo. Gelukkig weet de band goed om te gaan met de volle zaal, hoewel het merendeel van het publiek achterin staat te kijken. De leden van Wind Rose hebben ervoor gekozen zich te kleden als dwergen en komen dan ook in pantser, dat doet denken aan een low-budget LARP-kostuum, het podium op.
Vanaf het eerste nummer zijn er al meerdere fans stevig aan het headbangen en een groot deel van het publiek deint gemoedelijk mee met het hoofd. Er wordt veel meegeklapt en meegezongen, maar er zijn ook genoeg mensen die dit halve uurtje uitzitten. De zanger lukt het op sommige momenten niet om helemaal zuiver te blijven, maar dat zullen we maar op vermoeidheid schuiven. Dit drukt de pret van de fans vooraan echter niet en de eerste moshpit van de avond is een feit. Met net zo veel plezier als het publiek kondigt de band het nieuwe nummer Drunken Dwarf aan, dat met veel gejuich in ontvangst wordt genomen. Aan het einde van het optreden zijn er veel blije gezichten en heeft de band duidelijk nieuwe zieltjes gewonnen.
Ex Deo opent zijn set in een volle zaal en wordt met luid gejuich ontvangen. Dit is de eerste tour van Ex Deo sinds 2013 en de band had aangekondigd dat het zomaar weer vijf jaar kon duren voordat deze weer op de planken zou staan. Dat de band maar veertig minuten speelt, tegenover de bijna twee uur durende set van Ensiferum en het halve uur dat Wind Rose krijgt, is dan ook opmerkelijk. Maar de tijd die de bandleden krijgen, vullen ze goed met symfonische death metal van epische proporties. Ze openen met het eerste nummer van hun nieuwe album The Immortal Wars: The Rise Of Hannibal. Er wordt al flink meegezongen en dat gebeurt alleen nog maar meer wanneer ze hierna hun grote hit I, Caligula ten gehore brengen. Na Pollice Verso (Damnatio Ad Bestia) is het tijd voor een drumsolo, terwijl een backingtrack met daarop Suavetaurilia (Intermezzo) wordt gedraaid. De backingtrack wordt erg veel gebruikt, wat zeer begrijpelijk is voor een symfonische band. Wat echter wel opvalt, is dat stukken die op het album zijn ingesproken door zanger Maurizio Iacono, zoals in The Rise Of Hannibal en I, Caligula, ook van backingtrack komen, in plaats van uit de keel van de zanger.
Maar dit deert de fans duidelijk niet en bij het volgende nummer, Cato Major, Carthago Delenda Est!, barst de eerste moshpit voor Ex Deo los. Deze gaat over in een circlepit tijdens Ad Victoriam (The Battle Of Zama), duidelijk tot genoegen van de band. De fans en de band krijgen even een rustmoment tijdens een praatje van Maurizio, die het publiek bedankt dat het is gekomen. Hij vertelt dat de Romeinse harnassen die ze aanhebben verschrikkelijk heet zijn, maar dat de fans dit de moeite helemaal waard zijn. En omdat het de laatste show van deze lange tour is, moet er, volledig volgens ‘Romeins gebruik’, maar wat champagne worden gedronken. Dit wordt door een slaaf (lees roadie) aangeboden, die zelf op zijn knieën gaat.
Als voorbereiding op het volgende nummer, The Final War (Battle Of Actium), zegt hij dat de toeschouwers kunnen feesten bij Ensiferum, maar dat het nu oorlog is. Deze toespraak werkt en er ontstaat een gigantische circlepit die bijna de hele zaal voor de bar vult. Hoewel de fans het duidelijk naar hun zin hebben, staan achterin de zaal toch wat mensen met hun armen over elkaar te wachten tot Ensiferum komt. Gelukkig voor hen, maar helaas voor de grote schare fans, staan er nog maar twee nummers op het programma. The Roman en Romulus worden gulzig ontvangen, maar dan is het toch echt afgelopen. Ex Deo speelt dan wel tien minuten langer dan gepland, maar fans zullen toch waarschijnlijk vijf jaar moeten wachten om de band weer live te kunnen zien.
De klanken van Ajattomasta Unesta kondigen het begin van de set van Ensiferum aan. Terwijl deze intro doorspeelt, komt de band het podium op, zoals normaal gekleed in leer en met warpaint op. Wat meteen opvalt, is de afwezigheid van een accordeonist(e). Netta Skog heeft de band namelijk verlaten en Ensiferum is nog niet op zoek naar vervanging. Eerder heeft Ensiferum altijd een keyboardspeler op het podium gehad, maar ook deze mist nu. Dit geeft de band een veel minder folky uitstraling. Hoewel dit veel fans opvalt, ontstaat er meteen een moshpit tijdens For Those About To Fight For Metal. Two Paths volgt daarna, waarbij automatisch mee wordt geklapt. Het is duidelijk dat Ensiferum hier een groep trouwe fans voor zich heeft. Niemand deert het dan ook dat de zaal, zeker van achter, duidelijk minder vol is dan tijdens Ex Deo. Het volgende nummer, Heathen Horde, wordt uit volle borst meegezongen. De altijd vrolijk ogende en in kilt geklede bassist Sami Hinkka geeft aan dat tijdens King Of Storms wel echt een moshpit nodig is en het publiek gehoorzaamt trouw.
Zanger en gitarist Petri Lindroos zingt minder dan normaal. De zuivere stukken worden wel vaker gezongen door Sami en gitarist Markus Toivonen, maar Petri zingt hier wel vaak in mee. Nu neemt hij alleen de grunts voor zijn rekening. Aan enthousiasme ontbreekt het echter niet. Alle drie rennen ze dansend rond, gebaren ze naar de voorste rijen en springen ze op de boxen voorop het podium. Wanderer en Twilight Tavern worden door veel fans meegezongen en het bier blijft rijkelijk vloeien. De intro voor Treacherous Gods wordt achterwege gelaten, waarna Lai Lai Hei, al dan niet grotendeels fonetisch, wordt meegebruld. Het publiek krijgt even rust met een bassolo, waarbij Sami op zijn zessnarige basgitaar meerdere rockklassiekers voorbij laat komen.
Na dit korte rustmoment slaat Ensiferum toe met zijn hit In My Sword I Trust, een meezinger pur sang. Dit wordt gevolgd door het epische nummer The Longest Journey (Heathen Throne, Part II). De crowdsurfers die tijdens dit nummer de lucht in gaan, hebben vooraan echter geen plek om te landen en worden maar naar de open plekken gebracht die de moshpit heeft achtergelaten. Hier staan ze precies goed om mee te kunnen doen aan het tumult dat ontstaat tijdens Way Of The Warrior. De band kondigt aan dat het volgende nummer al het laatste van de avond zou zijn, of niet, afhankelijk van het publiek. Dit betekent dus sowieso een toegift, maar ook een gigantische pit tijdens mijn persoonlijke favoriet Into Battle.
De eerste noten van Metallica’s Enter Sandman geven aan dat de toegift begint en er wordt een stuk van dit nummer gespeeld. De toegift zelf bestaat uit het nummer Iron, waarbij de band en het publiek voor de laatste keer alles geven. Het lijkt tijdens dit nummer alsof een paar crowdsurfers zowaar op het podium zijn gekomen, maar het zijn de leden van Wind Rose die nog even mee komen feesten. Dit zorgt voor veel vreugde onder de fans, die nog net iets harder meezingen. Het concert eindigt uiteindelijk met een cover van Sweet Child O' Mine, gezongen door de zanger van Wind Rose. De bands maken er ter gelegenheid van het laatste concert van de lange tour duidelijk een feestje van op het podium, wat overslaat op het publiek. Dit is een goed passende afsluiting van deze feestelijk avond. Ondanks dat de bands niet per se bij elkaar pasten en er duidelijk mensen waren die specifiek voor een van de groepen kwamen, mocht het de pret van het overgrote deel van de fans niet drukken en die liepen dan ook moe maar voldaan de zaal uit.
Setlist Ensiferum:
1. Ajattomasta Unesta
2. For Those About To Fight For Metal
3. Two Paths
4. Heathen Horde
5. King Of Storms
6. Wanderer
7. Twilight Tavern
8. Treacherous Gods
9. Lai Lai Hei
10. Bass Solo
11. In My Sword I Trust
12. Tumman Viran Taa
13. The Longest Journey (Heathen Throne, Part II)
14. Way Of The Warrior
Toegift:
15. Enter Sandman (Metallica-cover)
16. Iron
17. Sweet Child O' Mine (Guns 'N Roses-cover)
Setlist Ex Deo:
1. The Rise Of Hannibal
2. I, Caligula
3. Pollice Verso (Damnatio Ad Bestia)
4. Suavetaurilia (Intermezzo)
5. Cato Major: Carthago Delenda Est!
6. Ad Victoriam (The Battle Of Zama)
7. The Final War (The Battle Of Actium)
8. The Roman
9. Romulus
